Piszę do Anny o niczym. Nie mam jeszcze odwagi jej napisać, że jestem zwykłą ćpunką, a to wszystko na zewnątrz to maska. Dla nich. Dla tej idiotycznej wolności. Bo mogą mnie zamknąć w psychiatryku.

Alfa znowu świruje. Poleciał oczywiście na całego. Jak nie ma towaru, to nawet się klei. Ale Filip jest bardziej zniszczony. Tak jakby po cichu umierał. Nie skarży się, mówi niewiele. Ma wspaniałe oczy, bez źrenic. Szklana tafla, w której odbija się cała nędza ćpuna. Sine wargi, szara cera. Tylko jeszcze głos ten sam, tamtego Filipa, którego poznałam prawie cztery lata temu.