— Fura.

Od strony klatki schodowej, przez dziurę w ścianie wybitą najprawdopodobniej pancerfaustem, weszła Marusia.

— Gracie?

Niczym cień zjawił się tuż za nią Józek Szawełło i przysiadł w kącie.

— Gramy — przytwierdził kapral i dostrzegają kątem oka błysk serii, krzyknął: — Niżej głowa!

Ogoniok przysiadła, kule znów odłupały kawał tynku, cisnęły okruchami.

— Uparty fryc — stwierdził Wichura.

Chwycił pistolet maszynowy z kolan, zrobił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni przez lewe ramię i nie wstając z taboretu rąbnął dwie krótkie serie w okno po drugiej stronie ulicy. Potem spokojnie odwrócił się do dziewczyny.

— Na co? — spytała Marusia.

— Żeby go uspokoić. Teraz pół godziny będzie cicho siedział.

— Pytam nie o strzelaninę, tylko o grę. Na co gracie: pieniądze, spirytus?

— Po polsku mówi się: o co? — poprawił szofer. — Forsa mało znaczy, a przez tych parę dni, co do końca wojny zostało, nie warto pić. Po kieliszku człowiek bardziej wyrywny, łatwiej na tamten świat. My na benzynę gramy.

— Po co ci benzyna?

— Nie teraz. Po wojnie w Mińsku Mazowieckim ma mi oddać trzy beczki i siedem kanistrów. Będziesz potrzebowała transportu, to do mnie.

Firmę założę: „Przywóz — wywóz, kapral rezerwy Wichura”.

— Wichura — powtórzyła dziewczyna jak echo i zapytała niespodzianie: — Lubisz mnie?

Zakłopotany kapral wziął spod ściany granat, wzruszył ramionami, wyrwał zawleczkę i niepewnie się uśmiechnąwszy, z całego rozmachu, z półobrotu, cisnął przez ulicę metalowe jajo. Przywarli do ściany, huknął wybuch. Ostrożnie wyglądając, Wichura i Zubryk popatrzyli na pusty otwór okienny, z którego walił dym.

— Pan przypilnuje pozycji, panie chorąży. Zaraz wracam.

Wziął Marusię za rękę, wyszli razem na schody, przysiedli pod okopconą ścianą.

— Gapicie się, szeregowy Szawełło? Co wam tu dziwne? Buty sobie wyczyśćcie.

— Póki co, nie warto — uśmiechnął się Józek. — Pył wszędzie.

— To siądź choć tyłem — mruknął szofer i zwrócił się do Marusi: — Ja, Ogoniok, wszystkie ładne dziewczyny lubię. Taki już durny łeb. — Nasadą dłoni kropnął się w czoło. — I wszystko dla nich zrobię. Czego chcesz? Masz — nie dając jej dojść do słowa, wyciągnął z kieszeni jedwabne pończochy.

— Ojej! — szepnęła Marusia i otarłszy dłonie o spodnie, podstawiła je pod przezroczystą mgiełkę.

— Z dobrego serca, za nic ci daję.

— Nie — westchnęła i stanowczym ruchem odsunęła prezent. — O co innego proszę. Wytłumacz, co oni mają zrobić?

Wichuia wzruszył ramionami, zawinął pończochy w chustkę do nosa i wsunął z powrotem do kieszeni. Wyjął scyzoryk i krótkim ostrzem do otwierania konserw kreślił na okopconej sadzą ścianie, komentując rysunek w sposób możliwie zwięzły:

— Tu ta cholerna stacja, cośmy rankiem brali i nie wzięli. Póki nasza artyleria bije, siedzą fryce spokojnie pod grubymi stropami, a jak skończy — koszą. Jest dojście przez tunel. Nie pilnowane, bo tam gdzie szyny idą w dół, wszystko zalane. Nasi przejadą pod wodą sto metrów i zaatakują od tyłu, a my jednocześnie od góry, i wtedy się droga otworzy do samego Reichstagu, gdzie Hitler siedzi.

— A jak nie przejadą?

— To też weźmiemy, tylko ludzi kupa zginie.

— Czemu to Janek wymyślił?

— Bo wyrywny.

— A ty zostajesz?

— Przy tobie mowa była, że miejsce dla sapera potrzebne. Mnie w czołgu duszno.

— Wyrywany nie jesteś.

— Nie — twardo odpowiedział Wichura.

Warknęła seria z kaemu, kule świsnęły przez okno, rykoszetowały od ścian mlaskając paskudnie. Jedna z nich odłupała kawał tynku z rysunku kaprala. Wichura dotknął palcem białej krawędzi, świeżej jak rana, i cicho powiedział:

— Nie mąć myśli. Pod ziemię to niech mnie inni kładą, sam nie pójdę.

Chwilę jeszcze patrzył jej w oczy. Czuł, że powiedział nie to, co trzeba, ale nie umiał naprawić błędu. Więc tylko wepchnął dziewczynie pończochy do kieszeni razem z chustką, wstał i wrócił na swoje stanowisko bojowe.

— Panna Marysia by odpoczęła przed nocą — niepewnie zaproponował Józek.

Jakby go nie słyszała. Wstała i poszła schodami na wyższe piętro. Józek ruszył śladem, trzymając automat gotowy do strzału.

Ogoniok weszła do takiego jak poprzedni pokoju, tyle że nieco mniej zniszczonego. Łażewski, który w butach leżał na kanapie, siadł na jej widok, uśmiechnął się. Dziewczyna kiwnęła mu machinalnie głową, poszła w kąt pokoju, gdzie przy lornecie nożycowej czuwał sierżant Szawełło.

— Muszę zobaczyć Kosa.

— Ma się wiedzieć, że panna Marysia musi zobaczyć. Oni z dołu, a my ze strony przeciwpołożnej. Nim pierwszy kur zapieje...

— Przedtem muszę — powiedziała błagalnie i w oczach miała łzy. — Zanim wjadą pod wodę...

— Cyt, cyt — stary końcami palców strząsnął słoną kroplę z różowego policzka. — Ot tobie i masz. Cyt... Jeżeli nieodzownie, to trzeba coś tak prawdziwie zełgać, żeby pułkownik pozwolił.

Spod brzucha czołgu wypełznął na łokciach Saakaszwili, ostrożnie niosąc przed sobą dłonie umazane towotem.

— Dobrze uszczelnione — pochwalił Tomasza, klęczącego przy gąsienicy, i zwrócił się do Kosa: — Wóz gotów, komandir.

Janek nie odpowiadając ruszył w inspekcyjną wędrówkę wokół „Rudego”. Czołg na krawędziach wszystkich włazów i otworów, na wszystkich złączach pokryty był grubą warstwą żółtego gęstego smaru. Nad wieżą sterczała rura prawie sięgająca tunelowego stropu. Na lufach kaemów i armaty brezentowe kaptury były oklejone izolacyjną taśmą i równie grubo obsmarowane towotem.

Nadszedł Gustlik, dźwigając fartuch z blachy, i z pomocą mechanika zaczął go mocować na specjalnych uchwytach przed czołem „Rudego”.

— Dobry buhaj rogiem przebije — sceptycznie zauważył Czereśniak.

— My, Tomek, krowy ominiemy z daleka, to i byk gniewać się nie będzie.

— Pancerfaust rwie na pierwszej przeszkodzie — wytłumaczył Kos.

— Jak Szarik ma ogon naoliwiony, to możesz meldować — stwierdził Jeleń dociągając ostatnią nakrętkę.

Pies usłyszawszy swe imię wstał z rumowiska, podszedł do załogi i zaczął się łasić.

— Ręce.

Kos pierwszy, a za nim inni myli dłonie w rynience z naftą, a potem, przykucając nad brzegiem zalewu, płukali je w wodzie. Po czarnej powierzchni rozchodziły się coraz szerzej tęczowe kręgi tłuszczu, lecz mimo to zrzuciliby chętnie mundury i zmyli gryzący pot, od którego lepiło się ciało.

— Tomek, coś ty taskał w tym brezencie? — spytał Kos. — Wstyd robisz.

— Gramofon.

— Jaki znów?

— Ten, co świętej pamięci sierżant polityczny na nim grał. Jakbym nie wziął, to i tak by przepadło. A kiedy we wiosce założę, to we wszystkich chałupach będzie słychać.

— Elektryczność jest?

— Nie, ale właśnie nieboszczyk Staśko mówił, że będzie.

— Jak larma na cała wieś narobisz, to takiego ci kota pogonią... — mruknął Gustlik.

Szarik usłyszał i spojrzał na beki zdziwiony, nie mogąc pojąć, gdzie tu w tunelu kot.

Wytarłszy dłonie pakułami, Kos obciągnął mundur i poszedł do kapitana.

Pawłow wstrzymał go ruchem ręki — stał nad wykopanym przez saperów kanałem, rzucał na wodę drewienka, spoglądał na zegarek i liczył na suwaku logarytmicznym. Skończywszy, podniósł głowę, uśmiechnął się lekko.

— Wóz gotów — zameldował Janek.

— Ruszymy za czternaście minut.

— Czemu nie za trzynaście albo za kwadrans?

— Tak wynika z rachunku. Przy tym wypływie za piętnaście minut w najgłębszym miejscu zalewu będzie dość powietrza nad lustrem wody. Przy szybkości trzech kilometrów na godzinę potrzebujemy minuty, żeby tam dojść.

— Jak się na tym liczy? — Janek pokazał suwak i teraz już nie był dowódcą czołgu, lecz tylko zaciekawionym chłopcem.

— Potem.

W głębi tunelu zawarczał silnik, błysnęły reflektory i podjechał gazik. W światło latarni wszedł pułkownik z piechoty.

— Baczność! — podał komendę Pawłow. — Jesteśmy gotowi. Za jedenaście minut ruszamy.