Czy można odmienić swój czas? Zadręcza mnie zwielokrotnione JA.

Kwadrofonia schizofrenii. To nie to. To inny rodzaj przeżywania świata.

Jestem na stażu na pediatrii i nie mogę patrzeć na chore, cierpiące dzieci. Połączenie buntu z przystosowaniem może być realne. Złapać moment, kiedy od nowa budzi się w nas życie i pokochać stan trzeźwej świadomości.

Dziecko z porażeniem mózgowym reagujące jedynie na ból. Nie uśmiecha się do obcego otoczenia. Żyje. Ono uczy nas pokory i niesamowitej odpowiedzialności za tę formę istnienia, którą ktoś kocha, przez którą ktoś cierpi.

Zaatakował mnie wirus grypy. W chorobie jednak niewiele cieszy, trudniej wzbudzić w sobie radość istnienia.

To proste, kiedy zjada cię niewidzialna istota, znasz przyczynę zniechęcenia.

Jestem pod wrażeniem angielskiego filmu Not my Kid o terapii rodzinnej młodych narkomanów. Właśnie tego mi brakuje w naszym systemie leczenia. U nas leczy się jedynie ćpuna, najsłabsze ogniwo, a chora jest cała rodzina wraz z rodzeństwem, cały jej system. Gdyby w Polsce był chociaż jeden ośrodek dla rodziców z dorastającymi dziećmi, ale nie ma.

Rodzice nie są w stanie zrozumieć na początku, dlaczego zachorowało ich dziecko, a później bywa najczęściej za późno, kiedy choroba poczyni zbyt duże spustoszenie lub przyniesie śmierć.

Nowa choroba powaliła mnie jak drwale drzewo jednym ciosem ostrej siekiery, a może to tylko spróchniały pień, który rozsypuje się przy podmuchu wiatru.

Obłędu starczy na wiele przeżyć, mogę nim obdzielić kilka osób albo jeszcze więcej zagubionych duszyczek. Podczas umierania, które się u nas przedłuża, trzeba wygrać z własną świadomością.

Jestem nie nasycona poezją, miłością, słońcem i życiem.

Jestem nie nasycona Tobą.

Miłość to także opętanie.

I tak od rana do wieczora, i od nowa. Zatrzymać na chwilę w sobie czas. Pozbyłam się zupełnie agresji. Nie ma, uleciała i nie istnieje. Stałam się bezbronna i tylko kochać mnie można i nic więcej.

Kolejna wiosna zdarzy się jak niezmienność rzeczy, chociaż Kosmos przekształca się, tworzy nowe twory o nieznanych masach, składnikach, o nienazwanym przez Ziemian życiu. Tam i tu coś się toczy, kłębi, trwa i przemija w czasie przez nas nie pojętym, lecz kiedy odchodzimy, czas staje się namacalny.

Oddaję Ci we władanie moje chore ciało, a Ty w nim dostrzegasz jedynie nowe śmierci. Mam jeszcze imię, szacunek dla Ciebie, odczuwam Twój smutek, zdenerwowanie, zmęczenie i bezradność. I cieszę się, kiedy się do mnie uśmiechasz.

Przepraszam. Pamiętasz moje imię. I zawsze pytasz: co ja mam z tobą zrobić, Basiu? Zawsze mnie można przytulić, kiedy nie można mnie uratować.

Dla większości z nich będę już tylko narkomanką i nic się nie będzie liczyło, ani moja praca, ani uśmiech nad cierpieniem innych dla ich zrozumienia, ani smutek nad każdą śmiercią. Nie mogę stale odchodzić. Czy będzie mi dane zaistnieć w tym mieście, w ogóle?

Ja nie potrafię być zła i nigdy nie byłam. Całe zło wypaliło się we mnie w tamtym wcieleniu, owładnięte chorobą narkomanii, nigdy nie było przeciwko innym.

Chciałabym się wyzwolić z zależności finansowej, ale w tym systemie nie da się i nic nie można zmienić.

Znowu tyle książek do przeczytania, tyle nowych pomysłów do napisania, tyle potrzeb wolności i samotności.

By wyjść z nałogu, trzeba pokochać stan trzeźwości, bo wtedy autentycznie można poczuć ciepło dnia i grozę nocy.

I tak od nowa trzeba godzić się ze sobą, ze światem, ze śmiercią. Czy zdążę?

Przedwiośnie to czas umierania, gdy zdążę, obudzę się do życia. Codzienna walka o oddech.

Sen nie chce mnie zabrać w swoje władanie. Jaka cisza wokoło. Ech, dlaczego nie mogę być z tobą? To pytanie ciśnie się do ust, jak zwierzę przeciska się przez kraty w poszukiwaniu wolności. Kiedy mówię „kocham”, słowo wydaje mi się zbyt małe w porównaniu z tęsknotą, która mnie spala co dzień. Nadal boję się ofiarować Ci ten wiersz.

Wiesz, nie znam smaku tequili. Jak tak można żyć? Nie mogę uprawiać miłości, mogę jedynie kochać opętanie.

Zespół braku ojca.

Zespół braku matki.

Głód miłości.

To, obok choroby somatycznej, podstawowe przyczyny zaburzeń u dzieci. Mówię o tym rodzicom, ale oni nie rozumieją, nie pojmują, że można potrzebować czegoś takiego, kiedy kupuje się bardzo drogie zabawki.

Lekarz łagodzi objawy i nadal namawia mnie na operację.

Robiłam korektę Pamiętnika. Jeszcze kilka miesięcy i ukaże się w nowym wydaniu.

Nie chcę umierać każdej nocy i w ciągu dnia. Śmierć dławi mnie kościstymi ramionami i nie miażdżąc utula.

Cezar jest bardzo chory. Rozpoznaję śmierć, wyczuwam ją tak jak u moich pacjentów, lecz łudzę się, że to jeszcze nie teraz.

Kula ziemska jest celą śmierci.

Cała rzeczywistość wokół mnie się zmienia. Oglądam świat i ludzi spoza innego wymiaru. Siedzę w szklanej kuli, która nagle powróciła i osaczyła moje ciało.

Wyrywam śmierci mojego Małego Przyjaciela, lecz trudne to zawody. Takiej walki nie toczyłam nigdy wcześniej i nie znam jej wszystkich podstępów. Wiem, że uderzy w chwili pozornego polepszenia, ale co jeszcze?

Na pediatrii widzę, jak silny jest lęk dzieci przed samotnością i opuszczeniem, dlatego chorują. Usiłuję to wytłumaczyć ich rodzicom, ale wydaje mi się, że moje racje trafiają w pustkę.

Zrobiłam ostatnią korektę Pamiętnika narkomanki.