Serce w końcu zbuntowało się. Za mocno trenowałam. W domu cały czas leżę, dając mu odpoczynek. Cezar nie wie, dlaczego nie mam siły na spacer.

Choruję na śmierć. W żyłach lęk krąży zamiast krwi. Psychiatrzy zadają ból każdym pytaniem, tną bez znieczulenia pokłady mojego JA i zostawiają otwarte rany, nie troszcząc się o ich zagojenie. Są zadowoleni z władzy nade mną.

Muszę zrobić ze sobą cokolwiek, co nie jest ćpaniem ani łajdactwem. Inaczej oszaleję. Nie potrafię teraz przetrzymać siebie.

Za dużo wypiłam alkoholu. Straciłam przytomność i Justyna wezwała pogotowie. Po kilku godzinach odzyskałam świadomość w klinice. Byłam pobudzona i lekarze nie mogli mnie uspokoić. Zostałam spacyfikowana.

Badają mnie i oglądają jak rzadki przypadek… Domagam się wypisu na własne żądanie. Wezwali psychiatrę na konsultację, ale przekonałam go, że jestem normalna. Nie wiem, jak mi się to udało.

To śmierć drażni się ze mną, zamiast zabrać mnie w krainę doskonałości.

Jestem w bardzo złym stanie. Mogę zrobić malutką dziurkę w szklanej kuli, by wpuścić trochę poezji o misterium umierania. Spałam przez cały dzień. Psychiatra wmawiał mi, że chciałam popełnić samobójstwo.

Rosiek, ty skończona idiotko, mogli cię nie odratować. A jednak jesteś spokojniejsza, może to efekt leków, którymi cię nafaszerowano.

Spokojnie, teraz zaliczysz sesję, weźmiesz się w garść, za siebie, i przejdziesz przez to, jakby nic się nie wydarzyło. Jaka bywa cena spokoju? Rozmowy ze śmiercią? Powitanie jej na łożu szpitalnym po to, by się przekonać, że chcesz dalej żyć. Następnym razem zapytaj siebie w bezpieczniejszy sposób.

Rozniosło się po uczelni, że byłam w szpitalu. Justyna milczy, nie odpowiada ludziom na pytania.

Dałam z siebie wszystko. Stan absolutnej koncentracji. Po trzech godzinach układów ćwiczeń, kata i walk mam szóste kyu w karate. To było morderstwo dla serca. Nie miałam wyboru. Musiałam to wygrać właśnie teraz.

Liżę rany po walkach na full contact. Mam kontuzję ścięgna stopy i kuleję. Czuję się bardzo szczęśliwa. Ten ból jest cudowny, piękny. To prawdziwa ekstaza życia.

Zaczynają mi sprawiać radość drobiazgi, z pozoru nic nie znaczące szczegóły, gesty, uśmiechy innych, znajome twarze, wspólne wyjście do kina. Dostrzegam życie wokół siebie, wiosnę w katowickim smogu i betonie. A znowu chciałaś to utracić…

Wystarczy gest, słowo, by zranić tak boleśnie, zniszczyć szansę, cienką nić porozumienia. Dlaczego w ludziach tyle zawiści? A może to lęk wyrażony agresją?

Ostro zabrałam się za naukę. Po rocznym treningu mózg przyswaja lepiej. Mam pewne kłopoty z pamięcią, ale na to nic się już nie poradzi. Skutki ćpania będą jeszcze wychodzić latami jak złośliwe insekty. Atakować pamięć, powodować drżenie rąk w najmniej odpowiednich chwilach, wyzwalać lawiny lęku przed nieznanym, przed sobą. Będą mi zabierać spokój w chwilach szczęścia, przypominać koszmary w snach. Cena jest nie do zapłacenia.

Udoskonalić ciało i umysł. To takie realne. To takie namacalne.

Coraz głośniej mówi się o narkomanii w Polsce, o konieczności zapobiegania, pomocy zagrożonym i leczeniu uzależnionych. Teraz… kiedy to trwa ponad dziesięć lat.

Trzeba tylko pokochać siebie, wyzbyć się nienawiści do świata.

Zamykałam się przez Sezony w czarnych dziurach nieznanych galaktyk, a teraz nie potrafię zrozumieć prostych praw rzeczywistości.

Zdałam egzamin z fizjologii i anatomii. Okazuje się, że jest to do przejścia po nieprzespanej nocy. Kto wymyślił egzaminy? Zapewne ludzie. A może wcześniej Bóg?

Minął dzień i nie wydarzyło się nic, a przecież tak wiele się we mnie dzieje. To kolejny dzieli mego życia, abstynencji, innej wolności.

I nie chodzę już śnięta po świętych rogatkach miasta, toczona własną, zatrutą krwią i nie przegrywam młodości w pokera z diabłem, spowita ulotnym zapachem cmentarza jak śmierdzący, żywy trup.

Śniłam ampułkę morfiny. Poleciałabym jak nic, bez mrugnięcia powiek, bez westchnienia, bez lęku, prosto w objęcia kolejnego obłędu. Słaba jestem, słabiutka.

Za kilka dni skończę dwadzieścia dwa lata, tak po prostu będę miała urodziny. Rok życia, rok studiów, jeden pobyt w szpitalu, fascynacja karate, przewrót polityczny w kraju. I rok moje przemiany. Czy wytrzymam swoją samotność z wyboru?

Jestem samotnością.

Jestem wolnością.

Jestem lękiem.

Jestem psychologiem.

Jestem schizofreniczką.

Jestem narkomanką.

Jestem człowiekiem.

Kim jestem?

Znowu zapadam w otchłań. Zaliczyłam pierwszy rok studiów i przyszło odprężenie, smutek i nowy lęk.

Nie wiem, czy gdzieś wyjadę. Nie mam na to siły, przyszło zbyt duże osłabienie, ten rok kosztował mnie zbyt wiele emocji i napięcia. Czy mi się uda? Tamto powraca we wspomnieniach, obrazach, powraca bólem…

Wolny czas to mój największy wróg. Lato pachnie mleczkiem makowym, wabi igłami i strzykawkami na polach namiotowych. Nie, nie dam się. Ale jak nie dać się sobie, jak walczyć ze sobą, co w sobie zabić, by inne żyło?

Kombinujesz, Basiu, skręca cię. Masz pełnoprawny status studenta i, wydaje ci się, że możesz sobie pofolgować, ale to cię zgubi i wiesz o tym doskonale.