Poszłam do szkoły nie zaćpana. Śmieszne uczucie. Wszystko do człowieka dociera i wie, czego chcą od niego inni. Nawet udzielałam się na lekcjach. Trochę utyłam i wyglądam w miarę normalnie. Tylko nie mogę, nie mogę, nie mogę. No bo nie mogę! Już chce mi się ćpać. Nie chcę być w rzeczywistości, chcę być w swoim wymiarze. Ach, rzucić to wszystko! Tylko dokąd iść? Gdybym teraz opuściła dom, umarłabym w pół roku. Tak to czuję. Wtedy już nic nie powstrzymałoby mnie od zatracenia się. Mamo, nie zasłużyłaś na taki los, nie zasłużyłaś.

Może kiedyś ci to wszystko wyjaśnię, może zdążę.

Przyszło wezwanie z KW MO. I pierwsza myśl, że wpadliśmy. Ale to chyba niemożliwe, to na pewno tylko zwykłe sprawdzanie ludzi notowanych, wzywają mnie przecież co jakiś czas na przesłuchania. A jeżeli to wsypa, to pójdziemy wszyscy garować. Taki układ. Boję się, ale co można zrobić w takiej sytuacji?

Jestem czysta po tym odtruciu i to mnie cieszy. Nie będą mogli się przyczepić. Nie biorę nic i zabrałam się do nauki. Może mi coś z tego wyjdzie, jeżeli nie pójdę siedzieć.

Już po przesłuchaniu. Poszło mi nawet gładko. Wywlekali sprawy aż z 1975 roku. Chodziło im o kontakty, nazwiska. Nic im nie powiedziałam. Straszyli, że mogą mi przeszkodzić w zdawaniu matury. Świnie. Ale chyba uwierzyli, że teraz nie ćpam. O aptece cisza. Nie kojarzą mnie z takim numerem, zawsze działałam samotnie. A poza tym zawsze uważali mnie za stukniętą. To oni posłali mnie pierwszy raz do psychiatryka.

Zadzwoniłam do Beaty na oddział. Jest teraz bardzo dużo ludzi, zimują. Beata ma kłopoty w szkole. Nie chce się uczyć. Wydaje mi się, że Beata zaczyna dojrzewać do ostatecznej drogi narkomana. Jestem coraz bardziej nieufna, już nikomu nie wierzę. I muszę ciągle kłamać – glinom, rodzicom, nauczycielom. Siebie też okłamuję. Zmieniam się na niekorzyść. Czy to już jest ta psychodegradacja, którą tak mnie kiedyś straszyli?

W szkole nauczyciele szaleją. Są bardziej przejęci maturą niż my sami. Ale jakoś sobie radzę. Nic nie ćpam. Tylko że wszystko mnie drażni. Czy już nie umiem normalnie żyć bez ćpania?

Dom, szkoła, dom i tak w koło. Tak ma wyglądać życie? Nie chcę tak, nie potrafię wejść w taki bezsensowny kierat.

Zawsze żyłam inaczej i teraz nie umiem się do tego dostosować.

Alfa był u mnie. Chce, żebym znów z nimi poszła zrobić skup. Zgodziłam się. Jestem skończoną idiotką, ale chyba już inaczej nie potrafię. Jak można znieść siebie na co dzień? Bez celu, bez sensu, bez rozwiązanych problemów, które się ciągną od kilku lat. Nie wiem. Ale wybrałam tę drogę w dół, równo w dół. Nie umiem się uspokoić. Ciągle jestem niespokojna. I wtedy chcę, żeby się coś stało, cokolwiek. Zgodziłam się na nowe przestępstwo. Kiedyś umrę, może już niedługo. W końcu ile można ćpać? To, że teraz nie biorę, nie oznacza nic. Taka rzeczywistość jest nie do zniesienia.

Włożyłam dzisiaj łyżwy na nogi. Pierwszy raz od wielu lat. Jeździłam jak szalona przez kilka godzin do całkowitego zmęczenia. I cieszyłam się z tej jazdy jak małe dziecko. Cieszyłam się. To jest najważniejsze. Potrafię czasami mieć normalne reakcje. Było dużo par, ludzie trzymali się za ręce i jeździli razem. Zapragnęłam, by ktoś też mnie tak wziął za rękę i prowadził po tafli lodowiska. Mieć kogoś, być razem, blisko, zawsze… Mogłabym wtedy jeździć i jeździć. Mogłabym…

Chciałam kiedyś pokochać. Zwykłą miłością. Może wtedy wszystko byłoby inaczej.

Zrobiliśmy to. Historia jakby się powtórzyła. Małe miasteczko i apteka pełna narkotyków. Wszystko się udało. Za łatwo nam to idzie. Jeden chłopak dostał szoku na widok ogromnej ilości ćpania. Nie mogliśmy go uspokoić. Alfa od razu mu władował i trochę go uciszył.

Znów mam pełno majki. A matura za dwa miesiące. Napisałam do Anny. Nie mogę tak z tym żyć. Gdyby Alfa się o tym dowiedział, to chyba by mnie wykończył. On najbardziej boi się więzienia. Grzeje cały czas bez odtruwania. A w więziennym szpitalu na odtruciu można się wykończyć.

Ćpam sportowo. Nawet ładnie to brzmi. Uprawiam sport ćpalniczy. Nie chcę się teraz wpieprzyć. Myślę, że dotrwam do tej cholernej matury. Dlaczego ja się tak jej uczepiłam? Chyba chcę być wykształconym narkomanem.

W szkole atmosfera napięta. A ja jestem dziwnie spokojna.

Anna odpisała mi. Zawsze odpisuje. Jest przecież psychologiem, jedynym, z którym umiem się porozumieć. Także twierdzi, że muszę zdać maturę. Obawia się, że możemy wkrótce wpaść. Chce, żebym sama zaczęła się ratować. Ufa, że mogę jeszcze wyhamować. Ona naprawdę wierzy we mnie. Dlaczego wierzy? Może uważa, że nigdy nie należy przekreślać człowieka. Póki żyje, zawsze jakaś szansa istnieje. To dobrze, że ktoś we mnie wierzy, jest mi to potrzebne. Anno, ale ja już przestałam wierzyć. Brak wiary w siebie jest początkiem końca w życiu narkomana.

Zrobiliśmy trzecie włamanie. Doprawdy nie wiem, po co z nimi tam poszłam. Ale zrobiłam to i już nie ma odwołania. Też nam się udało, ale było mało towaru.

Z Alfą nie można się już dogadać, tak jak kiedyś z Filipem. Czuję, że on już się kończy. On chyba też to czuje. Ten włam zrobiłam chyba dla niego. Nie ma co ćpać. A nie ma siły na produkcję kompotu. Narkomańska przysługa? Bzdura.

Anna ostrzega, chce przyjechać. Napisałam, by nie przyjeżdżała. Boję się tej rozmowy teraz. Mówi mi w swoich listach, że w więzieniu często kończy się człowieczeństwo. Nadal uważa, że jedyny ratunek to powrót do sanatorium. Anno, zgubiłam się. I koniec. Wiem, że potrzebuję pomocy. Ale nie umiem jej przyjąć. Wydaje mi się, że już jest za późno. Ona uważa, że mam jeszcze z czego wybierać, mam szansę, gdybym tylko zechciała powalczyć o siebie. Nie mam siły walczyć o siebie. I uważam, że już nie warto.

Pisemny egzamin minął spokojnie. Jeszcze tylko ustne. Prawie nic nie biorę, mimo że zaczęły się bezsenne noce. Ile można nie spać? – tydzień, dwa, miesiąc. Śmieszne, pisemne zdałam na 5. Życie stroi sobie ze mnie żarty.