–Ciała nie można było zidentyfikować. Rozpoznał ją po rzeczach i pamiątce rodzinnej.

–A badania DNA? – zapytała. – Nie znam się, ale teraz wszędzie trąbią o DNA, więc…

–Skoro ją zidentyfikował, to nie będzie badania. Co innego, gdyby miał wątpliwości – wyjaśniła Edyta. – Michał próbował go przekonać, żeby dla pewności… – urwała.

–Nie zgodził się? – domyśliła się przyjaciółka.

–Nie. Twierdzi, że jest pewien.

–Dziwne, myślałam, że w takich sytuacjach człowiek woli mieć wątpliwości i chwyta się cienia nadziei, że to ktoś inny – powiedziała z zastanowieniem Lidka.

–On się załamał. Kompletnie. – Edyta przygryzła delikatnie wargę. – Wydaje mi się, że najgorsza w takich przypadkach jest niewiedza. Czy moje dziecko żyje, czy nie jest głodne, nie cierpi głodu, zimna… Wyobrażasz to sobie? To wieczne czekanie na wiadomość. Ta nadzieja, gdy dzwoni telefon… I rozpacz, kiedy się okazuje, że ta dziewczyna tylko jest podobna, że to nie ona.

–Bartkowiak woli wierzyć, że jego córka nie żyje? To masz na myśli?

–Już sama nie wiem… – mruknęła smętnie Lidka. – Ale co to ma wspólnego z Darią? – wróciła do tematu.

–No właśnie. – Edyta zdała sobie sprawę, że nadal jej tego nie wyjaśniła. – Podczas naszej kłótni powiedziała coś, czego moim zdaniem nie powinna była wiedzieć… Nie potrafię teraz dokładnie powtórzyć, ale wiedziała, że ta znaleziona dziewczyna miała kompletnie zmasakrowaną twarz i ojciec rozpoznał ją po medaliku…

–No i? – Lidka nie zrozumiała, do czego tamta zmierza.

–Tych szczegółów nie ujawniono. Pytanie, skąd to wiedziała? Dlatego za nią pojechałam.

Siedziały w milczeniu pogrążone we własnych myślach. Teraz już obie wiedziały, skąd Daria czerpała informacje.

–A dlaczego Nawrocki uważa, że znalezione ciało to nie córka pana Jana? – przerwała ciszę Lidka.

111

–Za dużo w tej sprawie zbiegów okoliczności. Ma przeczucie, że ktoś próbuje odciągnąć uwagę od Lipniowa. Trudno powiedzieć, czy to prawda…

–Myślisz, że coś w tym jest? – Lidka wstrzymała oddech, czekając na odpowiedź.

–Mam mieszane odczucia – przyznała Edyta. – Kiedy go słucham, jego argumenty trafiają do przekonania. Anonimowy telefon o miejscu ukrycia zwłok, ale brak śladów, że ktoś tam chodził…

–Więc jak ktoś mógł znaleźć ciało, skoro nikogo tam nie było? – zdziwiła się Lidka.

–No właśnie, jak? – Edyta czekała, aż przyjaciółka sama wpadnie na rozwiązanie.

–Och… – jęknęła Lidka. – Myślisz, że to morderca zadzwonił? Ale po co? Czy dla niego nie byłoby lepiej, żeby wszyscy myśleli, że dziewczyna stąd wyjechała?

–Nawrocki uważa, że morderca jest mieszkańcem Lipniowa i ktoś mógł go widzieć z Bartkowiakówną. Skierował więc trop gdzie indziej. W tej chwili sprawa jest prowadzona w Brzezinach i nie ma żadnego związku z naszym miastem.

–Jak to, nie ma? A właściciel pizzerii? Przecież ją widział… – Lidka urwała; po minie Edyty domyśliła się, co zaraz usłyszy.

–Adamiak nie mógł jej widzieć, skóro w tym czasie już nie żyła. Twierdzi, że się pomylił, a chłopak dowożący pizzę odszedł z pracy.

–Wiesz co? – powiedziała oszołomiona Lidka po chwili milczenia. – Nawrocki ma rację. Coś tu nie gra, ale z drugiej strony… – Z roztargnieniem zaczęła obgryzać paznokieć.

–Mówiłam ci, że mam mieszane uczucia. – Edyta, ciężko wzdychając, wróciła myślami do tamtego wieczoru i pocałunku, o którym nie powiedziała koleżance.

–Ale jeśli ma rację – powiedziała powoli Lidka – i to nie jest Elka… To czyje zwłoki znaleziono? I gdzie jest córka pana Jana?

Dokładnie to samo pytanie zadawał sobie komisarz Nawrocki. Zakładając, że ma rację i to nie Elka, to kim była ta dziewczyna? Od samego rana przeglądał bazy danych, sprawdzając zgłoszenia zaginięcia młodych dziewcząt o rysopisie zbliżonym do córki Bartkowiaka. Była to syzyfowa praca i miał tego świadomość, ale w jego naturze nie leżało składanie broni. Czasami myślał

112

sobie, że tkwi w nim dusza samuraja, który popełnił rytualne samobójstwo, gdy nie wykonał powierzonego mu przez cesarza zadania. Honor albo śmierć.

–Nie pomyślałam o tym. – Edyta ze zdumienia odchyliła się w fotelu.

–No bo tak się zastanawiam… – Lidka zbierała myśli, żeby jak najbardziej precyzyjnie wyłożyć teorię, która jej zaświtała. – Załóżmy, że twój komisarz ma rację w dwóch kwestiach: po pierwsze, to nie Elka, po drugie, morderca jest mieszkańcem Lipniowa i celowo wskazał miejsce ukrycia zwłok swojej ofiary, by odciągnąć uwagę od miasteczka, bo miał styczność z Elką i obawia się, że ktoś w końcu by na to wpadł… No bo gdyby nie miał z nią do czynienia, to skąd wziąłby jej rzeczy? Przecież to były na pewno jej rzeczy, prawda? Co do tego ojciec chyba się nie pomylił… Na razie rozumiesz? – Popatrzyła pytająco na słuchającą w milczeniu Edytę.

–Więc teraz tak… – kontynuowała, gdy tamta cicho przytaknęła. – Jeżeli on się obawia, że w związku z Elką ktoś mógłby wpaść na jego trop, to czy nie rozsądniejsze byłoby założenie, że dziewczyna nie żyje?

–Chwila! – przerwała jej przyjaciółka. – Powiedziałaś, że myślisz, że ona żyje!

–Nie, mówiłam, że mogę się zgodzić z Nawrockim, że znalezione ciało to nie Elka, ale nie twierdziłam, że ona żyje. Myślisz, że morderca ją przetrzymuje? Dlaczego? Gdzie?

–Mało prawdopodobne… – przyznała Edyta. – Ale nie mamy stuprocentowej pewności, że Elka wpadła w jego ręce… – dodała z nadzieją w głosie.

–Jak to nie? – zdziwiła się Lidka. – Skąd więc miałby jej rzeczy i medalik?

–No tak…

–Właśnie. Poza tym zakładając, że Elka nie żyje – zaczęła mówić dalej – a on wskazuje inne zwłoki, to myślę, że ciało Elki może być gdzieś w pobliżu Lipniowa…

–Chwila! – Edyta przerwała jej znowu. – Jeżeli Elka nie żyje, to po co zadawał sobie taki trud i zostawiał jej rzeczy przy innych zwłokach? – Nie opuszczała jej natrętna myśl, że może dziewczynę uda się jeszcze uratować.

–Bo ciało było nie do rozpoznania, a on musiał mieć pewność, że zostanie zidentyfikowane jako Elka. I ostatnie – Lidka wyliczała na palcach – i moim zdaniem najważniejsze: inny czas zgonu niż Elki.

–No jasne. – Edytę olśniło. Nie rozumiała, dlaczego sama na to wcześniej nie wpadła. – Nawet jeśli się znajdzie świadek, który go widział z Bart-

113

kowiakówną, nikt w to nie uwierzy, bo będzie czarno na białym, że w tym czasie już nie żyła.

–Właśnie tak. Wszyscy, łącznie z samym świadkiem, uznają, że to pomyłka. Wszystko to według mnie oznacza, że ona naprawdę tu była i że jest ktoś, kto coś widział, ale może nie zdaje sobie sprawy z tego, co zobaczył?

–Mam nadzieję, że się mylisz – powiedziała Edyta. – Nawrocki naprawdę wierzy, że tę dziewczynę uda się jeszcze uratować. To zakrawa na obsesję. Nie wiem, co będzie, kiedy znajdzie ją martwą…

–Ja widzę inny problem. – Lidka nie widziała powodu, dla którego właśnie teraz miałaby się zamartwiać stanem psychicznym komisarza. – Mamy już dwie ofiary, a policja w Brzezinach o tym nie wie i szuka przypadkowego zabójcy. Zastanawiam się, ile dziewczyn było wcześniej?

–Albo ile ich jeszcze będzie – dodała ponuro Edyta.

2.

Nawrocki nie miał wyjścia. Udostępnione po koleżeńsku dane z okolicznych posterunków nic mu nie dały, a bez ujawnienia się nie miał dostępu do kompletu informacji. Zirytowany bębnił palcami po blacie. Na biurku leżał stos akt, które musiały poczekać na lepsze czasy. Po chwili namysłu wybrał numer i czekał na połączenie.