У прамове гарачага, баявога Хандогі з Аршанскай акругі Апейкаву ўвагу зачапіла вестка, што жыхары аднаго раёна "прынялі пастанову пра арганізацыю адзінай раённай камуны". Думаючы, якая гэта будзе камуна, Апейка чуў, як Хандогі на поўны голас заяўляў, што яны ў акрузе не могуць "абслужыць гэты шпаркі pyx калектывізацыі агранамічнымі сіламі i не маюць адкуль ix узяць".
— Перад намі стаіць другое пытанне, па якім мы пакуль не маем ясных указанняў з боку НКЗ, — рынуў Хандогі далей без перадыху. — Куды дзяваць наша кулацтва?!. Мы ведаем адно, што кулацтва нельга пускаць у калгасы, i мы яго не пускаем! Але з другога боку, як я ўжо сказаў, амаль што цэлы раён калектывізуецца!..
Галадзед, павярнуўшы галаву да трыбуны, упэўнена перабіў яго, параіў:
— На балота высяляць.
— У нас i балот свабодных няма! — адразу, з запалам адказаў Хандогі, пазіраючы ўсё ў залу.
Галадзед прамаўчаў. Нахіліўся над сталом, стаў нешта пісаць.
— Значыць, нам трэба высяляць кулакоў. Зараз жа, — для таго, каб мы маглі своечасова землеўпарадкаваць гэту тэрыторыю, дзе ствараюцца калгасы. Але запасных зямельных фондаў у нас няма, i ў той жа час пакідаць кулака сярод той тэрыторыі, дзе арганізуецца калгас, немэтазгодна. Высяляць кулакоў на паасобныя пасёлкі — гэта значыць аб’ектыўна з неарганізаваных кулакоў насаджваць арганізаваныя контррэвалюцыйныя арганізацыі. Мы не можам на гэта пайсці!.. Так што у такім важным пытанні мы павінны мець ясныя ўказанні.
Калі Чарвякоў аб’явіў, што слова мае таварыш Карась, Аніся першы момант не паверыла, што гэта — ёй.
Недаверліва зірнула на Апейку, i толькі калі ён вачыма паказаў у бок прэзідыўма: трэба ісці,— захапалася папраўляць жакецік, важкавата ўзнялася. Працісквалася к праходу нясмела, збянтэжана, але між радоў пайшла ўжо, здавалася, цвёрда, упэўнена. Калі яна стала за трыбуну, то яе мала было i відаць, Апейка нібы ўпершыню ўбачыў, якая яна дробная, нявідная.
Яна, здалося, доўга маўчала. Не ведала, з чаго пачаць, не магла супакоіцца. Падрыхтаваную паперку не даставала: згубіла ці — забылася пра яе. Апейка не зводзіў воч з яе, — хваляваўся сам, хацеў падбадзёрыць, памагчы. Яна, шукаючы, пабегла вачыма па зале, знайшла яго. Ён падбадзёрліва кіўнуў ёй: смялей трэба! — яна адарвала позірк i пачала, без паперкі:
— Цяпер от таварышы рабочыя кажуць… — што ў ix няма жыроў, няма добрых кватэр. І польтаў не хапае. То таго няма, то етаго не хапае… І ето ўсе адтаго, што наша сельская гаспадарка слабая… От першая наша задача — штоб падняць сельскую гаспадарку. Зрабіць калектывізацыю… — Яна гаварыла мякка, раздумліва, нібы разважала ўголас. — Трэба, штоб рабочыя звярнулі ўвагу на сяло, на калектывізацыю, — падумала яна ўголас. Разважліва стала развіваць думку: — Бо калі мы пастроім сталоўкі, як тут казалі, а там не будзе мяса i хлеба, то сталоўка будзе стаяць, i ў ёй не будзе чаго абедаць. Калi мы пастроім добрыя дамы ў горадзе, там таксамо трэба будзе, штоб було што есці. І от я думаю, што мы павінны асабліва падумаць, штоб падняць сельскую гаспадарку… — Памаўчала i дадала разумна: — А без падняцця прамысловасці мы яе, канешне, не паднімем. — Апейка з радасцю кіўнуў ёй, думкаю пахваліў: малайчына.
Аніся зноў трохі маўчала; не шукала вачыма Апейку, глядзела кудысьці над радамі, разважала сама з сабою.
— От тут я чула, як таварыш Галадзед дакладваў, што вялікі здзвіг е ў калектывізацыі.— У голасе яе паявілася, заўважыў Апейка, нешта новае, не мяккае. — Праўда, багато арганізавалася калекціваў. Я бачыла, што таварыш Галадзед етаму рады, — а так жа i ўсё кіраўніцтва. Але справа не толькі ў колькасці,— усё цвярдзеў яе голас, — але i ў якасці калекціваў.— Яна не тое што параіла, — наказала: — Не трэба спяшыць, штоб нарабіць ix вялікую колькасць.
Апейка чуў, што зала ўся прыціхла. Галадзед у цішыні спакойна, цвёрда заявіў:
— Не, гэта не так.
Яна, гледзячы ўсё ў залу, упэўнена, упарта павяла сваё:
— Трэба, штоб яны былі добрыя, штоб людзі не разбягаліся з калекціву. — Па зале прайшло хваляванне. — Вельмі мало ў каторых сёлах аб’ясняецца, штоб сяляне зналі, што такое калекціў,— дакарала, судзіла яна, — штоб яны ішлі туды з ахвотаю. Штоб селянін цёмны сам бачыў, што толькі калекціў вывядзе яго з бяды. Трэба дабівацца, шгоб нашыя калекцівы булі добрыя. Штоб калекціў не разлазіўся, штоб ён другім паказваў добры прыклад. І тады калекцівы будуць арганізоўвацца амаль што самі.
Галадзед штосьці дзелавіта запісваў. Аніея неспакойна перавязала вузялок хусткі, паправіла жакецік.
— Я хачу сказаць шчэ гipa віцінараў,— амаль тым жа тонам загаварыла яна. — Папярэдні чалавек казаў пра ето, i вельмі правільно. Калі ў нас няма віцінараў, то скаціна можа i захварэць i падохнуць, а па-другое, мы самі можам захварэць ад скаціны. Папярэдні чалавек казаў, што багато кароў хварэе сухотамі. Я сама магу сказаць, што ў нашым саўгасе каровы захварэлі сухотамі, дак ix узялі на лячэнне. А хто знае, што ў еялян каровы не сухотныя? А цераз малако хвароба можа перадацца ўсім… Трэба шчэ паглядзець на еялянак, бо ўсе прадукты ідуць цераз рукі жанок. Наша еялянка цёмная, яна шчэ мало знае, як культурно карову падаіць i як свінню выкарміць. Куды яе можно i куды не можно пушчаць. Таму свіння ў сяле есць тое, што не трэба, i ў ёй заводзіцца трыхіна. І ето ўсе ідзе рабочым, i рабочы не знае, што есць сало з трыхінаю!.. Трэба, кеб еялянка була граматнай i культурнаю!.. І от я шчэ хочу сказаць сваю думку пра тое, што ў нас няма навучання па сельскай гаспадарцы. У нас е пачатковая школа, патом сямігодкі i розныя тэхнікумы, а такой асаблівай навукі па сельскай гаспадарцы для тых, хто робіць, няма. І от трэба було б адчыніць такія школы, штоб i еяляне i калхознікі вучыліся. Бо раней яны вучыцца не маглі. А вучыцца трэба i нам!..
Яна сышла расчырванелая, уся яшчэ поўная хвалявання. Ужо за яе спіной устаў Чарвякоў, аб’явіў, што ранішняе пасяджэнне канчаецца. Апейка стаў чакаць Анісю ў праходзе, яна памкнулася да яго ўзрадаваная.
— Ой, мабуць, нагаварыла я? — зіркнула Аніся на яго, ледзь пайшлі.
Апейка супакоіў.
— У цэлым — добра "нагаварыла". Талкова.
— Як пабачыла, сколькі глядзіць народу, дак сэрца бы зайшлося! Забула усе!.. — У вачах былі i перажыты страх i радасць. — Не помню, як i пачала!.. А патом якась смялей стало.
— Да таго, што нават са старшынёй СНК у спрэчку ўступіла!
— Aгe! Я хіба хацела?..
У вестыбюлі ix чакаў Башлыкоў. Аніся i яму павінавацілася: ой, мабыць, нагаварыла. Башлыкоў адвёў вочы.
— Асобныя думкі былі правільныя. Але тое, што вы, па сутнасці, выказаліся супраць нашых тэмпаў, вядома, падтрымаць нельга.
— Ну от, я казала!
— Слухаючы вас, можна было падумаць, — Башлыкоў зірнуў на Апейку, нібы чакаў згоды, — што ў нас няма растлумачальнай работы. Што мы — не турбуемся пра якасць калгасаў…
— Я казала, не трэба було мне паручаць!
— Адна рэч, — нібы не чуў Башлыкоў,— выступленне дома, сярод сваіх. Дзе ўсім вядома сапраўднае становішча, а другая — на сесіі. Дзе ты ўжо выступаеш ад імя раёна, перад рэспублікай. "Маленькая" розніца!.. У прынцыпе — трэба было гаварыць тое, што падрыхтавана было, абмеркавана!..
— Па-мойму, яна i так сказала талкова, — заступіўся за Анісю Апейка.
Аніся шчыра прызналася Башлыкову:
— Я, як выйшла, усё забыла! Усё пайшло іначай!
Башлыкоў прамаўчаў ёй, уважліва ўгледзеўся ў Апейку.
— Тут, відаць, Іван Анісімавіч даў накірунак, — пранікліва прамовіў ён. — Вельмі знаёмыя некаторыя ўстаноўкі.
— Ну, гэта ты дарэмна, — нахмурыўся Апейка. — І на выступленне дарэмна нападаеш. Выступленне — разумнае. І з фактычнага боку, i — з палітычнага, — з націскам сказаў ён апошняе слова.
За абедзенным сталом Аніся то знарок смяялася, то шчыра трывожылася: нагаварыла! Добра, што Башлыкова пазвалі знаёмыя i ён абедаў за другім сталом: Апейка вясёлымі жартамі падвясельваў чулага прамоўцу. Ды i сяброўка яе памагала: ну, калi б i не так нешта сказала, ёсць бедаваць чаго! Толькі таго i гора!..
