Podjechali do stacji benzynowej. Saalstein przygotował banknot.

– Do pełna – rzucił facetowi z obsługi, nie wysiadając z wozu. Ręka na temblaku i kombinezon mogły wydać się podejrzane. Gavein, jak przystało na Śmierć, siedział ukryty w mroku.

Mężczyzna wrócił po zapłatę.

– U was też się trzęsło? – zapytał. – Bo u mnie nawet budzik spadł z komody.

– Jeszcze bardziej – odburknął Saalstein zgodnie z prawdą. – Myślałem, że mi flaki wyskoczą gardłem.

Mężczyzna zachichotał.

– Tego Śmiercia załatwili dzisiaj na dobre. Podobno zbombardowali cały teren. Nawet mysz nie przeżyła. Mówili w telewizji.

– Słyszeliśmy, jak przelatywali.

– Albo go wulkan załatwił, albo nasi chłopcy. Wreszcie będzie spokój.

Zajrzał do wnętrza wozu.

– Hej…! Ty masz łapę rozwaloną. Trzeba ściągnąć pomoc.

Saalstein podał mu banknot.

– Poradzę sobie. Mogę nią ruszać. Jest tylko potłuczona.

– Ty masz, chłopie, mundur UN-u… A możeś ty Śmierć? – Spojrzenie nieznajomego stało się poważne, resztki uśmiechu błąkały się jeszcze na ustach.

– Nie wiesz, że temu Śmierciowi ciało odchodziło od kości i że biegał z gołą czaszką? – Saalstein powtórzył stary dowcip.

– Kości mu się też rozleciały w różne strony, jak go nasi chłopcy obsypali bombami – mężczyzna roześmiał się i wydał Saalsteinowi resztę.

Ruszyli.

– Myślisz, że to kupił? – zapytał Saalstein.

– Myślę, że właśnie dzwoni na policję. Saalstein skinął głową.

– Ja też tak sądzę. Masz jakiś pomysł?

– Mam zupełny zatward.

– Co?

– Nie wiem. Skręć w bok i omiń parę przecznic, a potem jedź równoległą do tej tak szybko, jak możesz.

– Dość głupawe.

– Zgadza się. To tak zrób. Jeszcze jedno: ściągnij ten temblak. Ręka ci już nie odleci. Po co każdy ma go widzieć.

Saalstein przyspieszył. Jechali całą noc i nikt ich nie zaczepił. Widocznie mężczyźnie na stacji benzynowej nie chciało się zadzwonić na policję, a może spotkał innych uciekinierów z UN-u.