Амара, як толькі Судзір мінуў яго, устаў і зайшоў ззаду ад мора. Недзе з-за палаткі і з-за бочак, з-за рухавіка імкліва выбегла некалькі паліцэйскіх, беручы Судзіра ў паўкальцо. І раптам Судзір кінуў акваланг, цапнуў за лытку. Імгненна крутнуўся да Амары і выставіў у яго бок нож. Радж не згледзеў, як мільганула лязо. Убачыў толькі, як Амара нібы спатыкнуўся, хапаючыся за грудзі.

Афіцэр першы выскачыў з вагончыка.

— Не страляць!

Радж выскачыў следам.

А каля вады ўжо сплёўся клубок цел. Хтосьці выбіў з рук Судзіра нож, той крутнуўся ў паветры млынком, дзёўбнуўся ў пясок. Радж прабег міма кучы цел да Амары, падхапіў яго пад плечы. З куточка рота сябра цадзілася нітачка крыві. Ён дыхаў часта, неглыбока, з захліпамі. Мабыць, былі прабіты лёгкія.

— Во… — расплюшчыў вочы Амара і расшчапіў акрываўленыя пальцы. На далоні было выцягнутае лязо — завостраны з двух бакоў клінок сталі.— Але ты не бойся… Не ў сэрца…

Радж асцярожна апусціў галаву Амары, паглядзеў туды, дзе ахалі і стагналі. Некаторыя ўжо курчыліся ад удараў Судзіра. Радж кінуўся ў гушчу, шалеючы ад гневу. Судзір імгненна ўскінуў насустрач нагу, цэлячы ў пах. Радж перахапіў нагу і тузануў на сябе. Судзір упаў, але па-кашачы крутнуўся спінаю ўгору, каб прыкрыць жывот. І ўдарыў другою нагою Раджа па нагах, падкасіў яго. На момант, падаючы, Радж паслабіў пальцы рук, і гэтага было дастаткова. Судзір ускочыў і яшчэ раз высока ўскінуў нагу — пацэліў пяткаю ў сонечнае спляценне начальніку паліцыі Рая. І кінуўся да вады.

Засталося на нагах толькі двое паліцэйскіх і гарбаносы. Паліцэйскія бязладна, не прыцэльна заляскалі з пісталетаў, і вакол Судзіра ў вадзе ўспыхвалі султанчыкі вады.

— Не страляць! — крычаў, як вар'ят, афіцэр. — Заводзь матор! — пакруціў у бок катэра кулаком і пабег да судна. Паліцэйскія, хто мог, за ім.

Судзір плыў размашыста, сажонкамі ў бок адкрытага мора. На што спадзяваўся — невядома: ад катэра ж не ўцячэш.

Радж зноў хацеў бегчы да Амара, але ўбачыў, што каля правага закрылка плота, які заходзіў у ваду, вынырнула некалькі дэльфінаў. І хлапчукоўская галава ў масцы паказалася…

— Янг! — кінуўся туды. З катэра, хоць ён ужо адплываў, скокнуў цераз борт Абдула, таксама галёкаючы: — Я-я-янг!

Янг уставаў з вады, аберуч заціскаючы вочы. Не бачачы нічога, спатыкаючыся, пабрыў на бераг.

— Радж… дзе ты? Я, мабыць, аслеп. Я нічога не бачу… Ба-ля-я-яць як! — усхліпваючы, вымаўляў Янг. — Бобі загінуў… І ў Дзіка хвост паранены. Мы яшчэ не праплылі ўсе, а нехта зноў уключыў заслону. Бобі ззаду быў, і якраз на яго папала… — Янг, рыдаючы, прыціснуўся тварам да грудзей Раджа.

А той гладзіў яго па плячах, па галаве, як зусім малога, адною рукою вызваляў ад акваланга.

— Брацік мой, ты жывы!.. А на каго ж ты падобны, божа!.. Увесь збіты…

— А хто тут яшчэ плача?

— Абдула тут… Падыдзі, Абдула.

Абдула падышоў, і Янг вобмацкам, не расплюшчваючы вачэй, прыгарнуў яго да сябе і яшчэ мацней прыціснуў твар да грудзей Раджа.

— Ой, глядзіце! — раптам аглушыў крыкам Абдула. — Дэльфіны першыя дагналі Судзіра!

— Кінуцца, мабыць, ратаваць Судзіра, — сказаў Радж.

Янг паспрабаваў адарваць твар ад Раджавых грудзей, але зноў прыціснуўся.

— Ой, вы гаварыце мне, гаварыце!..

— Дэльфіны нападаюць на Судзіра! — усклікнуў Абдула.

Пачуўся стрэл з катэра і крык афіцэра:

— Агонь па дэльфінах! Па дэльфінах, а не па Судзіру!

Страляніна пагусцела.

— Варвары, што яны робяць?! Не страляйце ў дэльфінаў, варвары!!! — закрычаў штомоцы Радж.

— Глядзі, Ра-адж!.. Дэльфіны Судзіра б'юць, як акулу! — крычаў Абдула.

— Ага-а… Дзік, здаецца… І з разгону!

— Усё-ё! Няма ўжо Судзіра на вадзе! — ажно завішчаў радасна Абдула.

— Ага, на дно пайшоў… Катэр кругі вакол таго месца робіць.

Чуваць была лаянка афіцэра, але неразборлівая. Мо гнаў каго з паліцэйскіх за борт, каб пашукаў Судзіра?

— А калі хітрыць Судзір? Пасядзіць пад вадою і выплыве? — сказаў Янг.

— Пасля ўдару Дзіка?! — Радж дастаў з кішэні насоўку, склаў у некалькі столак і завязаў вочы Янгу.

Пайшлі хуценька да Амары. Паліцэйскіх, якія курчыліся ад удараў Судзіра, на тым месцы ўжо не было. Прышкандыбалі ці прыпаўзлі да вады, махалі катэру рукамі.

Амара ляжаў бледны, з заплюшчанымі вачыма, па-ранейшаму дыхаў з хрыпамі і хліпаннем. Праз пальцы прыціснутай да грудзей рукі праступала кроў.

— Пацярпі, Амара… Катэр прычальвае, зараз забяром цябе… Ты чуеш? Ты будзеш жыць, Бессмяротны! Такія, як ты, трэба каб жылі! Ты пастарайся жыць, чуеш? — Радж разадраў на палосы сваю тэніску з эмблемай дэльфінарыя. — Абдула, прыпадымі пад плечы яго…

Падтрымлівалі Абдула і Янг, а Радж як змог перабінтаваў Амары грудзі.

— Дэльфіны ляцяць сюды! Не сюды, убок трохі! — закрычаў Абдула. — Што ж яны… Што ж вы, дурні?!

Падлятаючы да мелкага, дэльфіны ўзвіваліся дугою ў паветра і шмяк, шмяк, шмяк — Дзік, Ева, Бэла — пападалі на пясок. Доры не было, Дору, мабыць, застрэлілі паліцэйскія.

— Памажыце ім… Што ж вы?! — прыўзняўся на руках, спрабуючы сесці, Амара.

Янг прысеў, падтрымліваючы пад спіну Амару. Радж з Абдулою пабеглі да дэльфінаў, пачалі катурхаць, цягаць за хвасты. Дзіка нават з месца не скранулі, ды за яго і брацца было боязна — такі знявечана-акрываўлены быў хвост. Пакінулі яго, ухапіліся за Еву, нават па пояс у ваду зайшлі, цягнучы дэльфінку, а потым яшчэ і паштурхалі яе чым далей ад берага. Ева варухнула хвастом, нібы прачнулася, адплыла метраў на дзесяць і зноў з разгону сіганула на пясок, цяжка чмякнулася побач з Дзікам.

Абдула вылез з вады і зноў ухапіўся за Еву. Адзін не мог даць рады, з жалем і роспаччу глядзеў то на паміраючых дэльфінаў, то на Раджа: «Ну што ж ты?!»

— Не трэба, Абдула… — голас Раджа асекся.

Немагчыма было глядзець на дэльфінаў. Яны стагналі, як людзі, паміргвалі вачыма і глядзелі з такім несусветным сумам, нібы спазналі нейкую тайну.

Радж павярнуўся і пайшоў на дапамогу Амары і Янгу. Яны, памагаючы адзін аднаму, усталі на ногі і, абняўшыся, паволі пакрочылі ў напрамку да катэра.

Чуўся разлютаваны голас афіцэра: спачатку распякаў некага на катэры, потым наваліўся на таго паліцэйскага, што выводзіў з вагончыка, трымаючы напагатове рэвальвер, аператара і лабаранта, потым падбег да дэльфінаў на беразе і разрадзіў свой пісталет, цэлячы ім у галовы. Даваў волю свайму гневу? Помсціў за тое, што не пакінулі ў жывых Судзіра?

— Мне знаёмы яго голас. Ён допыт мне рабіў на Галоўным… Дэльфінаў… гад… — расплакаўся Янг.

— Ціха, ну… — супакойваў яго Радж. — Можа, для дэльфінаў гэта і лепш. Не пакутавалі хоць доўга.

— Я ведаю, чаму яны не захацелі жыць… — гаварыў, усхліпваючы, Янг. — Можа, я чытаў… Можа, прысніў… А мо дэльфіны мне свае думкі перадалі? У іх закон такі ёсць — не забіваць чалавека ніколі! Што б людзі ні тварылі з імі.

— Дык яны ж Судзіра забілі, а не чалавека! — абурыўся Абдула.

— Для Судзіра простай смерці мала, — уздыхнуў Радж.

— Не чалавека яны забілі — праўда… Забойцу! Ён на маіх вачах… у пячоры… трох на той свет… Але дэльфіны парушылі свой закон, самі і пакаралі сябе за гэта, — гаварыў сваё Янг.

— Казкі! — не згаджаўся Абдула. — Часам і кіты выкідваюцца на бераг чародамі… Дык што — і яны чалавека забівалі, грэх свой аплочвалі?

— З кітамі не ведаю. А з дэльфінамі, мабыць, праўда.

Амара раптам асеў на рукі, ледзь паспелі падтрымаць. Страціў прытомнасць.

Зафрахтаваны Інданезіяй у Японіі супертанкер «Сікока-мару» вёз у Аўстралію экспартную нафту — паўмільёна тон адразу! Узброеным ахоўнікам і экіпажу ўжо здавалася, што небяспека засталася ззаду. Мінулі востраў Раждзяства, да аўстралійскага порта Перт засталося менш трох тысяч кіламетраў. Малаверагодна, каб у гэтых водах маглі аб'явіцца піраты. І вось, калі прытупілася пільнасць, тыя і напалі ноччу, з двух бартоў на хаду прышвартаваўшыся да танкера. Уся ахова і частка экіпажа была перабіта, танкер завярнулі на паўднёвы захад, у напрамку Паўднёва-Афрыканскай Рэспублікі. Можна было сарваць велізарнейшы куш, калі загнаць расістам гэтулькі нафты.