Радж сеў, абхапіўшы калені рукамі. Што яны сабе думаюць, гэтыя няўклюды паліцэйскія? Чаму не дзейнічаюць зараз жа? Кожная хвіліна дарагая… Маглі б Судзіра застаць на кватэры, успароць з ложка цёпленькага… А другія ў гэты час абшарылі б «рэзідэнцыю» і кабінет. Судзіра, схапіўшы, трэба адразу прыціснуць як след, каб сказаў адрас майстэрні ці чалавека, ад каго атрымлівае гэтых дэльфінчыкаў. Каб і на іх зрабіць налёт.

А ў гэты час начальнік званіў на Галоўны востраў у дэпартамент паліцыі. Не мог сам нічога рабіць. Міністр унутраных спраў выдаў колісь дырэктыву «333», каб усе справы, звязаныя з наркотыкамі, канцэнтраваліся ў спецыяльным аддзеле, вырашаліся цэнтралізавана.

І вось урэшце з Галоўнага прымчаўся спецыяльны катэр з афіцэрам і чатырма паліцэйскімі. Усе былі ў цывільным адзенні, але ўзброеныя, на бёдрах пінжакі тапырыліся.

Зноў допыты-роспыты, зноў ідзе час. Раджу афіцэр спадабаўся: чарнявы, гарбаносы, з дзіцячым чубком на лбе. І талковы, мабыць, схоплівае ўсё на ляту, робіць вывады адразу. Калі Радж сказаў, што Судзір звязаны з трыядай, і выклаў ланцужок фактаў, афіцэр тут жа згадзіўся з ім. Адразу стварылі дзве аператыўныя групы, двое прыезджых паліцэйскіх і адзін мясцовы на чале з начальнікам паліцыі, якіх таксама прымусілі пераадзецца ў цывільнае, павінны былі затрымаць Судзіра, зрабіць вобыск у яго дома. Другую групу з такіх жа трох чалавек узначаліў гарбаносы афіцэр. І першая, і другая групы потым сальюцца ў дэльфінарыі, дзе к таму часу павінен таксама закончыцца вобыск.

— А так не здарыцца, што спалім сто факелаў, а зловім адну жабу? — сказаў начальнік паліцыі Рая афіцэру з Галоўнага. Меў на ўвазе розгалас, які абавязкова пойдзе далёка і можа пашкодзіць прытоку турыстаў.

— Мне не жаба трэба! Судзір трэба! Жывы! І чым хутчэй! — накрычаў на яго афіцэр.

…Уляцелі ў дэльфінарый па заліву. Рулявы так крутнуў руль, што катэр ажно ўссунуўся на бераг — каля самага яліка з Абрахамсам. Ялік так гайданула хваляю, што стары ледзь потырч не паляцеў, выкуліў за борт вялізную місу рыбы. Устаў, разявіўшы ад здзіўлення рот, ды так і стаяў, пакуль усе не пасаскоквалі на зямлю. Апошнімі — Радж і Абдула.

— Вы — з намі,— загадаў гарбаносы Абрахамсу. — Хто яшчэ ёсць у дэльфінарыі?

— Ёсць. Дворнічыха каля малой арэны. Прыбірае там, чарапаху корміць… У прахадной — вартаўнік… Новы сёння, другі раз толькі яго бачу, — Абрахамс хоць мо і здагадваўся, што за людзі высадзіліся, але запытальна глядзеў на Раджа, і той шапнуў:

— Паліцыя, дзядзька…

— Новы? — зацікавіўся гарбаносы. — Тады так: пойдзеце па яго вы і вы! — патыцкаў пальцам у грудзі Абрахамсу і аднаму паліцэйскаму. — Паклічце яго сюды… У размовы з ім не ўступаць, нікуды не адпускаць ні на крок.

Абрахамс у суправаджэнні паліцэйскага знік у алеі. Гарбаносы афіцэр, аглянуўшыся па баках, нібы арыентуючыся на месцы, пытаў: «Гэта куды вядзе?» — ківаў на бамбукавую лесвіцу. «А што там?» — паказваў на трое дзвярэй — у склад Абрахамса, у Раджаву камору, у душавую. Радж патлумачыў. Дайшлі да басейна, афіцэр крутнуўся і адразу ўбачыў дзверы «рэзідэнцыі»: «Тут?» Радж кіўнуў, дзівячыся: «Цёрты гэты афіцэр… І растаропны». Афіцэру далей не стаялася, хадзіў па два крокі туды-сюды, кідаў вачыма па трыбунах, па дэльфінах, а думкі яго, відаць, былі не тут. Паліцэйскія не падыходзілі да яго, паселі на лаўку насупраць Раджавай каморы.

І вось паказаліся з алеі Абрахамс і новы вартаўнік. Ішлі яны побач, а паліцэйскі — на два крокі ззаду. Пакуль падыходзілі, Радж разглядваў навічка: па выгляду падобны на японца ці кітайца, не такі сілач, як Алі, але сшыты моцна; па лёгкаму спружыністаму кроку можна вызначыць — спартсмен. І раптам Радж пазнаў яго: бачыў некалькі разоў на трэніроўках у Ромеша. Праўда, не на саміх трэніроўках, а сустракаліся ці ў раздзявалцы, ці ўжо на лесвіцы з падвала, займаўся новенькі каратэ ў змене, якая канчалася перад Раджавым прыходам.

— Усё нармальна? — насцярожана паглядзеў афіцэр на паліцэйскага, які так і спыніўся за спінаю навічка. — Нічога не гаварыў, нікуды не адпрошваўся?

— Нікуды. Я толькі дазволіў дадому пазваніць, хворыя ў яго дома, — еў вачыма гарбаносага афіцэра паліцэйскі.

— Пракляцце!.. А што ён гаварыў — не чуў?

— Нічога такога… «Бацька захварэў… Схадзі ў аптэку па лякарства, а то я заняты».

— Капшукі праклятыя! Нічога нельга даручыць… — вылаяўся афіцэр. — Пільнуй яго добра! — прыкрыкнуў на разяву паліцэйскага, і той задраў крысо пінжака, падтыкнуў яго за кабуру з пісталетам, а саму кабуру расшпіліў і трымаў правую руку на ёй. — А вы ламайце дзверы! Не бойцеся, пад маю адказнасць… — загадаў афіцэр Абрахамсу.

— Ага… Я сякеру толькі…— Абрахамс, божкаючы, патрухаў да свайго склада.

Але рукі ў Абрахамса трэсліся, рады дзвярам даць не мог. І тады ўзяўся за работу адзін з прыезджых паліцэйскіх — засунуў лязо ў шчыліну паміж вушаком і дзвярыма, ламануў.

Доўга і шукаць не трэба было. Цацкі ляжалі ў скрынцы пад канапаю. Блакітныя дэльфінчыкі на ружовай каробачцы-падстаўцы. Сем штук… Выклалі іх на стол, і афіцэр кожнага ўзважыў у руках, кожнага патрос каля вуха. Пустыя! Для пэўнасці раструшчыў аднаго абцасам на падлозе — пуста… Больш нічога падазронага паліцэйскія не знайшлі, і афіцэр незадаволена пабарабаніў пальцамі па стале. Абдула парываўся сказаць, што той дэльфінчык, які ён знайшоў у «Марской лініі», крыху не такі па колеру. Але Радж прытрымаў яго за плячо: «Не спяшайся…»

Афіцэр узяў з акна празрыстую шматкантовую круцёлку-барабан, з якое Судзір, пакруціўшы, даставаў трубачкі латарэек для гледачоў. Адсунуў убок празрыстую накрыватку, выняў жменю паперак. Разгортваў адну за другою, хмыкаў, потым не вытрываў, пачаў чытаць уголас:

— Трэці рад дванаццатае месца… Сёмы рад чацвёртае… Зноў трэці рад дванаццатае… Дванаццаты дзесятае… Сёмы рад чацвёртае… Адны і тыя ж месцы панапісваны… Не, во і новае ёсць — пяты рад дваццаць першае. Новым, відаць, пустыя раздае… Яны і па колеру крыху адрозніваюцца… Та-а-ак, цяпер застаўся кабінет. Ключоў, канечне, нікому не пакідаў?

— Не, — пацвердзіў Абрахамс. — Новыя парадкі… А раней, пры Крафце, адзін ключ быў каля вартаўніка ў прахадной. Я памяняў учора ўсе замкі там, Судзір загадаў.

— Значыць, сякера спатрэбіцца. Пайшлі туды, пратакол — потым.

Паліцэйскі, што пільнаваў вартаўніка-навічка, быў каля лаўкі насупраць Раджавай каморы. Навічок сядзеў — рукі на патыліцы — на лаўцы спінаю да дзвярэй, ногі спушчаны пад спінку, у кусты. Паліцэйскі ўсё трымаў на кабуры руку.

Сякеру пускалі ў ход двойчы, адчыняючы дзверы ў калідорчык і ў кабінет. Рабіў гэта той самы паліцэйскі, што і «рэзідэнцыю» ўзломваў, рабіў спрытна, вопытна. Як зайшлі, Радж, Абдула і Абрахамс моўчкі пастаялі каля дзвярэй — як панятыя. А паліцэйскія ўскрывалі шуфляды стала, заглядвалі пад дывановую дарожку, перакульвалі, абстуквалі і абмацвалі мяккае і звычайныя крэслы, ускрылі і паставілі перад афіцэрам на стол Судзіраў «дыпламат». Афіцэр дастаў з чамаданчыка кімано, мыла, мачалку, туалетныя дробязі. Заставаўся неагледжаны сейф, ён замкнуты быў на два замкі, дзве дзірачкі ад ключоў прыкрыты стальнымі язычкамі-вяртушкамі. Паліцэйскі паклаў сякеру на стол, дастаў з-за пазухі, з-пад рукі «пушку», запытальна зірнуў на афіцэра. Той згодна кіўнуў. Тры аглушальна-звонкія стрэлы пачуліся адзін за другім. Гарбаносы нават у вуху паказытаў… Той, што страляў па замках сейфа, зноў пусціў у ход сякеру…

Дэльфінчыкі ў сейфе былі — сінія, на ліловых каробачках-падстаўках. Якраз такія, як той, што Абдула знайшоў у гатэлі. Пяць штук… Афіцэр узважыў адзін у руцэ, другі… Перабраў рукамі ўсе — на твары было задавальненне.

— Адзін кілаграм гераіну — паўмільёна долараў! Адпілуй ражок у якім-небудзь, — папрасіў ён паліцэйскага, што выграб з сейфа на стол яшчэ і кучу папер, некалькі пачак долараў. Афіцэр прысеў у крэсла перад Судзіравым сталом, пасунуў бліжэй да сябе паперы, пачаў праглядваць іх. За сталом на месцы Судзіра сядзеў другі паліцэйскі і хутка-хутка пісаў, час ад часу запытальна ўскідваючы вочы на гарбаносага, чакаючы, што ён прадыктуе. Пачаў, мабыць, складаць пратакол.