У Янга ад страху прыкарэлі да палубы ногі. Бачыў: капітан круціць галавою на нейкае патрабаванне кітайца. Ціха шпокнуў стрэл, потым другі — па радыёперадатчыку. Курортнікі нічога не пачулі. Янг паспеў яшчэ заўважыць: кітаец не дае капітану ўпасці, падштурхоўвае да штурвала, каб круціў туды, куды трэба было бандыту.

У гэты час хутка ўстаў з лаўкі малады чалавек, наблізіўся да Янга, схапіў яго за локаць і павёў перад сабою да кармавога салона, таўхануў па сходцах уніз. Падаючы, Янг моцна выцяўся. Але тут жа ўсхапіўся на ногі, азірнуўся. Той, што гэтак пусціў яго па сходцах, замест пальца прыклаў да губ дула пісталета — «Цс-с-с!» У гэты час адчыніліся дзверы з машыннага аддзялення, паказаўся машыніст ці памочнік капітана, ірвануў дзверы рубкі: «Адхіляемся ад курса! Што здарылася?» Насустрач яму з рубкі бахнулі два стрэлы, памочнік схапіўся за жывот і звіўся пад ногі маладому бандыту. Той адразу адштурхнуў забітага ад сябе і стаў пры дзвярах машыннага аддзялення, каб больш ніхто не выйшаў.

Янг далучыўся да сіньёры і атарапела глядзеў, што будзе далей. У салоне ўжо сутаргава ўсхліпвалі-енчылі ад страху. «Мадонна мія! Мадонна мія! Такая траджыко мортэ! І нас… могуць… мортэ…» — шаптала сіньёра Тэрэза.

Тым часам у дзвярах машыннага аддзялення паказалася яшчэ адна галава — матроса, і бандыт, што тырчаў пры дзвярах, трэснуў яму рукаяткай пісталета па галаве, і той асеў, знік з вачэй. Тады бандыт стаў спіхваць уніз, у тыя дзверы і забітага. А ў салоне ў гэты час чуліся ўсхліпванні жанчын. З адной зрабілася істэрыка. Скрозь сутаргавыя ўсхліпванні і рыданні яна ўскрыквала: «Мамачка мая! Дзетачкі мае!» Мужчыны спрабавалі абурацца ўголас, маўляў, будуць скардзіцца, хай толькі цеплаход… Аднак варта было грабежніку, што стаяў пры дзвярах, пагрозліва варухнуць пісталетам, каб усе тут жа змоўклі.

— Сядзець і не варушыцца! Рэчаў не чапаць. Страляю без папярэджання! — і тут жа стрэльнуў па сумцы адной дамы, якая паспрабавала пасунуць яе бліжэй да сябе: — Я ж сказаў — не варушыцца!

З капітанскай будкі выйшаў першы бандыт, падаўся ў насавы салон, дзе пачалася нейкая заварушка, пракрычаў амаль тыя ж пагрозы: «Не ўставаць! Не варушыцца! Прыстрэлю на месцы!»

У акно салона было відаць Янгу, як растае на гарызонце востраў Галоўны, як маячаць сям-там рыбацкія маторныя і парусныя баркасы і джонкі. Рыбакі займаліся сваёй справай, і ніводзін не падазраваў, што робіцца на цеплаходзе.

«Куды мы плывём? Куды загадалі трымаць курс? Ці надоўга хопіць сілы ў параненага капітана?» — даймаў сябе думкамі Янг.

«Адвязуць далей убок, абрабуюць і патопяць… Падарвуць разам з караблём! А тут і шляхоў марскіх няма, ніхто не будзе шукаць…» — шапталіся ў салоне.

А цеплаход усё плыў і плыў у бок Блакітнага вострава, і нават самых высокіх дрэў Галоўнага ўжо не было відаць — расталі ў дымцы.

Адкуль узяўся чорны катэр з кулямётам на носе, Янг не заўважыў. Глянуў у ілюмінатар тады, як іншыя пасажыры заўзята закруцілі галовамі, сочачы за манеўрамі катэра. А той зрабіў адзін круг вакол цеплахода, нібы браў яго ў пятлю, зрабіў другі. Людзі, што стаялі каля кулямёта на катэры і ўздоўж бартоў, мелі ў руках зброю, махалі гэтай зброяй капітану, каб застопарыў ход. І скора цеплаход стаў, паволі загайдаўся на хвалях. Чорны катэр тут жа падплыў да правага борта, з катэра паляцелі на цеплаход вяроўкі з чатырохлапымі крукамі на канцах. Піраты падцягнулі і прышвартавалі свой катэр ушчыльную, папералазілі на цеплаход спрытна, як каты. Кожны трымаў у руках плёнчаты мяшок і зброю — пісталет ці аўтамат, усе імгненна рассыпаліся па салонах і палубах. Піраты не ўсе былі з выгляду кітайцамі, былі і падобныя на малайцаў.

У маленькай мітусні, калі была адцягнута ўвага таго, што стаяў пры дзвярах машыннага аддзялення, донна Тэрэза паспела сарваць з пальца адну жуковіну з брыльянтам, укінуць яе ў кашалёк, а кашалёк сунуць пад Тота ў згіб Янгавага локця.

І тут зноў прагучаў стрэл — пальнуў той, што стаяў каля машыннага аддзялення. Адна жанчына, што пачала загадзя здымаць з вуха залатую завушніцу, войкнула і схапілася за руку — з-пад пальцаў забруілася кроў.

— Сядзець смірна! Не варушыцца, пакуль не дойдзе да вас чарга! — пракрычаў вартавы.

Піраты завіхаліся спрытна. У каго не здымаўся пярсцёнак, здзіралі сілком ледзь не са скураю. У аднае цёткі так ірванулі завушніцу, што пацякла па шыі кроў. У мяшкі ляцелі пярсцёнкі, кулоны, калье, крыжыкі з ланцужкамі, браслеты, жамчужныя пацеркі, грошы. Выварочваліся сумкі, нават некаторыя чамаданы, баулы і каробкі, але ў «анучах» доўга не корпаліся, саміх «ануч» не забіралі. І без іх мяшкі напаўняліся хутка. Янг з жахам чакаў набліжэння піратаў, кашалёк ажно пёк у руку.

— Ікск-'юз мі! Міль пардон, мадам! — ад пачцівасці і далікатнасці піратаў беглі па спіне мурашкі.

Янг бачыў толькі вочы, вочы, вочы… Вырачаныя, поўныя страху вочы пасажыраў. Нават усхліпаў больш не чулася, а нейкае паўзадушанае «гмг… гумг…» — баяліся разявіць рот. У многіх былі залатыя зубы ці каронкі — каб хоць не вырвалі!

Сіньёра Тэрэза паздымала з сябе ўпрыгожанні хутка, за што заслужыла здзеклівую падзяку-паклон: «Мерсі баку! Сэнк'ю вэры мач!» Янга пірат сагнаў з месца, думаў што-небудзь схавана пад ім. А пад сабаку паглядзець не здагадаўся!

Яшчэ мінут праз дзесяць патрашыць скончылі, і адусюль пачуліся выкрыкі піратаў: «Усё! Закругляйцеся, чарапахі! Адчальваем!» Потым тупат ног, скрыгат адчэпліваемых крукоў… Густы роў матора чорнага катэра…

Хтосьці запознена закрычаў-залямантаваў:

— Радыё! Хутчэй па радыё перадаць, паліцыю выклікаць!

— Разбіта ўокі-токі, прастрэлена! — адказаў яму другі голас.

З машыннага аддзялення вылез перапалоханы матрос з засохлымі пацёкамі крыві на лбе. Адчыніў капітанскую рубку… Капітана каля штурвала ўжо не было, абсунуўся ўніз.

— Урача трэба! Ці няма сярод вас урача?! — крычаў матрос, вывалакваючы з рубкі цела капітана. «Урача! Урача!» — паўтарылі яго просьбу многія галасы, нават наверсе, на пярэдняй пляцоўцы.

Урач знайшлася — жанчына. Яна хутка спускалася па сходцах з пярэдняй палубы, а за ёю тупацеў тоўсценькі чалавечак, мабыць, муж: «Элен, не трэба! Не хадзі, якая табе справа да ўсяго гэтага? Мо яны яшчэ вернуцца!» Але ўрач ішла ў кармавы салон за матросам, куды той увалок капітана і паклаў на лаўку. Потым жанчына-ўрач, кінуўшы сумку на рукі таўсцяку, моўчкі вытрэсвала на свае далоні духі ці адэкалон, мыла імі рукі. «Раздзеньце яго!» Перад ёю расступіліся, прапускаючы да капітана, і зноў саступіліся людзі. Паглядзець, што яна будзе рабіць параненаму, Янг не змог. Каб хоць сабакі не было на руках!

Матрос выбраўся з натоўпу, стаў да штурвала. Цеплаход набраў хуткасць, лёг на патрэбны курс.

— Янг! Дзе ты, Янг? — спуджана крычала сіньёра Тэрэза, і яму давялося выйсці з-за людзей. — Сядай, міленькі, во сюды! І не хадзі нікуды, а то я звар'яцею! — прыўзняла за шкірку Тота, дастала з-пад яго кашалёк: — Мае дзіямантэ… брылянтэ… залатыя рэчы… Каб крыха, то гэтыя бандзіто зрабілі б мяне жабрачкаю. Вы ўратавалі мяне ад разарэння! — і яна пацалавала Тота ў нос, а Янга ў шчаку… — Нават не верыцца, што ўратаваліся ад смерці…— і яна са спазненнем заплакала-зарыдала.

— Ты ж, глядзі, прыходзь назад! Праведай брата, перадай яму маё прывітанне — і вяртайся. Колькі брату гадоў — усяго дваццаць? Як шкада, а мне за трыццаць… Толькі ты пра гэта нікому не гавары, добра? Запомні нумар апартамента — трыста семнаццаць… Гатэль «Марская лілія»… На вось табе на марожанае… — сіньёра Тэрэза дала яму тры долары. — Потым я з табою разлічуся лепш… О, я цябе не пакрыўджу! Я табе зраблю такі падарунак — ты не сніў такога! — мадам Ой спакушала, яна не вельмі верыла, што Янг вернецца да яе. — А рыведэрчы, міленькі!

Першыя, самім заробленыя грошы… Янг адчуў сябе зусім дарослым і самастойным.

Пакуль бег у дэльфінарый, марожанае купляў два разы. Ніколі ў жыцці яго не каштаваў — смаката!

Каго ні пытаў, усе ведалі, як прайсці да дэльфінарыя, усе правільна яму паказвалі. Але дайшоў да варот і ўбачыў, што яны звязаны ланцугом, вісіць замок.