Пуол з жудасцю азірнуўся на яго. На гэты раз твар яго здаўся яшчэ больш знаёмым. І голас знаёмы! Дзесьці трапляўся гэты чалавек на дарозе. Але дзе?

— Перадаручыўшы сваю справу стрэчнаму-папярэчнаму, ты пачаў выкідваць фокусы, чагосьці лазіў па стрэхах, па вышках, бегаў па лесвіцах… — як абвінаваўца, што выносіць прысуд, чаканіў Чжан.

— Я замятаў сляды… Магчыма, маглі і за мною сачыць.

— Сачылі. Ты прывёў «хвост» да самай кватэры, раскрыў яўку.

— Не можа гэтага быць! — затрымцеў Пуол усім целам, з вачэй сыпанулі слёзы. — Дайце… вады!

Ахоўнік дайшоў да акна, наліў там шклянку вады, паднёс. Пуол выпіў яе прагна — цякло па барадзе, па шыі. Паставіў шклянку на столік.

— Так яно і ёсць, — сказаў ахоўнік. — Я сачыў і за табою, і за тым, хто сочыць за табою ад самага порта.

— Не можа гэтага быць! Не можа быць! Я азіраўся!..

— Можа. «Каралі для вашай кралі! Чорны карал!» Памятаеш?

Пуол зарыдаў.

— Што заслугоўвае чалавек, які прыводзіць «хвост», правальвае канспіратыўную кватэру? — чаканіў Чжан.

— Ад такога чалавека пазбаўляюцца, — адгукнуўся з-за плячэй кітаец-латочнік.

— Ты і сябе асабіста выкрыў, там ужо ведаюць твае прыкметы.

— Яны мяне не могуць ведаць! — Пуол ажно віскнуў.

— Янг ведае, твой зямляк, а ты аддаў яго паліцыі. Ён і вылажыць ім усё. Дык вось, ты для нас ужо не толькі непатрэбны, а нават шкодны. Ад такіх людзей пазбаўляюцца.

— Іх забіваюць, — удакладніў латочнік.

— Для нас гэта лёгка зрабіць — як харкнуць і расцерці.— Пры гэтых словах Чжана латочнік ухапіў Пуола пяцярнёю за валасы, тузануў назад, ад чаго шыя выпучылася. Кітаец падняў крыс, паказытаў горла вострым лязом.

Пуол завыў немым крыкам…

Ён ужо адчуваў сябе напалавіну мёртвым. Яго можна было і не забіваць, проста выкінуць пад плот, то і здох бы там. Нават доўга плакаць-скуголіць не хапала сілы.

— Дык дзе, кажаш, ты яго знайшоў? — спытаў Чжан латочніка.

— На Рэкрыэйшн-стрыт, у падвале, з наркаманамі. Надумаў схавацца ад нас.

— Запомні, малады чалавек, як першы запавет. Вінаватыя перад «Белаю змяёю» нідзе не схаваюцца і заўсёды нясуць пакаранне. Мы не з тых, што даруем… Як ты, у падвалы дапёр… Шырока ступаеш, казяўка, глядзі — штаны лопнуць! Наркотыкамі лепш гандляваць, чым спажываць іх.

— Кгы-кгыкм… — папераджальна кашлянуў латочнік.

— Дык вось, Пуол. Дар за дар… Ты выратаваў мяне, я цяпер уратоўваю цябе. І квіты. Надалей цябе ўжо нішто не ўратуе і ніхто. Буда даруе да трох разоў. А мы не багі, мы не даруем ні разу. Пачнём зноў з нуля… Пакладзі ключы на столік! Пра тую кватэру забудзь — яна выпарылася, высахла. Жыві дзе хочаш. Часам заходзь у «Трыдакну» абедаць, займай столік у правым кутку. Калі ты спатрэбішся, там цябе знойдуць… І можаш заслужыць наш давер, калі выканаеш адну невялічкую справу. У туфлю вытыркнуў цвік, ён замінае нармальна ступаць, хадзіць. У такіх выпадках што робяць з цвіком?

— Вырываюць… Забіваюць… — прамармытаў Пуол, нічога не разумеючы.

— Лепш другое. Ну, а цяпер растлумач яму, што да чаго… — Чжан сказаў гэта і стомлена адкінуўся на падушкі.

Латочнік выйшаў з пакоя ў калідор і тут жа вярнуўся. Разаслаў на століку белую тэніску, яна таксама здалася ружаватай у святле начніка. Амаль на ўсе грудзі тэніскі была адбіта эмблема дэльфінарыя: пяць сініх хваль, аранжавы абруч-сонца з промнямі-пырскамі, а праз гэты абруч скача сіні дэльфін. Такая тэніска, як у Раджа!

Латочнік адвярнуў падолак тэніскі і крываватым пальцам тыцнуў у дзве вышытыя на рубцы сінія літары: «R.S.».

— Тэрмін — пяць дзён.

— Тры! — паправіў Чжан.

Янга паклікалі на допыт другі раз. І, мабыць, крыху раней, чым трэба, усунулі яго ў кабінет да афіцэра. Бо каля дзвярэй навыцяжку стаялі два паліцэйскія, і каб што-небудзь бачыць, ён адступіў у бок доўгага стала, за якім быў толькі адзін чалавек — той, што з фуражкай «Interpol». А перад сталом афіцэра, закінуўшы нагу на нагу, сядзеў чалавек у ружовай касынцы.

— Дык што — выяўляецца, заняты нумар сорак першы? — спытаў афіцэр паліцэйскіх каля дзвярэй.

— Так точна! — прыстукнуў левы абцасамі.— Гэты нумар — здвоены люкс. Там ужо тры дні засядаюць прадстаўнікі «Ганконг энд Шанхай бэнкінг карпарэйшн», вядуць перагаворы з прадстаўнікамі нашага «Нэшнл бэнк» на прадмет куплі яго з усімі бэбахамі!

— Ну — гэта цябе не датычыць, — адрэзаў афіцэр.

— Так точна! — выцягнуўся паліцэйскі.

— Дакументы містэра… містэра… — замяўся афіцэр, прышчоўкнуў пальцамі, і чалавек у касынцы нібы зрабіў спробу ўстаць:

— Говард Хаякава, прадстаўнік канцэрна «Міцубісі». Японскія мікра- і малалітражкі — лепшыя ў свеце.

— Давайце пашпарт і іншыя дакументы Хаякавы, — працягнуў афіцэр над сталом руку.

Правы паліцэйскі зрабіў некалькі крокаў наперад, дастаў з-за пазухі дакументы і падаў яму, адступіў назад, не паварочваючыся.

— Хаякава-сан, а чым растлумачыць ваш маскарад? Не будзеце ж вы сцвярджаць, што ўсё гэта адзенне — ваша? — у голасе афіцэра прыбавілася пачцівасці.

— Так, маё. З учарашняй ночы. Калі дазволіце, я паўтару свае паказанні.

— Дазваляю. Коратка, — кіўнуў афіцэр, крыху разгублена гартаючы маленькую кніжачку, мо пашпарт.

— Дык от. Позна вечарам… Не, хутчэй глыбокай ноччу я ўжо спаў… Да мяне ў каюту пастукаўся сусед, чалавек спартыўнага выгляду… у гэтым вось касцюме… З баулам у руцэ. Ён адразу прапанаваў мне памяняцца адзеннем, памяняць баул на чамадан-«дыпламат». І ў дадатак да ўсяго — памяняцца каютамі. Прапанаваў зрабіць гэта не за так, даваў трыста долараў. Я прыкінуў розніцу ў кошце нашых касцюмаў, баула і «дыпламата» і згадзіўся за чатырыста. Ну, а за абмен каютамі я запатрабаваў яшчэ сто долараў. Але размова на тым не скончылася, незнаёмы папрасіў, каб я ў новым аблачэнні, абавязкова з касынкай на шыі, завязанай па-мексіканску, прайшоўся па Партовай вуліцы Свійттаўна. А тады ўжо ісці, куды мне захочацца ці куды трэба. Я павысіў цану да шасцісот долараў.

— Танна вы цэніце сваё жыццё, Хаякава-сан, — падціснуў губы афіцэр.

— Што гэта значыць? — выпрастаўся ў крэсле і нават зняў нагу з нагі Хаякава.

— А тое… Вас падстаўляў замест сябе член банды «трыяда чайна». Калі ўлічыць, што на архіпелагу Вясёлым некалькі кітайскіх трыяд і ўсе яны ваююць паміж сабою, то… За ваша жыццё я не даў бы нават порцыі бетэлевай жвачкі.

Хаякава асеў, нібы паменшаў ростам.

— Дзякую… Дзякую, што мяне арыштавалі. Вы не выпускайце мяне пакуль што… Я вялікага гардэробу з сабою не браў, камандзіроўка кароткая — толькі падпісаць кантракт на продаж аўтамабіляў… Я дам долары, купіце мне прыстойны касцюм. За паслугу будуць камісійныя — я не пашкадую.

— З гэтым мы дапаможам. У пакоі вам дадуць паперы, вы апішаце адзенне, у якім вы ехалі да той ночы з пераадзяваннем. І апішаце ўсе магчымыя прыкметы чалавека, які так лёгка даў вам зарабіць шэсцьсот долараў…— у голасе афіцэра нават прабілася шчырая зайздрасць. — Толькі яшчэ адна маленькая фармальнасць, вочная стаўка… Вы раней ніколі не бачылі гэтага хлопчыка? Янг, падыдзі сюды бліжэй.

Янг зайшоў наперад паліцэйскіх.

— Яго — не. А падобных на яго — тысячы.

— І ніякага паролю, значыць, вы не ведаеце?

— Клянуся чым хочаце! Я думаў, што ён зарабіць хоча, пагэтаму і просіць паднесці.

— Янг, а ты калі-небудзь сустракаў гэтага містэра?

— Не. Я ўжо вам казаў, як было.

— Усім ісці. А ў вас просім прабачэння… — афіцэр казырнуў чалавеку ў касынцы і падаў дакументы. — Янг застанецца. І паклічце, калі ласка, «парачку».

Пакуль людзі выходзілі і заходзілі новыя, афіцэр і той, з «Interpola», іранічна і здзекліва паглядвалі адзін на аднаго. І абодва былі задаволены: кожны лічыў, што ўцёр нос другому. Прадстаўнік «Interpola» пракашляўся.

— Нда-а… Вазьмі іх голымі рукамі.

— А вы думалі, усё проста. Прыехаў, убачыў, перамог… Паверце, мы таксама не спім у шапку. Толькі вынікаў — кот наплакаў.