«Вось… — працягнуў яму гарпун. — Пачаставалі пад вадою. Пад сківіцу дзёўбнулі… Каб крыху ніжэй ці вышэй, то і капут. Камусьці мы перашкаджаем сваімі пошукамі грота».

«Май бой!.. — містэр Крафт асцярожна працягнуў руку да гарпуна, паволі ўстаў. Адстаўляў гарпун падалей ад вачэй, і рукі дрыжалі. Правёў позіркам ад наканечніка стралы да пачатку, дзе яшчэ тырчаў капронавы хвосцік ліня. — Расплываецца ў вачах, нічога не бачу…»

«А вы акуляры надзеньце».

«Ага, ага… — Крафт узбіў на нос акуляры. Малы нос амаль схаваўся за вялізнымі блакітнаватымі шкельцамі. Зноў угледзеўся ў тое месца стралы каля ліня, і рукі яшчэ больш задрыжалі, закруціў галавою: — Ноў-ноў… Не можа гэтага быць!..»

«Чаго не можа быць, містэр Джэры?»

«Паглядзі ты, у цябе вочы маладзейшыя. Што тут выбіта — дзве дабл ю, «WW», ці дабл ю і ві — «WV»?»

Радж падышоў, схіліўся да стралы. Цяпер ён ужо добра разгледзеў чаканку.

«Дабл ю і ві — «WV».

«О, божа мой! «Уайт вайпэ»… «Белая змяя»… «White viper».

«Што гэта значыць, містэр Крафт?»

«Усё роўна, як ты з неба зваліўся. Мы сталі на дарозе «Белай змяі» — «трыяды чайна», кітайскіх піратаў і бандытаў, гандляроў наркотыкамі».

«А калі было б дзве дабл ю — «WW»?»

«White women»… «Уайт вумэн» — «Белая жанчына». Такая самая ліхаманка і трасца… Дабламі іх завуць. Тыя ж самыя рыф-рэф, падонкі грамадства… Толькі кажуць, што баба імі кіруе, еўрапейка. Яны некалі былі адной трыядай, а потым раскалоліся на дзве, варагуюць паміж сабою. Яны варагуюць, а ў нас ілбы трашчаць. То адной трыядзе выкупы плацілі, а цяпер яшчэ і другая банда аб'явілася, і той давай. Ніяк не могуць падзяліць сферы ўплыву… Да галечы давядуць, да разарэння!.. О, мой бог! І так амаль што даводзіцца весці страгл оф лайф… барацьбу за існаванне… А што будзе далей? Хутка каторая з іх зноў падкіне пісьмо — «Плаці!»

«А калі б не плаціць, узбунтавацца?»

«Ах, малады чалавек… Я яшчэ хачу пажыць, хоць мне хутка шэсцьдзесят гадоў. Могуць і прырэзаць, і дэльфінарый узарваць, і дэльфінаў атруціць… Мо чуў, быў выпадак у Свійттаўне? Адзін замарудзіў на тыдзень заплаціць адкупнога — фабрыку ўзарвалі! Адны руіны — не бачыў?»

«Містэр Крафт, я з імі не задзіраўся. Я ўжо знайшоў быў больш-менш прыстойны грот, а тут яны… напалі…»

«Радж, я цябе не віню. Я нават спачуваю табе, шчыра спачуваю… Я гатовы нават папрасіць у цябе прабачэння, што штурхаў на такую авантуру, пасылаў на пагібель…»

«Доктар за апрацоўку раны прышле рахунак на ваша імя».

«Ах, мой божа! Але я заплачу, Радж, ты не турбуйся».

«Казаў, што трэба мне ў бальніцу ў Свійттаўн. Каб аперацыю зрабілі, зашылі рану».

«Божа, божа, гэтага яшчэ не хапала!»

«Я рашыў не ехаць у кэпітл, не патрабаваць ад вас такога лячэння. Але…»

«Радж, містэр Радж… Я заўсёды лічыў цябе прыстойным чалавекам. Ты не такі, як Судзір… Той аформіў заказ на сувенірныя дэльфінчыкі, сам іх прыносіць у дэльфінарый і лічыць, што робіць вялікую ласку, патрабуе прыбаўку да зарплаты».

«Містэр Крафт, я хачу, каб вы не прымушалі мяне рамантаваць лодку».

І Радж расказаў ужо больш падрабязна пра ўсё. Як крычалі на яго з катэра выратоўчай службы, каб не лазіў у заходніх сектарах, як убачыў праламаны і ўтоплены ялік, а да таго, да ўдару гарпуном — падазроны кантэйнер…

«Ці няма сувязі паміж усімі гэтымі здарэннямі?»

«Усё можа быць, усё можа быць… О божа, хутка не будзеш ведаць, на каго можна са сваіх работнікаў разлічваць, а хто суне табе нож пад рабро».

«Можа, паліцыі заявіць?»

«Пра што?!» — зноў збялеў Крафт.

«Ну… пра ўсё! І пра тое, што пад вадою бачыў. Можа, гэта ў іх якая перавалачная база наркотыкаў?»

«Барані цябе божа! Ты гаворыш сёння, як маленькі… Пэўна, у цябе тэмпература паднялася… Ты б пайшоў, паляжаў, га?»

Раджа, і праўда, не трымалі ногі. Перад сталом Крафта стаяла мяккае крэсла і звычайнае, але містэр прысесці не запрашаў.

«Я-то пайду, але ж… Калі так папускацца… Ды куды, зрэшты, глядзіць паліцыя? Чаму не вядзе з гэтымі трыядамі барацьбу?»

«Ах, наіўны, наіўны малады чалавек… Хіба ты не чуеш і не бачыш, што робіцца навокал? Гэта не архіпелаг Вясёлы, а… І які дурань даў яму такую назву? Гэта… гэта… гняздо піратаў і бандытаў! Заявіш, то не паспее паліцыя і двух крокаў ступіць, а «трыяда» ўсё будзе ведаць. А яна ж не цырымоніцца… Я праклінаю той час, калі не паехаў у метраполію, услед за дочкамі… Тады, як гэтая ваша самастойнасць тут стваралася. Дурны, пашкадаваў укладзеных капіталаў. А тут не столькі заробіш, як страціш тое, што меў. Жабраком хутка пусцяць па свеце! Божа, божа, хай бы я лепш купіў які гатэль, спакайней было б…»

Любіў паплакацца Крафт, выклікаць спачуванне. Не ведаў толькі Радж, ці з усімі сваімі работнікамі містэр пускаўся ў такія разважанні, ці ўсіх спрабаваў расчуліць, каб не вельмі патрабавалі павышэння платы, пашкадавалі яго, бедненькага.

Але трэба быць справядлівым: пакуль загойвалася рана, Крафт не пасылаў Раджа на падводныя прагулкі з аквалангам. Толькі ўздыхаў голасна, ламаў рукі: такія страты нясе, такія страты!

«Спачатку пазашываць, пацыраваць, а потым мыць ці наадварот?» — падумаў быў Радж, знайшоўшы старую тэніску, і вырашыў, што спачатку трэба зацыраваць. А то пакуль памые, то яна раз'едзецца на рэшата.

«Цікава, ці патанула тая лодка-гумоўка? Не магла патануць, хоць у адным аддзяленні ды засталося паветра. Значыць, плавала… А калі тыя, з катэра, вылавілі лодку? І знайшлі маю тэніску?.. Там і эмблема дэльфінарыя, і мае ініцыялы…»

На ліха ён вышыў гэтыя ініцыялы… Во, і на гэтай, старой, якую цыруе, ёсць на рубцы падола сінявата-выцвілыя літары «R.S.» — Радж Сінх.

«Могуць з гэтай тэніскай прыйсці ў дэльфінарый шукаць — чыя. Другі ўжо выпадак, другая сутычка з імі. Той самы разбойны клан ці другі? «WW» ці «WV»? Калі той самы, то ў спакоі не пакінуць. Падумаюць, што я спецыяльна за імі віжую. Захочуць прыбраць з дарогі…»

Памыў і тэніску, і штаны, высушыў прасам. Была ўжо раніца, зырка свяціла сонца, наперабой цвірынькалі птушкі. Да пачатку работы заставалася яшчэ гадзіны паўтары, і можна было б хоць крыху падрамаць.

Але ўключыў электраплітку, паставіў чайнік. І прылёг, падклаўшы пад галаву рукі. Падумаць было аб чым.

Радж пачуў тупат ног і крэкт бамбукавых жардзін на перакідным мосціку, потым жорсткае жваканне падэшваў па пяску. Нехта бег.

— Радж! Радж, ты спіш яшчэ? — дзверы моцна затузаліся, ажно задрыжалі сцены. — Бяда, Радж!

Пазнаў голас Гугі.

— Пачакай, адшчаплю! А то яшчэ будынак растрасеш, — гаварыў быццам спакойна, але Гугава трывога перадалася ўжо і яму. Адчыніў — і, уражаны, адступіў, даючы ўвайсці: выгляд у хлопца быў спалоханы, уся яго хударлявая доўгая постаць яшчэ больш выцягнулася, ажно згорбілася.

— Бяда, Радж! Джэйн, мабыць, нежывая!

— Гавары, ды не загаворвайся… Такая вясёлая заўсёды была, жвавая.

— Плавае абы-як, жыватом дагары. Я думаў, яна забаўляецца гэтак, а яна… не дыхае! Дэльфіны выштурхоўваюць яе з вады, а ўсё роўна не дыхае!

— А мо гэта Бобі, а не Джэйн? — Радж прыпусціўся да перакіднога мосціка.

— Сюды! Яны ў дэманстрацыйным басейне… Я добра пазнаў — Джэйн! У Бобі жоўтая драпіна на верхняй сківіцы…

Пасярод басейна амаль насупраць вышкі з пляцоўкамі вада была неспакойная. Дэльфіны вірылі, нібы паказвалі нумар — «марская зорка».

— Там толькі дэльфінкі — Ева, Дора, Бэла… І Джэйн… — шаптаў, схіліўшыся да вады і пільна ўглядаючыся ў дэльфінаў, Гуга. — Джэйн пасярэдзіне…

І праўда, то адна, то другая дэльфінка паднырвала галавою пад Джэйн, падбівала яе рострумам угору. Але штуршкі былі ўжо вялыя, нібы маці і цёткі страцілі надзею ажывіць дзіцяня. Нежывое цела Джэйн прыпадымалася і варочалася абы-як. Адплывалі па чарзе ўбок, шумна-гаротна выдыхалі паветра. З правага адростка-закавулка басейна, у які ўвесь час падавалася помпай свежая вада, з крэйсерскай хуткасцю выскачыў Дзік. Вада за хваставым плаўніком бурліла — так энергічна круціў ім. Прамчаў паўз самы бераг басейна, ажно хваляй абдало хлопцам штаны, нібы хацеў адгарадзіць свой гарэм ад цікаўных. Раджу здалося, што цёмнае, без зрэнкі, вока самца злосна бліснула. І яшчэ раз прамчаў, ужо назад, і стаіўся справа, каля паўночнай сценкі. Радж быў упэўнены, што ён не спускае з іх позірку.