Ішоў трэці дзень пасля захопу танкера, калі на Раі і на Горным адбыліся толькі што апісаныя падзеі.

Ішоў чацвёрты дзень плавання танкера пад аховай пірацкіх катэраў, калі Абдула і Янг трапілі да Натачы на тую далёкую плантацыю какосаў. Не маглі не пайсці туды, вельмі прасіў Янг. Трэба было паказацца ёй і Натачыным бацькам — маўляў, вось я, жывы і амаль здаровы. Не перажывайце і не гаруйце.

І добра, што схадзілі. Натачу, аказваецца, трымалі кругласутачна ў будане, прывязаную і звязаную, каб не збегла зноў на тое возера, не захлынулася яшчэ і сама. А яна ў адказ аб'явіла галадоўку, нічога не ела, ваду, праўда, піла і цвёрда вырашыла — памерці. Не магла яна жыць і радавацца ўсяму жывому, калі не было на свеце Янга. І магла б памерці, упартасці ў яе хапіла б, каб Янг сам не з'явіўся з таго свету.

І быў смех скрозь плач, і плач скрозь смех, была істэрыка.

— Янг, мілы, ты ці не ты?! Знімі гэтыя акуляры, я не пазнаю цябе… — і сама сарвала чорныя акуляры і цалавала яго ў сплюшчаныя павекі (не мог ён яшчэ без чорных акуляраў глядзець на белы свет), а Янг чырванеў і пацеў — кідала ў жар. Абдула далікатна выбраўся з будана і сядзеў пад сценкаю, пасвістваючы: хай наладжваюць адносіны.

Потым былі бясконцыя роспыты, і даводзілася Янгу зноў і зноў расказваць пячорную эпапею.

— І ўсе-ўсе дэльфіны загінулі?! — не магла даць веры Натача.

— Усе… — горка ўздыхаў Янг. — Бобі так шкада — як брацік мне быў! — ён соўгаў пальцы пад шкельцы акуляраў, выціраў слёзы. — Толькі во… Цацку мне вынес з дна, на дракончыка падобная, — успомніў Янг тую штуковіну, што засунуў сабе за пояс у пячоры.

Пачуўшы гэта, Абдула ўраз апынуўся ў будане.

— Дык гэта ж золата!!! — ускрыкнуў ён, узяў у Янга дрыжачымі рукамі дракончыка. — Злітак золата! Самародак… Во, абабіта, бачыце, як гарыць? А цяжкі!

Перадавалі з рук у рукі, аглядалі з усіх бакоў, калупалі кіпцямі. Абдула выцягнуў шыю ў той бок, дзе, па яго меркаванню, было возера. Уздыхнуў.

— І ты… столькі цярпеў гэты цяжар за поясам і не мог успомніць дасюль пра самародак?! — накрычаў на Янга.

— Я яшчэ не такое цярпеў…— спакойна адказаў Янг. Чамусьці золата не выклікала ў яго ніякіх эмоцый.

Ішоў пяты дзень плавання ўкрадзенага танкера, калі, пераначаваўшы каля Натачынага будана, хлапчукі прыйшлі з Натачаю ў Кампонг, у бальніцу.

А Радж ноч правёў у палаце каля Амары. Урачы дазволілі паначаваць каля яго, падаглядаць пасля аперацыі. Пералівалі Амары кроў — два літры! Хацеў Радж падзяліцца з сябрам сваёю, а ўрачы ўзялі пробу і сказалі — не падыходзіць.

І вось другі дзень пасля аперацыі, Амары крышачку палепшала. Янг, Абдула і Натача кленчаць перад галоўным урачом, каб пусцілі іх да хворага — хоць на пяць хвілінак. Ім бы толькі ўбачыць Амару, пераканацца, што ён жывы — і больш нічога не трэба.

І ўпрасіліся, пусцілі іх. І ўбачылі, хвалюючыся, як адразу пасунуў да іх па прасціне саслабелую руку Амара. Чацвёра рук кінулася насустрач ягонай, і ўсе пяць спляліся ў адным гарачым поціску.

— Даў я вам клопату… — трымціць на вуснах Амары ўсмешка. — І як толькі расплоцімся мы за аперацыю, за кроў, за бальніцу?

— Ты не забівай сабе гэтым галавы. Усё будзе добра, — гаворыць Радж.

— І грошы знойдуцца, — тонам мільянера гаворыць Янг, але з-за пояса нічога не дастае, не паказвае. Яны ў палаце не адны, ёсць і чужыя, па кутках стаяць яшчэ чатыры ложкі.

— Мо хто ўбачыць маіх… нашых… Не гаварыце, што са мною такое. Што пакаўзнуўся… — папрасіў Амара. — А грошы вам вярну. Папраўлюся і зараблю.

Чатыры кулакі пацягнуліся да яго носа.

— Не буду… Не буду… — усміхаецца квола Амара.

— Твая задача зараз — паправіцца, — сказаў Янг.

— Чым хутчэй, — дабавіў Абдула.

— Я да цябе кожны дзень буду прыходзіць, — паабяцала Натача. — Буду гаварыць — сястра твая.

— Папраўляйся, дружа. Многа ў нас спраў уперадзе, многа работы, — шматзначна прамовіў Радж.

— А ты, Радж, асцерагайся… ведаеш каго. Тройчы будзь пільным. Ты таксама патрэбны для справы.

— Ну — мы пойдзем. Гарбаносы два дні даў і загадаў, каб заявіліся на Раі ў паліцэйскі ўчастак адразу, як прыедзем. Размова ў іх яшчэ ёсць… І акваланг недзе ў іх.

Ужо заглядвала ў дзверы сястра, кіўком клікала ўсіх да выхаду, але сябры ніяк не маглі расстацца. Урэшце — пайшлі.

На вуліцы, ідучы да прычалаў, калі надарылася больш-менш зацішнае месца, Янг паказаў Раджу «дракончыка».

Ашаломлены Радж доўга маўчаў, узважваючы «жалязяку» ў руцэ.

— Янг… Усе твае пакуты былі недарэмныя… Прывяжы добра, з-за пояса можа і выехаць. У мяне пакуль што… — паляпаў па голых грудзях, — схаваць няма куды, а з кішэні будзе тырчаць. Грошы нам спатрэбяцца. Ёсць адна вялікая, святая справа… Калі-небудзь скажу і вам.

Натача, давёўшы іх да прычалаў, падала ўсім руку. Рука Янга даўгавата затрымала яе руку, вочы глядзелі ў вочы так, што дзяўчынка засаромелася, вырвала сваю, пабегла з месца бягом.

Была чацвёртая гадзіна апоўдні, калі сябры дабраліся да Рая. Давялося спецыяльна наймаць маторку, бо ў такую пару спадарожных лодак не знайшлося.

У гэты час захоплены піратамі танкер і іх катэры былі ў пяці кіламетрах ад Рая, збіраліся ўжо абыходзіць востраў з поўдня. І тут іх перастрэлі катэры берагавой аховы султаната, якіх паслалі на перахоп, мабыць, па вышэйшаму загаду. Завязаўся бой, і быў ён скарацечны. Неўзабаве два з трох султанскіх катэраў былі патоплены тарпедамі. Трэці адышоў як мага далей і чагосьці чакаў. За гэты час танкер наблізіўся да вострава на адлегласць двух кіламетраў…

І тут з'явіліся баявыя верталёты, зноў завязаўся бой. Пірацкія катэры былі расстраляны зверху ракетамі і патоплены.

Ніхто не мог потым сказаць, ад чыйго стрэлу на танкеры ўспыхнуў пажар. А мо яго падпалілі самі піраты, што былі на борце, — гінуць дык з музыкай! Даўжэзны некіруемы танкер вецер і хвалі пагналі проста на Рай. Цячэнне таксама было з усходу, і ўсё гэта дапамагала адно аднаму. Смельчакі, што перабраліся з трэцяга султанскага катэра на танкер, ніякай рады не маглі даць: і штурвал, і ўсякія пульты былі падарваныя.

Тым часам даўжэзная хмара чорнага ўдушлівага дыму дасягнула Рая. Сунулася яна нізка, па самай вадзе і зямлі, у кароткія хвіліны заслала ўсе вуліцы, захутала дамы. У гатэлях і пансіянатах пачалася паніка… Разнашэрсная публіка хлынула ў порт. «Катастрофа! Катастрофа!» — было ва ўсіх на вуснах, і гэтае слова звязвалася не толькі з танкерам, але і з самім востравам.

Зямля, месяц і сонца на той час стаялі на адной прамой. Пачынаўся самы высокі за паўгода прыліў. А вецер з усходу ўсё мацнеў і мацнеў. Пачынаўся шторм, які збіраўся ўжо некалькі дзён.

Вецер прынёс нейкую палёгку, бо трошачкі адвярнуў ад вострава злавесную ўдушлівую хмару. Але прыйшла другая бяда: накіруемы танкер прапароўся на рыфах, праломы былі ў многіх танках, бо ў мора хлынулі патокі нафты. А бура нібы знарок яшчэ некалькі разоў развярнула танкер і так, і гэтак, уздымаючы то нос, то карму, і ўрэшце танкер разламаўся на дзве палавіны. І гэтыя вялізныя палавіны ўжо кожная паасобку скрыгаталі і варочаліся, западалі набок.

Ухапілася гарэць нафта і на вадзе. Шырокі палаючы паток пачаў ахопліваць востраў з поўначы, дзе пляжы, і з поўдня, дзе быў порт.

А ў порце панаваў ужо дзікі вэрхал і паніка, людзі з боем захоплівалі ўсё, што магло плысці ці трымацца на вадзе, спадзеючыся выбрацца з агнявога паўкальца, пакуль пылаючая нафта не адрэзала шлях да адступлення. Каторыя з пасажырамі, а каторыя і без іх судны ўдалося вывесці да заходніх сектараў. Не соладка было ім у бушуючым моры, але паступова судны прабіваліся ў напрамку да Галоўнага вострава.

Пачалі гарэць джонкі з плывучага пасёлка, там узняўся лямант і роў людскіх галасоў…

Радж і Янг разлучыліся з Абдулою, як толькі высадзіліся на Раі. Пабег Абдула павінаваціцца перад сіньёраю. А яны заглянулі ў дэльфінарый. Паспелі пабачыць толькі Абрахамса, ён няўхільна нёс службу, карміў дэльфінаў. Сказалі яму пра гібель Судзіра, і Абрахамс завойкаў і заайкаў: «А як жа дэльфінарый цяпер? А як жа я… мы ўсе?!»