– Gdzie mieści się biuro rachunkowe?

– W wiosce, obok posterunku ochrony.

– Kto je prowadzi?

– Niejaka Miriam… chyba Talbot.

– Na pewno Talbot?

– Chyba tak.

– Jak wygląda?

– Pod czterdziestkę, średniego wzrostu, tęga, szare włosy, niezbyt ładna.

– Jakimi samochodami jeździ personel?

– Ochrona ma białe range rovery, a obsługa furgony i fordy pikapy, też białe, z zielonymi palmetto na drzwiach.

– Gdzie są serwisowane?

– W mieście. W Westover Motors.

– Są tam teraz jakieś samochody?

– Mam tam odstawić auto Barneya, gdy stąd wyjdę.

– Po co?

– Na przegląd. Jutro go odbierzemy. Barney ma fioła na punkcie regularnych przeglądów.

– Gdzie mieszkasz, Cracker?

– W pokoju w kwaterach personelu.

– Ile osób tam mieszka?

– Wszyscy.

– Jakie macie rozrywki?

– Zabierają nas samolotem do Miami. Wszyscy pracują przez siedem dni, potem mają cztery dni wolnego. W Palmetto Gardens jest odnowiony DC-3 do wożenia personelu.

– Na które lotnisko w Miami latacie?

– Opa Locka.

– Podaj mi nazwiska mieszkańców Palmetto Gardens.

Cracker zmieszał się.

– Nie znam żadnego nazwiska.

– Jak o nich mówicie między sobą?

– Podajemy adresy. Nigdy nie słyszałem, żeby ktoś użył nazwiska.

– Co to za ludzie?

– Bogaci. Jest paru Europejczyków, paru Latynosów i paru Amerykanów, a także kilku Arabów.

– Mają żony i dzieci?

– Większość przylatuje z kobietami. Ale dzieci widuję bardzo rzadko.

– Ilu jest członków?

– Mamy dwieście osiem domów.

– A ilu jest pracowników?

– Ponad sześciuset. Połowa z nich to służba domowa.

– Na terenie osiedla mieszka sześciuset pracowników?

– Nie, obsługa domów to miejscowi.

– Jak tam wchodzą i wychodzą?

– Przyjeżdżają swoimi samochodami albo autobusem do bramy służbowej; jest tam specjalny parking. Potem idą albo jadą furgonami do pracy.

– Jak ich wynajmują?

– Nie wiem, pewnie dają ogłoszenia.

– Jaką broń macie na posterunku ochrony?

– Wszyscy nosimy pistolety powtarzalne dziewięć milimetrów, są też karabiny piętnastki.

– Coś cięższego?

– Nie na posterunku.

– A gdzie?

Mosely zawahał się.

– Mów, Cracker, bo pogadam z twoim kuratorem.

– Jest trochę broni rozrzuconej po całym terenie.

– Musisz bardziej się postarać, Cracker. Gdzie?

– Nigdy nie byłem w pobliżu, ale wiem, że jest parę takich miejsc.

– Są zakamuflowane?

– Skąd pani wie?

– Mówimy o tym, co ty wiesz, Cracker.

– Tak, są pod siatkami.

– Kto je obsadza?

– Specjalnie wyszkoleni ludzie, parę tuzinów, jak sądzę. W razie alarmu zajmują stanowiska.

– Jakiego alarmu?

– Na słupie przy biurze ochrony jest syrena. Po trzech sygnałach udajemy się na wyznaczone pozycje.

– Jaka jest twoja?

– Budka przy frontowej bramie, chyba że już pełnię tam wartę.

– Czego oni się boją, Cracker?

– Wiem tylko, że nie chcą, żeby wszedł tam ktokolwiek z zewnątrz, jeśli nie został zaproszony lub nie towarzyszy mu eskorta.

– Jakie samoloty lądują na lotnisku?

– Głównie prywatne odrzutowce i parę zaopatrzeniowych, które przywożą towar.

– Jaki towar?

– Wyposażenie, części, specjalne jedzenie, wszystko, co potrzebne. Służą do tego DC-3 i cessna carafurgon.

– Na lotnisku jest specjalna ochrona?

– Tak, jest tam kilka tych zakamuflowanych stanowisk.

Holly nie wiedziała, o co jeszcze zapytać.

– Zostań tutaj, Daisy. Pilnuj – powiedziała.

– Zostawia mnie pani z tym psem? – zapytał Cracker z niepokojem.

– Nie zrobi ci krzywdy, póki się nie ruszysz – odparła Holly i poszła do sąsiedniego pokoju. Harry Crisp, zniknął. Wróciła więc do Mosey’ego, który siedział jak wykuty z kamienia. – W porządku, Cracker, puszczę cię. Gdy Barney zapyta, co robiłeś tak długo, powiesz, że kazałam ci czekać. Jeśli powtórzysz mu naszą rozmowę, dowiem się o tym i przed zachodem słońca znajdziesz się za kratkami, rozumiesz?

– Rozumiem. Nie pójdę do pudła dla Barneya.

– To dobrze. – Odprowadziła go do pokoju odpraw i patrzyła, jak wychodzi z posterunku.

Podszedł do niej Hurd Wallace.

– Co to za facet?

– Interesant – odparła Holly. – Nic ważnego.

Po pracy Holly pojechała do Jacksona. Przed domem stał jeden furgon FBI. Harry Crisp, jak zwykle telefonował, a Jackson popijał piwo z Billem i Joe. Harry przykrył ręką słuchawkę i powiedział.

– Zaraz pogadamy.

Holly nakarmiła Daisy i wzięła sobie piwo. Gdy wróciła do salonu, właśnie Harry skończył rozmowę.

– Co się stało? – spytała. – Weszłam do pokoju, żeby się dowiedzieć, czy masz jakieś pytania, a ciebie nie było.

– Przepraszam. Kiedy usłyszałem, że Cracker przyjechał range roverem Barneya, wyszedłem sprawdzić, czy można podrzucić mu pluskwę. Niestety, nie miałem odpowiedniego sprzętu. – Harry skinął ręką na swoich ludzi. – Usiądźmy na chwilę.

Wszyscy zebrali się wokół stołu.

– Chcę wam powiedzieć, na czym stoimy – zaczął Crisp. – Holly, przesłuchała Crackera Mosely’ego i uzyskała informacje, których zebranie zabrałoby nam tydzień. Dzięki, Holly, dobra robota.

– Nie ma za co.

– Rozmawiałem z facetem z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Już wiedzą o transmisjach wychodzących z Palmetto Gardens.

– Słuchali ich?

– Przez jakiś czas, parę lat temu, ale po pierwszym roku przyznali im niższy status.

– Dlaczego? Co stamtąd wychodziło?

– Zamówienia giełdowe.

– Nie rozumiem.

– Wysyłali zamówienia kupna i sprzedaży na soję, pszenicę, wieprzowinę, wszystko, co można znaleźć na giełdzie towarowej.

– Bez sensu. Myślałam, że takie rzeczy robi się przez domy maklerskie.

– Właśnie niby to tam mają. Ale jest w tym coś dziwnego.

– Mianowicie?

– Do przesyłania informacji wykorzystują chińskiego satelitę telekomunikacyjnego.

– Obawiam się, że tego też nie rozumiem.

– NSA również. Ich wcześniejsze nasłuchy miały charakter rutynowy. Zajmował się tym personel niższego szczebla. Tylko słuchali, nie robili żadnych analiz. Teraz chcą ponownie przyjrzeć się transmisjom i sprawdzić, czy nie nastąpiła w nich jakaś zmiana. Przeanalizują też przekazywane informacje.

– Nadal nie rozumiem, ale może to jakoś pomoże.

– Gadka twojego starego o stanowiskach przeciwlotniczych wcale nie była taka naciągana – ciągnął Harry. – Choć za nic w świecie nie uwierzę, że ktoś na wybrzeżu Florydy zacznie strzelać do samolotów.

– A mógłby to zrobić?

– Stosowanie takiej broni jako środka bezpieczeństwa nie ma najmniejszego sensu. Chyba że zamierzaliby jej użyć, by zyskać na czasie.

– Po co? – zapytał Jackson.

– Żeby się ewakuować. Ze słów Crackera wynika, że mają plany utrzymania tego miejsca, dopóki nie wystartuje kilka samolotów. No bo chyba nie wierzą, że w razie czego wygrają wojnę z całym światem zewnętrznym?

– Moich ludzi mogliby na jakiś czas powstrzymać, to pewne – stwierdziła Holly.

– Myślę, że na to liczą. W razie potrzeby mogą wydostać się stamtąd przed przybyciem posiłków. Twój ojciec ma rację. Nie zdołają odeprzeć ataku wojska, ale gliny z bronią ręczną nie zdobędą tego miejsca.

– Dowiedziałeś się czegoś nowego? – zaciekawił się Jackson.

– Z ośrodka w Miami otrzymaliśmy raport dotyczący lądujących i startujących samolotów. Są to maszyny z numerami Arabii Saudyjskiej, Meksyku, Kanady, Japonii i, przede wszystkim, Stanów Zjednoczonych. Sprawdziliśmy numery amerykańskie. Prawie osiemdziesiąt procent maszyn należy do przedsiębiorstwa z Miami świadczącego usługi czarterowe. Właścicielem jest korporacja z Delaware, będąca z kolei własnością spółki z Luksemburga. Istna matrioszka.

– Niesamowite – stwierdziła Holly.

– Sprawdziliśmy też Diego Ramireza. To Panamczyk, były pułkownik straży pałacowej Manuela Noriegi. Wydostał się przed inwazją i zamieszkał w Miami. U nas ma czystą kartotekę, a jego status imigracyjny jest w porządku.