Zebranie dobiegło końca. John Westover wszedł do biura Holly, zamknął za sobą drzwi i usiadł.

– Nadal jesteś p.o. komendanta – powiedział, – ale musimy wyłonić następcę Cheta w sposób formalny.

– Domyślam się.

– Statut miasta wymaga, żebyśmy ogłosili konkurs na to stanowisko i rozpatrzyli podania w ciągu miesiąca. Przypuszczam, że zależy ci na tej pracy.

– Tak, zależy.

– Jestem pewien, że podanie złoży Hurd Wallace i że otrzymamy też kilka zgłoszeń spoza miasta. Ty i Hurd będziecie głównymi kandydatami. Przyślę ci formularz wniosku. Wypełnij go jak najszybciej i od razu mi przekaż. Chet obdarzył cię zaufaniem, co również zostanie wzięte pod uwagę.

– Oczywiście, John. Ale jest coś, co powinnam ci powiedzieć. Jackson Oxenhandler, prawnik Cheta i wykonawca jego testamentu, powiedział mi wczoraj, że Chet zostawił pieniądze z ubezpieczenia Jane Grey, a wszystko inne Hankowi Doherty’emu. Po śmierci Hanka jego udział przeszedł na mojego ojca, Hamiltona Barkera, który razem z nimi służył w wojsku. Ojciec właśnie przeszedł na emeryturę i w sobotę przyjechał do Orchid. Zamieszkał, zgodnie z sugestią pana Oxenhandlera, w domu Cheta. Chciałam, żebyś usłyszał o tym ode mnie.

– Dziękuję, że mi powiedziałaś, Holly. Pójdę teraz do Hurda, a ty zajmij się pracą.

– Do zobaczenia.

Po wyjściu Westovera Holly pogrążyła się w rozmyślaniach nad swoją przyszłością. Wiedziała, że czeka ją rozmowa z radą, i wcale się do niej nie paliła.

Daisy położyła głowę na jej kolanach.

– Dobra dziewczynka – powiedziała Holly, głaszcząc sukę. – Miło jest mieć twoje wsparcie.

W książce telefonicznej był tylko jeden numer Palmetto Gardens; najwyraźniej wszystkie rozmowy łączono przez centralę. Holly poprosiła o połączenie z ochroną, a potem zapytała o Barneya Noble’a.

– Kto mówi?

– Holly Barker z policji Orchid Beach.

– Przełączę panią do jego domu.

Noble odebrał po pierwszym sygnale.

– Barny Noble, słucham.

– Cześć, Barney, tu Holly Barker. Jak się miewasz?

– Dobrze, Holly, a ty?

– Nie mogę narzekać.

– Kiedy przyjedzie Ham?

– Właśnie dlatego dzwonię. Przyjechał tu na stałe, w zeszłym tygodniu przeszedł na emeryturę.

– Serio? To świetnie. Kiedy zagra ze mną w golfa?

– Mówi, że im szybciej, tym lepiej.

– Może dziś po południu?

– Doskonale. Mogę się dołączyć?

– Grasz?

– Jestem córką swojego ojca.

– Pewnie, przyjedź. O drugiej?

– Może być.

– Będę czekał przy głównej bramie. Zaparkuj tam, gdzie ostatnio.

– Do zobaczenia o drugiej. – Rozłączyła się i odwróciła do ojca. Siedzieli w salonie. – Jesteśmy umówieni na drugą. Załóż najlepsze ubranie, to bardzo eleganckie miejsce.

Ham zmarszczył brwi.

– Cholera, chcesz powiedzieć, że nie mogę tam jechać w portkach od munduru polowego?

– Zostałbyś z miejsca zastrzelony. Nie zakładaj też tych okropnych bermudów.

– Ograniczasz mi wybór.

– I o to chodzi.

– Dlaczego ja nie zostałem zaproszony? – wtrącił Jackson.

– Chcesz, żeby Noble zadzwonił do Mosely’ego i powiedział mu, że tu jesteś?

– Niespecjalnie.

– Możesz popilnować Daisy.

– Albo ona mnie.

– Racja to bardziej prawdopodobne.

Punktualnie o drugiej Holly wjechała na parking. Noble już czekał w swoim białym range roverze z zielonym palmetto na drzwiach. Wysiadł, żeby się przywitać.

– Cześć, Holly. Jezu, Ham, kawał czasu, prawda?

Ham potrząsnął jego ręką i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– To musiał być… który? Siedemdziesiąty trzeci?

– Chyba tak. Chodź, przełożymy kije do mojego samochodu.

Holly i Ham przenieśli kije i wsiedli do range rovera. Brama otworzyła się, kolce schowały się w nawierzchnię.

– Niezłe zabezpieczenie – zauważył Ham. – Spodziewacie się pojazdów opancerzonych?

– Nie – odparł Barney. – Ale dzięki temu nasi członkowie czują się bezpiecznie. Co wcale nie znaczy, że próbowano się tu wedrzeć. Holly, czy wiesz, że twój stary był najtwardszym i najbardziej wrednym podoficerem w Wietnamie?

– Wciąż mi to powtarza.

– Oboje jesteście świnie – rzekł Ham uprzejmie.

– Nie tęsknisz za Wietnamem, Ham?

– Ani przez chwilę.

– A ja tak, czasami. Wiesz, czego mi brakuje? – Wjechali w wielką dziurę. Barney zaklął. – Wczoraj to miało zostać naprawione. – Sięgnął po radiotelefon i wywołał bazę.

– Tu baza – usłyszeli po chwili.

– Mówi Noble. Zadzwoń do konserwatorów i powiedz, żeby odłożyli komiksy, przyjechali na Gull Drive przy Live Oak i zalepili tę dziurę.

– Zrozumiałem, szefie.

Noble odłożył radio.

– Przepraszam. Na czym stanąłem?

– Zapomniałem – odparł Ham, spoglądając przez okno na pole golfowe.

– Nieważne, jesteśmy na miejscu. – Skręcił na podjazd klubu i zaparkował.

Natychmiast podjechał do nich człowiek w dużym wózku golfowym i wyjął kije z range rovera. Zapakował kije do wózka i zawiózł ich do pierwszej podstawki, gdzie czekały dwa zwyczajne wózki.

– Wy pojedziecie razem – zdecydowała Holly. – Macie sporo do nadrobienia.

Obsługujący umieścił jej kije w drugim wózku.

– Czym grasz, Ham? – spytał Noble.

– Callawayami.

– Z nierdzewnej stali?

– Aha.

– Coś ci powiem: ja zagram twoimi kijami, a ty moimi. To nowe callawaye, wolframowo-tytanowe.

Holly wybiła pierwsza, posyłając piłkę prosto na środek alei. Piłki obu mężczyzn wylądowały około dziesięciu metrów dalej. Holly wsiadła do wózka i pojechała za Noble’em. Po dwóch uderzeniach wszyscy byli na murawie i zaliczyli dołek przepisową liczbą uderzeń.

Holly po raz pierwszy miała okazję obejrzeć domy sąsiadujące z polem golfowym. Były ogromne, ale idealnie wkomponowane w otoczenie.

Tuż za dziewiątą murawą znajdował się niewielki bar na świeżym powietrzu. Usiedli tam i zamówili piwo. Holly uznała to za przyjemne udogodnienie, choć nigdy dotąd nie piła piwa w trakcie gry. Jej uwagę zwróciło wybrzuszenie pod lewą pachą, białej marynarki barmana.

– Niczego sobie miejsce, Barney – powiedział Ham, rozglądając się dokoła. – Jak długo tu jesteś?

– Praktycznie od początku. Jestem wspólnikiem w firmie ochroniarskiej w Miami. Zaproponowaliśmy nasze usługi i w końcu wynajęli mnie, żebym zorganizował ochronę, spodobało mi się tu, więc zostałem. Nadal mam udziały w agencji w Miami i nieźle na tym wychodzę. Gotowi do dalszej gry?

Pojechali do dziesiątej podstawki i podjęli rozgrywkę. Kiedy skończyli, zsumowali uderzenia i wliczyli handicapy; okazało się, że wyniki są wyrównane. Barney zawiózł ich do klubu i zaprowadził do sklepu ze sprzętem.

– Mamy tylko najlepszy towar – powiedział. – Co myślisz o tych nowych callawayach?

– Są pierwszorzędne – odparł Ham.

– Chcesz komplet? Wszystko tutaj dostaniesz za pół ceny.

– Mówisz serio.

– Jasne, To zabawne: bardzo bogaci ludzie nie lubią płacić marży, więc w sklepie i restauracji jest tanio, ale poza tym bulą z nawiązką dosłownie za wszystko inne. Śmiało, zafunduj sobie komplet. A ty, Holly?

– Nie, dzięki. Jestem przywiązana do swoich kijów.

Ham wybrał sobie kije, kupił też nową torbę i parę tuzinów piłek. Zapłacił kartą kredytową. Barney kazał kierownikowi sklepu zapakować stare i nowe kije do samochodu Holly.

Potem zabrał ich na górę do przestronnej restauracji, gdzie zamówili cheeseburgery. Holly pierwszy raz miała okazję zobaczyć kilku członków. Dwaj rozmawiali chyba po arabsku, ale nie była pewna.

– Barney – zwróciła się do Noble’a – zauważyłam aż trzech facetów pod bronią: tego, który nas wiózł, barmana przy dziewiątym dołku i kierownika sklepu. Czy to normalne?

– Jesteś bardzo spostrzegawcza. Wielu naszych pracowników przeszło odpowiednie szkolenie i mogą nosić broń. Stanowią mile widziane przedłużenie sił ochrony, i naszym członkom to się podoba.