No i znowu wylądowałam w szpitalu.

Tym razem pani profesor była bliska furii. Nawet nie mam ochoty przypominać sobie, co powiedziała na temat mojej karygodnej nieodpowiedzialności.

W poniedziałek jeszcze wszyscy żyliśmy niedzielą, we wtorek też. Przyjmowaliśmy z satysfakcją gratulacje życzliwych (Tymon przysłał sms-a: „Widziałem, jesteście genialni”) oraz z uciechą fałszywe gratulacje i zawistne spojrzenia różnych mniej życzliwych.

A w środę napięcie już mi nieco odpuściło i organizm się poddał.

Krzysio, którego zawołałam na pomoc, kazał mi od razu dzwonić do pani profesor i pytać, co dalej. Na szczęście miała wolne łóżko.

– Wie pani, co pani grozi? – zapytała nieprzyjemnym tonem, kiedy już powiedziała, co o mnie myśli. – Przedwczesny poród. I proszę sobie nie wyobrażać, że dziecko miałoby teraz jakiekolwiek szansę.

Do diabła z panią profesor. Damy radę, dzidzia. Ja już się teraz nie będę ruszała z tego cholernego szpitala, chyba że mi dadzą na piśmie gwarancję, że cię wcześniej nie urodzę.

Trochę mi głupio, bo może naprawdę jestem wyrodną matką albo czymś w tym rodzaju. Jak już będziesz duży, synku Maciusiu, to ci wszystko wytłumaczę i myślę, że mnie zrozumiesz.

Albo córeczko.

Synku.

Rodzina stanęła na wysokości zadania i obstawiła mnie w szpitalu wszelkimi luksusami. Najbardziej wzruszył mnie Bartek, który pożyczył mi swój osobisty mały telewizorek, żebym sobie mogła oglądać programy moich kolegów, oraz osobistego discmana, żebym mogła słuchać ulubionej muzyki, o której zresztą nadal wyraża się z lekceważeniem.

– Ale musi mi ciocia obiecać, że raz w tygodniu posłucha ciocia listy przebojów. Nawet nie dlatego, że ja w niej robię, ale dla higieny psychicznej. Bo jak ciocia będzie słuchała tylko o utopionych czeladnikach młynarskich, to dziecko urodzi się bardzo ponure.

– Masz to jak w banku – obiecałam. – Zresztą nie będę słuchać żadnej ponurej muzyki, same pogodne kawałki.

– Rozmawiałem dzisiaj z kolegami – powiedział mój siostrzeniec. – Wszyscy mówili, że nasza Orkiestra była po prostu za…

– Nie kończ! Ale strasznie się cieszę, że tak mówią; pozdrów ich ode mnie.

Siostrzeniec kiwnął niedbale głową i oddalił się z wdziękiem.

Nie mam nic przeciwko temu, żeby moje dziecko miało trochę tych samych genów. Ale niektóre Bartkowe mogą być po Krzysiu, niestety, i tu ich już nie odziedziczymy.

Tymon dzwonił wczoraj rano z wiadomością, że niespodziewanie musi jechać do Danii na jakiś tydzień. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że będę w szpitalu, więc on teraz też o tym nie wie.

Wpadła Mela z zapasem literatury rozrywkowej, dobrej w chorobie. Małgorzata Musierowicz, stary, niezawodny JB Priestley i parę thrillerów medycznych Robina Cooka. Kazałam jej zabrać Cooka i przynieść kilka zwyczajnych kryminałów, gdzie trup pada w wyniku prostego morderstwa, a nie szpitalnych przekrętów! Jakoś nie mam teraz serca do niektórych moich ulubionych autorów.

No to zaczynamy życie szpitalne.

Nie lubię życia szpitalnego.

Nie znoszę, jak się mnie budzi o świcie.

Nie cierpię tego zapachu.

Brzydzi mnie wspólna łazienka.

Od jedzenia mam odruch wymiotny.

Oraz nie lubię, kiedy nieznajome osoby traktują mnie familiarnie!

– Nie wstawaj, niunia – mówią pielęgniarki. Dlaczego w szpitalu nie ma obowiązku mówienia do pacjentek „proszę pani”?!

Takie tam drobne szczegóły jak badania, kroplówki, zastrzyki – to wszystko jest małe piwko. Najgorsze jest życie towarzyskie. W mojej sali leżą jeszcze trzy kobiety. Mniej więcej w moim wieku, widocznie w tym wieku miewa się problemy z donoszeniem ciąży. A może przez przypadek. A może oddziałowa myślała, że jak położy nas razem, to będziemy miały wspólne tematy i będzie nam milutko.

Staram się, jak umiem. Ale po pierwsze, nie mogę uczestniczyć w wymianie poglądów na małżeństwo i męża, bo takowego nie posiadam i nie posiadałam. O potencjalnym, czyli o Tymonie, jakoś nie mam ochoty rozmawiać z nieznajomymi. Po drugie, nie oglądam seriali brazylijskich ani wenezuelskich, ani boliwijskich, ani argentyńskich. Mało tego – upieram się przy oglądaniu wiadomości i co gorsza programów politycznych, które, jak wiadomo, są strasznie nudne i co komu z tego przyjdzie, że będzie słuchał tych przemądrzałych chłopów. Na szczęście jest na sali drugi telewizor, a Bartuś, kochane dziecko, przyniósł mi drugie słuchawki (jedne mam przy discmanie) i na stałe podłączył do odbiornika, żebym nie musiała tyłka ruszać z łóżka. Ale za to jest, że się separuję od zwyczajnych kobiet!

Po trzecie i najgorsze, zwyczajne kobiety uwielbiają sobie pogadać na temat komplikacji okołoporodowych… brr, sama nazwa mnie brzydzi i straszy. Moimi wnętrznościami niech się lepiej zajmą fachowcy, a ja sobie posłucham „Muzyki na wodzie” Haendla! Bardzo wesoła oraz energetyczna. Daje siłę do walki z przeciwnościami losu. I dobry humor.

No i znowu się separuję.

– Ja pani nie rozumiem – powiedziała raz pani Violetta. – Pani nas nie chce słuchać, jak mówimy o naszych problemach. A to przecież mogą być i pani problemy! Pani też ma kłopoty. A jaką pani ma gwarancję, że pani urodzi zdrowe dziecko? Lepiej być przygotowanym na wszystko!

Niedoczekanie.

– Moje dziecko, pani Violetto, na pewno będzie w porządku – odrzekłam łagodnie i uprzejmie, nade wszystko pragnąc skończyć rozmowę na temat, który mnie też trochę straszył. Pozytywnie myśleć! Tak kazała pani profesor i ja będę pozytywnie myśleć.

Nie przy pani Violetcie.

– Kochana! – zawołała żarliwie. – Tego się nigdy nie wie! W naszym wieku, a jeszcze pani mówi, że to pierwsza ciąża…

– Pani wie, że to może być nawet downiaczek? – dodała smakowicie pani Edzia. Ona ma na imię Edwarda, biedactwo.

Tego już było za wiele.

– Nie ma obawy – powiedziałam tonem lekceważącym. – Mam gwarancję z Państwowego Instytutu Matki i Dziecka.

– Gwarancję?

– Oni to dają po przejściu serii badań i zabiegów. Mają taki specjalny program naukowy, dotowany z PHARE. Tylko wie pani, tam się bardzo trudno dostać.

– Ile kosztuje? – zapytała natychmiast pani Violetta.

– Na pewno strasznie drogo – podchwyciła pani Edzia.

– To w Warszawie? – ożywiła się pani Brygida.

– W Warszawie, oczywiście – zaczęłam improwizować. – Drogo nie jest, przeciwnie, nic nie kosztuje, tylko trzeba mieć skierowanie od swojego lekarza prowadzącego i jeszcze konsultanta. To się nazywa ZBUK: Zespół Badań Udoskonalająco-Kontrolnych. Oni to niechętnie rozgłaszają, bo jest tylko jeden taki instytut w Polsce, więc gdyby wszystkie te kobiety, które późno decydują się na pierwsze dziecko…

– Stare pierwiastki – podsunęła usłużnie pani Violetta, znawczyni problemu.

– A fuj, co za brzydkie określenie – skrzywiłam się – nie lubię tak myśleć o sobie. No więc gdyby te wszystkie… damy chciały robić sobie te badania, to by po prostu było niemożliwe, zabrakłoby miejsc w instytucie, zaczęłyby się tarcia, kłótnie, pomówienia… Same się panie domyślają.

– No, ja się domyślam na pewno – powiedziała pani Brygida, kobieta pozbawiona złudzeń. – Trzeba po prostu dać w łapę.

– Pani pewno nie musiała – stwierdziła potępiająco pani Edzia. – Oni dziennikarzy się boją, żeby ich nie obsmarowali.

– Jak to się nazywa? Pani powtórzy! – Pani Violetta, zdaje się zaczynała myśleć pragmatycznie.

Usiłowałam sobie przypomnieć, co wymyśliłam na poczekaniu.

– ZBUK. Zespołowe Badanie…

– Już wiem – wpadła mi w słowo pani Violetta. – Zespół Badań Udoskonalająco-Kontrolnych. Ja zwróciłam uwagę na te udoskonalające. Już nic pani nie musi mówić, jak nie chce.

Nie chciałam. Telefon podskakiwał wesoło na stoliczku.

– Tymon… Już wróciłeś?

– Udało się. Wiesz, głupio się tam teraz czuję w tej Danii, oni mnie wprawdzie rozumieją, ale nas generalnie nie rozumieją… I chyba za nami nie przepadają. No i chciałem jak najszybciej zobaczyć ciebie.