У верасні 1914 года лодка «Мінога» вярталася з пахода. Падчас шторму яна была дэзарыентавана і не пазнала маяк, што адкрыўся перад ёй, капітан вырашыў падысці бліжэй, каб удакладніць сваё месца. Нечакана лодка села на мель і амаль лягла на бок. Вінт завіс у паветры. Высветлілася, што гэта быў маяк Фільзанд ля выспы Эзэль.

У тым раёне плаванне было забаронена, таму з выспы тэрмінова, каб разабрацца ў абстаноўцы, выляцеў аэраплан. Гідрасамалёт доўга кружыў, спрабуючы разгледзець сцяг на карме. Нарэшце пілот разгледзеў андрэеўскі крыж і сеў на ваду, але так няўдала, што зламаў самалёт. Лётчык распавёў падводнікам, куды яны трапілі, і «Мінога» падняла патрэбны сігнал, па якім з Эзэля прыйшоў кацер і аддвёў самалёт на буксіры. Камандзір лодкі перадаў па радыё інфармацыю аб здарэнні і папрасіў даслаць на дапамогу мінаносец.

Аднак надвор’е пачало змяняцца і, запоўніўшы кармавую цыстэрну, каманда здолела апусціць вінт у ваду. Пасля гэтага, даўшы рэверс дызелям, лодка спаўзла на глыбокую ваду, вярнулася на базу і стала на рэмонт.

Адзіны подзвіг расійскіх падводнікаў апынуўся… міфам. Так, крэйсер «Фрэдэрык Карл» каля Мемеля 17 лістапада а 2:46 падарваўся на міне. Капітан крэйсера, цалкам упэўнены ў тым, што гэта была атака субмарыны, пачаў разварот на мінным полі і зноў падарваўся. Усе караблі і судны, якія знаходзіліся побач, кінуліся на дапамогу. Яны хадзіді па мінах, але падарваўся і затануў толькі параход «Элбінг-9». Тым не менш, нават пасля гэтага немцы працягвалі лічыць, што гэта былі дзеянні падлодкі. Даведаўшыся аб гэтым, адмірал Эсэн выдаў спецыяльны загад па флоце, у якім павіншваў з перамогай… падводнікаў!

Дзейнічалі расійскія падводнікі і ў складзе Чарнаморскага флоту.

Царскі план вайны на Чорным моры, складзены ў 1909 годзе, прадугледжваў выкарыстанне падлодак падчас блакады Басфора, у раёне мыса Залаты Рог і нават у Мрамарным моры. Аднак рэчаіснасць аказалася іншай. Асобны дывізіён падлодак расійскага Чарнаморскага флота складаўся з чатырох састарэлых караблёў часоў расійска-японскай вайны. Яны маглі ўжывацца толькі для абароны сваіх берагоў і далёка ў мора не адыходзілі. У першы жа дзень вайны падлодка «Судак» выратавала дзве шлюпкі з маракамі патопленага мінзага «Прут». Гэта і ёсць самы яскравы эпізод з дзеянняў расійскіх падводнікаў на Чорным моры за ўвесь 1914 год.

Толькі ў пачатку 1916 года пачылі ўваходзіць ва ўжытак новыя сучасныя падлодкі тыпу «Барс», на ўзбраенне нарэшце паступіла удалая тарпеда (узору 1916 года). Адсюль робяцца зразумелымі надзеі, з якімі праважалі ў мора першую расійскую падводную лодку падчас кампаніі 1916 года. Ёю апынулася толькі што спушчаная на ваду ў свой першы баявы выхад лодка «Воўк» — тыпу «Барс». Самая шчаслівая субмарына Расіі ва ўсёй Першай сусветнай.

Яна была пабудавана ў Пецярбургу і ўзняла блакітны крыж Андрэеўскага сцяга ў красавіку 1916 года. Спраектаваў «Ваўка» Малінін, у будучыні — галоўны канструктар першых савецкіх лодак. Старэйшым афіцэрам быў прызначаны лейтынант Бахцін, які падчас камандавання лодкай «Пантэра» адкрыў лік савецкіх падводнікаў, але ў Першай сусветнай вайне супраць немцаў, а ў Грамадзянскай — на жаль, супраць учорашніх саюзнікаў: 31 жніўня 1919 года Бахцін патапіў брытанскі эскадраны мінаносец «Віторыя» («Vittoria»).

Галоўнай задачай расійскіх лодак у 1916 годзе лічыліся дзеянні супраць гандлёвых судоў, якія дастаўлялі са Швецыі ў Германію жалезную руду і метал. Перавозкі мелі стратэгічны характар, бо ўласных рэсурсаў для вядзення вайны Германіі не хапала. Расійскія падводнікі павінны былі ваяваць строга ў адпаведнасці з прызавым правам: лодка абавязана ўсплыць, спыніць транспарт і па дакументах вызначыць нацыянальнасць, характар ладунку, наяўнасць кантрабанды, а ў выпадку патаплення даць экіпажу магчымасць сысці ў шлюпкі.

Немцы, наадварот, бессаромна плавалі ў тэрытарыяльных водах Швецыі, усе знакі на трубах іх суднаў былі зафарбаваны, сцягі не ўздымаліся, а пасля выйсця з порту на бартах усталёўваліся шчыты, пафарбаваныя ў нейтральныя колеры. У дадатак з восені 1915 года некаторыя нямецкія лодкі былі ўзброены артылерыяй.

Гандаль прыносіў Швецыі велізарныя прыбыткі, і яна спакойна назірала за нямецкімі хітрыкамі. Больш за тое, шведы прыкрывалі нямецкія перавозкі сваім ваенным флотам. І гэтыя стасункі не пагоршыліся нават пасля таго, як нямецкі карабель «Метэор» улетку 1915 года памылкова атакаваў і сур’ёзна пашкодзіў шведскуюю лодку «Hvalen», прычым загінуў адзін нямецкі падводнік.

15 мая 1916 года Рэвель выправіў «Воўка» ў паход у раён шведскага порта Норчёпінг. Надвор’е стаяла выдатнае, на палове шляху да пазіцыі на глыбіныі 20 метраў афіцэры арганізавалі распіццё гарбаты пад грамафон, а потым каманда пераночыла. 17 мая а 4-й гадзіне раніцы судна ўзнялася на паверхню і рушыла да месца патрулявання.

Дзень стаяў сонечны і падводнікі, заўважыўшы ў далечыні белую пляму, тэрмінова сышлі пад ваду. Але гэта быў невялічкі параходзік з велізарным шведскім сцягам. Нічым не выдаўшы сваёй прысутнасці, «Воўк» цярпліва чакаў на здабычу.

У хуткім часе паказаўся чорны ценярыс, які выпускаў магутныя клубы дыму. Вялікі параход без сцяга і якіх-небудзь надпісаў моцна спяшаўся. Камандзір лодкі, палічыўшы, што судна без сцяга без сумневаў нямецкае, загадаў усплыць. Камендоры выскочылі на палубу і яшчэ па калена ў вадзе зрабілі два стрэлы перад суднам. Транспарт спыніўся і павольна ўзняў нямецкі сцяг. Каманда «Гера», так называўся параход, захоўвала сябе па-нямецку строга дысцыплінавана. На сігнал «Як мага хучэй пакінуць судна» немцы далі падцвярджальны сігнал, а праз 2 хвіліны 23 чалавекі, як гарох, скаціліся ў шлюпкі і адышлі ад борта.

Вахтавы афіцэр лейтынант Падэрні загадаў нямецкаму капітану прывезці карты і дакументы з судна, а на лодцы ўзняць Андрэеўскі сцяг, каб паказаць, што расійскі флот выйшаў у мора. Нямецкі капітан выканаў загад і, падняўшыся на лодку, падаваўся абсалютна спакойным, але калі праз сем хвілін пасля выбуху тарпеды яго «Гера» ўстала вертыкальна і пайшла на дно, ён не вытрымаў і закрыў твар рукамі.

Тым, хто застаўся ў шлюпках, абвясцілі, што яны вольныя, абрадаваныя немцы адсалютавалі, узняўшы фуражкі…

Усё адбылося ідэальна на ўзорным узроўні, быццам паводле падручніка.

Аднак некалькі пазней сігнальшчыкі заўважылі пераскоп падводнай лодкі, і «Воўк» тэрмінова сышоў пад ваду. Пераладаваўшы тарпедны апарат і пачакаўшы пару гадзін, лодка ўсплыла пад пераскоп, і камандзір убачыў літаральна побач яшчэ адзін параход пад назвай «Колга», але зноў без знакаў адрознення. Нягледзячы на тое, што заставалася небяспека нямецкай атакі, капітан Месэр вырашыў усплыць. Параход пасля некалькіх стрэлаў спіныўся, але калі агонь сціх, даў поўны ход. «Воўк» у падобнай сітуацыі меў права страляць і зараз жа выпусціў тарпеду, якая трапіла ў сярэдзіну корпуса. Ля борта ўзняўся велізарны слуп вады, а калі ён асеў, «Колга» спынілася і рэзка пачала хіліцца. На палубу выбеглі людзі і пачалі пускаць шлюпку.

Тым часам на даляглядзе паказаўся дымок, і лодка не стала чакаць, пакуль непаслухмяны параход патоне. Развіўшы поўны ход, субмарына заспяшалася на перахоп новага транспарта. Чаканні спраўдзіліся — ім апынулася нямецкая «Б’янка».

Капітан «Б’янкі», зразумеўшы, што з «Ваўком» не пажартуеш, паслухмяна выканаў усе загады. Каб ашчадзіць час, параход патапілі тарпедай. У момант выбуху на ім спрацаваў гудок, які замоўк, толькі захлынуўшыся ў хвалях. Гэта быў своеасаблівы салют бліскучаму поспеху расійскай падводнай лодкі, якая за дзень знішчыла больш суднаў, чым усе субмарыны на Балтыцы за два папярэдніх гады. Другі нямецкі капітан з палубы «Ваўка» сумна слухаў сігнал свайго парахода. Да месца атакі падышлі два «шведы» і здалёк назіралі за тым, што адбываецца. Толькі пасля адыхода «Ваўка» яны заняліся выратаваннем людзей на шлюпках.

На другі дзень палявання «Ваўка» ўсе параходы на яго шляху апынуліся шведскімі. Немцы пасля «чорнага дня» затрымалі выхад сваіх суднаў. Такім чынам, «Воўк» паспяхова вырашыў задачу па перарванні нямецкай камунікацыі.