Але аўтар артыкула, відаць, забыў, што англічане і канадцы выступалі акурат як саюзнікі Леніна, таму пагражаць Петразаводску яны ніяк не маглі, але маглі толькі абараняць яго ад фінскай акупацыі. Менавіта з гэтай прычыны Чырвоная армія здолела затрымаць наступленне фінаў на Петразаводск. Вось так, не толькі расійцы пралівалі кроў за іншыя краіны, але і англічане саслужылі добрую службу Савецкай Расіі. На жаль, пра гэта хутка забылі, бо гэта яшчэ адзін «нязручны» момант для савецкіх гісторыкаў.

У маі і чэрвені на ўсходніх і паўночных берагах Ладажскага возера атрады Чырвонай арміі адбівалі наступ фінскіх добраахвотнікаў. У маі-чэрвені 1919 года фіны наступалі ў раёне Ладзейнага Поля і пераправіліся цераз Свір. Напрыканцы чэрвеня пачалося контрнаступленне Чырвонай арміі на Відліцкім напрамку, і 8 ліпеня 1919-га фіны былі адкінуты за лінію мяжы. Іх, аднак, падтрымлівалі новаспечаныя фіна-вугорскія краіны, у прыватнасці, Паўночная Інгрыя, якая ў будучыні жадала аб’яднацца з Фінляндыяй.

Пасля рэвалюцыі 1917 года, акрамя Фінляндыі і Эстоніі, на мапе былой Расійскай імперыі з’явіліся і іншыя фінскія дзяржавы — Паўночная Карэлія і Паўночная Інгрыя. Апошняя кіравала часткай Петраградскага павета аднайменнай губерніі з 1919 па 1920 год.

18 мая 1920 года часткі Чырвонай Арміі ліквідавалі Паўночнакарэльскую дзяржаву са сталіцаў у пасёлку Ухта (Архангельская губернія), якая атрымлівала фінансавую і ваенную падтрымку ад фінскага ўрада.

Але толькі ў ліпені 1920 года чырвонаармейцы здолелі канчаткова выбіць фінаў з Усходняй Карэліі. Фінскія войскі засталіся толькі ў Рэбальскай і Парасазерскай валасцях Усходняй Карэліі.

14 кастрычіка 1920 года вайна нарэшце завяршылася. Паводле Тартускай мірнай дамовы, Савецкая Расія пайшла на значныя тэрытарыяльныя саступкі: незалежная Фінляндыя атрымала Заходнюю Карэлію да ракі Сестра, Пячэнгскую вобласць у Запаляр’і, заходнюю частку паўвыспы Рыбацкая і вялікую частку паўвыспы Сярэдняй. У 1940 і 1945 гадах Сталін верне ўсе гэтыя тэрыторыі.

Зрэшты, Фінляндыя таксама пайшла на саступкі. Паводле той жа Тартускай дамовы, прыпыняла сваё існаванне і цалкам вярталася ў склад Расіі Паўночная Інгрыя, якая раней жадала далучыцца да Фінляндыі.

Ці варта казаць, што для іжорскіх фіна-вуграў гэта была сапраўдная трагедыя, тым больш што потым была расстраляна 12 000 інграў — цвет гэтай маленькай нацыі.

За нядоўгі час свайго існавання рэспубліка Паўночная Інгрыя завяла сабе ўсе неабходныя дзяржаўныя атрыбуты: герб, сцяг, гімн, армію, флот, вайсковую форму, вайсковыя ўзнагароды (Крыж Белай Сцяны і Крыж Удзельніка Вызваленчай Вайны), суд, газету («Кір’ясалон саномат»), пошту і паштовыя маркі.

6 снежня 1920 года ў сталіцы Паўночнай Інгрыі вёсцы Кір’ясало быў спушчаны дзяржаўны жоўты сцяг з сінім на скандынаўскі капыл крыжом, і ў той жа дзень насельніцтва Кір’ясало сышло ў Фінляндыю.

Тэрыторыя былой рэспублікі ў 1927 годзе ўвайшла ў зноў утвораны Куйвазоўскі фінскі нацыянальны раён з цэнтрам у Куйвозі (з 1930 года ў Токсава). У 1939 годзе тэрыторыя была далучана да Паргалоўскага раёна. Пазней ад Паўночнай Інгрыі ўлады не пакінулі і сляда — адных інграў расстралялі, іншых высялілі каго ў Эстонію, каго ў Карэлію, а каго і падалей — у Сібір, на Урал. Самыя «небяспечныя», натуральна, атрымалі кулю.

Аднак, у гэтай Першай савецка-фінскай вайны быў і працяг — Другая савецка-фінская вайна. У прынцыпе, яна ўжо не мела імперскага характару — гэта была спроба вызваленчай барацьбы карэлаў. У кастрычніку 1921 года ва Усходняй Карэліі разгарэлася паўстанне супраць савецкай улады. Яго падтрымаў і фінскі ўрад. У Карэлію пайшлі ваяваць 550 фінскіх добраахвотнікаў. Але паўстане пацярпела паразу, і 1 чэрвеня 1922 года ў Маскве было заключана мірнае пагадненне, пасля якога, паводле фінскіх дадзеных, каля 30 000 карэлаў сышлі ў Фінляндыю, але савецкі ўрад пагадзіўся амнісціраваць удзельнікаў паўстання. Абодва бакі, фінскі і савецкі, паабяцалі скараціць колькасць сваіх памежных войскаў.

Расійскія гісторыкі разглядаюць вайну з Фінляндыяй у кантэксце Грамадзянскай вайны ў Расіі. Але вайну 1918–1920 гадоў немагчыма назваць унутранай. Яна была тыпова захопніцкай як з аднаго, так і з другога боку. Фіны напалі на РСФСР, каб адваяваць, як ім падавалася, фінскія тэрыторыі, а інгры і карэлы ваявалі за сваю незалежнасць, РСФСР паспрабавала нічога не аддаваць фінам і раздушыць вызваленчую барацьбу малых фінскіх народаў. Гэта не грамадзянская вайна, гэта працяг імперскіх чынаў Першай сусветнай.

Аб жаночым «батальёне смерці» ў савецкія гады ведалі хіба з фільма «Ленін у кастрычніку», фільма пра штурм Зімняга палаца, які разам з юнкерамі абаранялі жанчыны з гэтага створанага Керанскім батальёна. На самой справе ніякага штурму Зімняга не было: у яго натоўп рэвылюцыянераў зайшоў цалкам мірна, прыкінуўшыся дэпутатамі Думы. А праславіўся батальён не абаронай Зімняга, а адзіным боем на франтах Першай сусветнай вайны, пад Смаргонню.

Пасля лютаўскай рэвалюцыі 1917 года зноў абраны лідар Часовага ўрада Керанскі звярнуўся да Марыі Бачкаровай з просьбай аб аргінізацыі «жаночага батальёна смерці» для ўдзелу ў патрыятычным праекце. Да арганізацыі такога фарміравання Керанскі прыцягнуў і сваю жонку, і пецярбургскіх інстытутак, агульнай колькасцю да 2000 чалавек.

Але хто ж такая была гэтая Бачкарова, якой даверылі такую далікатную справу? Марыя Бачкарова была звычайнай вясковай сібірачкай з Томскай губерніі, якую ўжо ў пятнаццацігадовым узросце выдалі замуж. Нічым не прыкметны пачатак звычайнага жыцця тыповай расійскай сялянкі. У метрычнай кнізе прыхадской Васкрасенскай царквы захаваўся запіс ад 22 студзеня 1905 года:

Пасяліліся маладыя ў Томску. Але жыццё ў шлюбе амаль адразу не склалася з-за п’янства Афанасія, і Бачкарова без згрызотаў сумлення развіталася з мужам-жлуктам. Яна сышла да мясніка Якава Бука. У маі 1912 года Бук быў арыштаваны па абвінавачванні ў разбойных нападах і пакараны ссылкай ў Якуцк. Бачкарова пешшу пайшла за каханым ва Усходнюю Сібір, дзе ў хуткім часе яны для прыкрыцця адчынілі мясную лаўку, хаця ж на самой справе Бук быў у бандзе ханхузаў. Неўзабаве на след банды выйшла паліцыя, і Бука перавялі на пасяленне ў таёжны пасёлак Амга.

Нягледзячы на тое, што Бачкарова зноў паехала следам за суджаным, ён запіў і пачаў займацца рукапрыкладствам. У гэта чыс распачалася Першая сусветная вайна. Бачкарова вырашыла кінуць другога мужа і ўступіць у шэрагі дзейснай арміі, канчаткова развітаўшыся са сваім Яшкам. Яна вярнулася ў Томск. Запісаць жанчыну ў 24-ты рэзервовы батальён вайскоўцы адмовіліся і параілі ёй пайсці на фронт у якасці міласэрнай сястры. Тады Бачкарова без ваганняў даслала тэлеграму самому цару. І ёй адказалі! Прычым адказалі поўнай згодай. Спачатку жанчына ў пагонах выклікала кпіны і брудныя заляцанні саслужыўцаў, аднак праяўленая ў баі мужнасць прынесла ёй усеагульную павагу, Георгіеўскі крыж і тры медалі. У тыя гады за ёй замацавалася мянушка «Яшка», у гонар яе няўдалага спадарожніка жыцця. Пасля двух раненняў і мноства баёў Бачкарова была ўзведзена ў старэйшыя унтэр-афіцэры.

Вось такой незвычайнай жанчыне даручыў Керанскі ўзначаліць эксперыментальны жаночы батальён з крыважэрным найменнем. У незвычайнай воінскай частцы панавала жалезная дысцыпліна, але падпарадкаваныя скардзіліся начальству, што Бачкарова «б'е морды, як сапраўдны вахмістр старога рэжыму». Далёка не ўсе вытрымлівалі такое абыходжанне: за кароткі тэрмін колькасць жанчын-добраахвотніц скарацілася да трохсот. Астатнія былі арганізаваны ў асобны жаночы батальён, які, дарэчы, ахоўваў Зімні падчас Кастрычніцкага перавароту.

Баявы шлях «батальёна смерці» вычэрпваецца адзіным боем, што, тым не менш, з’яўляеца ўнікальным момантам у гісторыі Першай сусветнай вайны, бо ніводная з астатніх краін-удзельніц не дасылала сваіх жанчын на фронт. Нават падчас Другой сусветнай вайны, калі ў армію жанчын бралі і амерыканцы, і англічане, на фронт салдаты ў спадніцах так і не траплялі. СССР тут таксама вылучыўся тым, што дазволіў сваім жанчынам ваяваць, але на гэты раз стварыўшы спецыяльную жаночую эскадрыллю, якая добра выконвала начныя палёты над нямецкімі пазіцыямі. Немцы называлі савецкіх лётчыц «начнымі вядзьмаркамі»… Таксама савецкія жанчыны выконвалі ролю снайпераў.