У прынцыпе, забыццё, у якім савецкая гістарыяграфія пакінула Першую сусветную вайну і якое па інэрцыі працягваецца да нашых дзён, цалкам можна палтумачыць: для Расіі ані ў царскі перыяд, ані ў савецкі ў гэтай вайне не было нічога слаўнага. Гісторыкі ж ніколі не любілі «кепскія» ці «нецікавыя» войны.
Так, напрыклад, зусім «забылі» зімовую вайну 1808–1809 гадоў супраць Швецыі за Фінляндыю, «забылі» шэраг «кепскіх» бітваў Паўночнай вайны, у якіх на галаву было разбіта колькасна пераважаючае войска Пятра, «забылі» захопніцкую вайну 1654–1667 гадоў супраць Рэчы Паспалітай і шэраг іншых… Правальную экспедыцыйную акцыю Суворава ў Альпах зрабілі геройскай, а здрадзіўшага рускай зямлі Аляксандра Яраславіча ўвогуле абвясцілі святым, прыдумаўшы яму Неўскую бітву, якой увогуле не было.
Вось і Першая сусветная падалася савецкім гісторыкам нехлямяжай і «кепскай», але фальсіфікаваць яе ніяк не атрымлівалася, бо гэта была занадта ўжо «свежая» гісторыя. Жывыя сведкі абсмяюць. Хаця цар і на самой справе вельмі няўклюдна ўступіў у гэтую непатрэбную Расіі вайну, ганебна праваліўшы наступленне на немцаў і загубіўшы мноства салдат, а Ленін яшчэ больш ганебна з яе выйшаў.
Напэўна, мала каго здзіўлю паведмленнем аб тым, што з краін Антанты расійскія войскі ў гэтай кровапралітнай вайне панеслі, як гэта было і ў іншых войнах, самыя вялікія страты. Амаль 2 мільёны (дакладную лічбу да гэтай пары ніхто не называе) салдат і афіцэраў загінула на франтах і сканала ад ран і хваробаў. Столькі ж — 2 мільёны — страціла толькі Германія, якая, у адрозненні ад Расіі, ваявала на двух франтах.
Страты мірнага насельніцтва зноў жа самымі вялікімі былі ў Расіі — больш за мільён загінулых (1 070 000 чалавек). Дакладней, нават не ў Расіі, а ў яе заходніх калоніях: Беларусі, Прыбалтыкі і Украіне з Польшчай.
Нягледзячы на тое, як адзначыў гісторык С. У. Волкаў, што «ў той вайне рускія генералы не завальвалі ворага, як сталінскія маршалы праз 30 год, трупамі сваіх салдатаў» страты ўсё адно аказаліся катастрафічнымі: Расія згубіла на сваім фронце бóльшую колькасць асабовага склада, чым ўзятыя разам Германія, Аўстра-Венгрыя і Турцыя, якія ў суме на расійскім фронце страцілі 905 000 салдат і афіцэраў. Волкаў піша:
Нават з улікам значных санітарных страт і тых, хто памёр у палоне, агульныя страты для Расіі былі значна менш адчувальнымі, чым для іншых краін…
Вось гэта цынізм! Канечне, у Расіі людзей шмат, не шкада, два мільёны выбыўшых ніхто асабліва ў Санкт-Пецярбургу ці Крамлі не адчуе. Волкаву павінна быць сорамна за такія словы! Ваюючы ж супраць Расіі удвая меншымі за расійскую армію сіламі, ворагі панеслі амаль удвая меншыя страты! Так, гэтая вайна была не такая, як Другая сусветная, без халакостаў, масавага вынішчэння мірнага насельніцтва, без канцлагераў і дывановых бомбавых налётаў на гарады. Гэта была вайна па правілах, вайна армій, таму і не было такой велізарнай колькасці ахвяр, як у апошняй вайне з гітлераўскай Германіяй. Але расійцы ў той бясслаўнай для іх вайне (як і ў папярэдніх), да агульнага сораму, так і не выказалі павагі не тое што да ворага, але нават да ўласных салдат — мільён загінулых? Не шкада, лічыць Волкаў, набярэм яшчэ! Да таго ж, гісторык неяк зусім забыў аб трох мільёнах палонных у тыле ворага. Атрымліваецца, што расійская армія, пачаўшы вайну ў 1914 годзе, завяршыла яе ў цалкам абноўленым складзе. І, выходзіць, не пяць мільёнаў салдат і афіцэраў прайшлі праз яе, але значна болей.
На тэму забыцця Першай сусветнай вайны ў расійскай гістарыяграфіі добра выказаўся пісьменнік Міхаіл Велер:
Ва ўсіх краінах і ва ўсе часы прыстойныя людзі ўмелі паважаць сваіх ворагаў, калі ў ворагаў была мужнасць, перакананасць, храбрасць і шчырасць. Ахвяры грамадзянскай вайны з абодвух бакоў шануюцца ў Іспаніі і Амерыцы, а ў нас да гэтай пары і блізка няма ніякага нацыянальнага прымірэння. У некаторых савецкіх кнігах аб гістарычных войнах ёсць эпізоды: рускі герой — ваяр, волат, храбрэц гіне ў няроўным баі за сваю радзіму, і яго ворагі аддаюць даніну мужнасці палеглага салдата. У ніводнай рускай кнізе няма адваротнай сітуацыі: каб рускія воіны аддавалі даніну павагі свайму ворагу. Заўжды толькі ў адзін бок.
Гэта тое, што ёсць у англічан, немцаў, французаў, італьянцаў, гішпанцаў, амерыканцаў, а ў рускіх ніколі не было.
Няздольнасць аддаваць даніну павагі ворагу кажа аб гаротнай халопскай гісторыі, аб несправядлівым успрыняцці свету ўвогуле і крыху аб халопскай зулускай маралі: калі мяне б’юць — гэта кепска, калі я б’ю — гэта добра. Я б назваў гэта маральнай няспеласцю народа, якая заўжды звязана з недахопам павагі да ўласнай гісторыі і недастатковым яе веданнем.
СЕЧАВЫЯ СТРАЛЬЦЫ
Існуе ўстойлівы міф аб тым, што арганізаваныя воінскія фармаванні Заходняй Украіны пачалі ўтварацца толькі пасля прыхода немцаў у 1941 годзе. Але, на самой справе, пачалося ўсё яшчэ ў 1914 годзе, калі ўлады Аўстра-Венгрыі ўтварылі з карпацкіх русінаў, якія ў той час пражывалі на тэрыторыі імперыі Габсбургаў, Украінскіх сечавых стральцоў (УСС, «усỳсы», па-украінску Українські Січові Стрільці). Гэта фармаванне таксама называлі Украінскім добраахвотніцкім легіёнам.
Пазней, пасля кастрычніцкай рэвалюцыі, ён увайшоў у склад утворанай з так званых кіеўскіх сечавых стральцоў (знаходзіўшыхся ў расійскім палоне «усусаў») Галіцкай арміі Заходне-Украінскай Народнай Рэспублікі.
У аснове УСС ляжалі галіцкія ваенізаваныя арганізацыі «Сокал», «Пласт» і некаторыя іншыя. 18 сакавіка 1913 года гэтыя арганізацыі ўвайшлі ў стралецкае Таварыства — Сечавыя стральцы. Да яго таксама далучыліся іншыя таварыствы з правінцыі. Першым кіраўніком Сечавых стральцоў стаў львоўскі адвакат У. Старасольскі, а яго намеснікам — Дз. Катамай, які пазней узначаліў арганізацыю.
25 студзеня 1914 года ў Львове было заснавана яшчэ адно таварыства, якое атрымала назву Сечавыя Стральцы ІІ. Яго кіраўніком стаў Р. Дашкевіч, які пазней узначаліў Кіеўскіх сечавых стральцоў. Акрамя гэтых двух цэнтраў стралецкага руху, увосені 1913 года быў створаны трэці — Стралецкі курэнь пры таварыстве «Сокал». Усе гэтыя арганізацыі вучылі русінскую (рутэнскую) моладзь вайсковай справе.
Адразу пасля пачатка Першай сусветнай вайны, 2 жніўня 1914 года, усе партыі аб’ядналіся ў Галоўны ўкраінскі савет на чале з К. Лявіцкім. 6 жніўня 1914 года Савет і Украінская баявая ўправа выступілі з маніфестам, у якім абвясцілі аб гатоўнасці народа да барацьбы на баку Траістага саюза і паклікалі моладзь пад сцягі Украінскага Сечавога Стралецтва. Пасля абвяшчэння гэтага маніфеста сярод насельніцтва Галіччыны пачаўся масавы запіс у Сечавыя Стральцы. Спачатку яны збіраліся ў павятовых цэнтрах, дзе працавалі мясцовыя камітэты Баявой Управы. Адтуль добраахвотнікаў накіроўвалі ў гарады: Стрый, Цярнопаль, Станіслаў, Перамышль, Драгабыч. Потым партыямі яны накроўваліся ў Львоў, дзе пачыналася фармаванне легіёна Украінскіх Сечавых Стральцоў. Пасля эвакуацыі са Львова вайсковых частак і дзяржаўных установаў навабранцаў накіравалі ў Стрый.
3 верасня 1914 года легіён Украінскіх Сечавых Стральцоў прыняў прысягу на вернасць Аўстра-Венгрыі.
Стварэнне легіёна адбывалася на аснаванні імператасркага патэнта 1851 года, які тычыўся дабраахвотніцкіх ваенізаваных таварыстваў, таму легіён не адразу набыў выгляд вайсковай арганізацыі. З пачаткам Першай сусветнай вайны падобныя легіёны былі створаны таксама палякамі і албанцамі. Усе яны прызначаліся для вядзення баявых дзеянняў у тыле ворага на нацыянальнай тэрыторыі. Першымі выступілі палякі, але насельніцтва Усходняй Польшчы, якое не мела асаблівых сімпатый да Аўстра-Венгрыі, не ўзняла, як чакалася, паўстання, і легіянеры былі вымушаныя вярнуцца. Пасля гэтага аўстрыйскі генштаб перагледзеў планы выкарыстання нацыянальных добраахвотніцкіх вайсковых фармаванняў, і ператварыў іх у звычайныя вайсковыя адзінкі. Украінскі дабраахвотніцкі легіён падпарадкоўваўся аўстрыйскаму камандаванню.
