Komandor sir John Franklin był abstynentem, ale po trzech godzinach picia szampana, wina, brandy, sherry i whisky pozostali goście zaczęli się rozluźniać, ich śmiech rozbrzmiewał coraz głośniej, a rozmowy nabierały luźniejszego charakteru; Franklin uspokoił się wreszcie nieco, uświadomiwszy sobie, że całe to przyjęcie, wszystkie złote guziki, jedwabne fulary, lśniące epolety, wykwintne dania, cygara i uśmiechy przeznaczone były dla niego. Tym razem wszystko kręciło się wokół niego.

Doznał więc niemal szoku, kiedy starszy Ross odciągnął go niespodziewanie na bok i zaczął zasypywać pytaniami.

– Franklin, po jaką cholerę zabierasz ze sobą stu trzydziestu czterech ludzi? – zazgrzytał kamień trący o szorstki pokład.

Komandor sir John Franklin zamrugał gwałtownie.

– To duża wyprawa, sir Johnie.

– Moim zdaniem o wiele za duża. Trudno przeprawić przez lód, wsadzić do łodzi i zawieźć z powrotem do cywilizacji trzydziestu ludzi, gdy coś pójdzie nie tak. Stu trzydziestu czterech… – Stary podróżnik odchrząknął paskudnie, jakby miał ochotę splunąć.

Franklin odpowiedział mu uśmiechem i skinął głową, modląc się w myślach, by Ross zostawił go w spokoju.

– No i ten twój wiek – kontynuował Ross. – Masz sześćdziesiąt lat, na miłość boską.

– Pięćdziesiąt dziewięć – odrzekł Franklin sztywno.

Starszy Ross uśmiechnął się lekko, jednak jego oczy pozostały zimne jak lód.

– Jaką ma wyporność Terror! Trzysta trzydzieści ton? Erebus trzysta siedemdziesiąt?

– Trzysta siedemdziesiąt dwie tony – sprostował Franklin. – Terror trzysta dwadzieścia sześć.

– I zanurzenie dziewiętnaście stóp, zgadza się?

– Tak jest, milordzie.

– To czyste szaleństwo. Nigdy jeszcze okręty o tak dużym zanurzeniu nie brały udziały w wyprawie na Daleką Północ. Z tego, co wiemy o tym rejonie, wynika, że tamtejsze wody są płytkie i że roi się na nich od mielizn, podwodnych skał i gór lodowych. Moja Victory miała tylko półtora sążnia zanurzenia, a i tak nie mogliśmy przepłynąć nad łachą przy przystani, w której spędziliśmy zimę. George Back omal nie rozerwał na kawałki kadłuba twojego Terroru.

– Oba okręty zostały wzmocnione, sir Johnie – odparł Franklin. Czuł, jak strużki potu ściekają mu po żebrach i wydatnym brzuchu. – Teraz można je śmiało nazwać najbardziej wytrzymałymi okrętami na świecie.

– A cóż to za bzdurny pomysł z tymi silnikami parowymi z lokomotyw?

– To wcale nie jest bzdurny pomysł, milordzie. – Franklin starał się zachować spokój, sam jednak słyszał protekcjonalny ton w swym głosie. Nie znał się na silnikach parowych, miał jednak dwóch dobrych mechaników i Fitzjamesa, który służył na parowcach. – To bardzo mocne silniki, sir Johnie. Przewiozą nas przez lód, kiedy zawiodą żagle.

Sir John Ross parsknął głośno.

– To nie są nawet silniki okrętowe, prawda, Franklin?

– Nie, sir Johnie, ale to najlepsze silniki parowe, jakie kolej mogła nam sprzedać. Przystosowane do użycia na statku. Naprawdę potężne bestie.

Ross pociągnął łyk whisky.

– Potężne, jeśli zamierzasz położyć tory wzdłuż Przejścia Północno-Zachodniego i przejechać po nich lokomotywą.

Franklin skwitował tę uwagę chichotem, w rzeczywistości jednak wcale nie uważał jej za zabawną, a wręcz czuł się nią głęboko dotknięty. Często nie potrafił określić, czy ktoś żartuje, czy kpi sobie z niego, sam bowiem nie miał poczucia humoru.

– W rzeczywistości jednak wcale nie są takie silne – kontynuował Ross. – Ważąca półtorej tony maszyna, którą wcisnęli w ładownię twojego Erebusa, ma moc dwudziestu pięciu koni mechanicznych. Silnik Croziera jest jeszcze słabszy… nie więcej niż dwadzieścia koni. Statek, który odholuje was od brzegów Szkocji, Rattler, ma mniejszy silnik, ale jego moc to dwieście dwadzieścia koni. To jest właśnie prawdziwy silnik okrętowy.

Franklin nie wiedział, co odpowiedzieć, uśmiechnął się więc tylko. By wypełnić jakoś krępującą ciszę, przywołał kelnera, który roznosił kieliszki z szampanem. Ponieważ jednak z zasady nie pił alkoholu, jedyne, co mógł zrobić, to trzymać kieliszek w dłoni, zerkać na opadającą pianę i czekać na okazję, która pozwoli mu pozbyć się pozbyć kłopotliwego naczynia.

– Pomyśl tylko, ile prowiantu mógłbyś jeszcze upchnąć w ładowniach obu statków, gdyby nie było tam tych przeklętych silników – nie ustępował Ross.

Franklin rozejrzał się dokoła, jakby szukając ratunku, wszyscy jednak zajęci byli rozmową.

– Mamy zapasy, które wystarczą nam co najmniej na trzy lata, sir Johnie – odpowiedział w końcu. – Jeśli zmniejszymy racje do minimum, starczy ich nawet na pięć do siedmiu lat. – Uśmiechnął się ponownie, próbując obłaskawić jakoś tę kamienną twarz. – Do tego zarówno Erebus, jak i Terror mają centralne ogrzewanie, sir Johnie. Jestem pewien, że coś takiego przydałoby się na Victory.

Oczy sir Johna Rossa błysnęły zimno.

– Lód zgniótł Victory jak skorupkę jajka, Franklin. Centralne ogrzewanie chyba na niewiele by się wtedy przydało, co?

Franklin rozejrzał się dokoła, próbując ściągnąć na siebie wzrok Fitzjamesa. Nawet Croziera. Kogokolwiek, kto mógłby pośpieszyć mu na ratunek. Wyglądało na to, że nikt nie zauważa starego sir Johna i grubego sir Johna pogrążonych w tak poważnej, choć jednostronnej rozmowie. Obok przeszedł kelner, a Franklin odstawił nietknięty kieliszek z szampanem na tacę. Ross przyglądał mu się spod przymrużonych powiek.

– Ile trzeba węgla na ogrzanie jednego statku przez jeden dzień? – wypytywał dalej stary Szkot.

– Och, prawdę mówiąc, nie wiem, sir Johnie – odrzekł Franklin z rozbrajającym uśmiechem. Rzeczywiście nie wiedział. Niespecjalnie też go to obchodziło. Silnikami parowymi i węglem zajmowali się mechanicy. Admiralicja z pewnością dobrze wszystko za nich obliczyła.

– Ja wiem. – Ross skinął głową. – Trzeba spalić około stu pięćdziesięciu funtów węgla dziennie tylko po to, by ogrzać wodę instalacji centralnego ogrzewania w kajutach załogi. Pół tony węgla dziennie, żeby utrzymać odpowiednie ciśnienie pary w kotłach. Podczas normalnej żeglugi – przypuszczam, że te paskudne okręty bombardujące nie popłyną szybciej niż cztery węzły – będziecie zużywać dwie do trzech ton węgla dziennie. Znacznie więcej, jeśli będziecie próbowali przedrzeć się przez lód. Ile węgla wieziecie ze sobą, Franklin?

Komandor sir John machnął ręką lekceważąco.

– Och, około dwustu ton, milordzie. Ross znów przymrużył oczy.

– Po dziewięćdziesiąt ton na Erebusie i Terrorze, dokładnie rzecz biorąc – wychrypiał. – A tyle będziecie mieli w chwili, gdy odpłyniecie z Grenlandii, zanim jeszcze dotrzecie do Zatoki Baffina, nie mówiąc już o prawdziwym lodzie.

Franklin uśmiechnął się tylko z zakłopotaniem.

– Powiedzmy, że przypłyniecie do miejsca, w którym spędzicie zimę, spaliwszy dwadzieścia pięć procent z dziewięćdziesięciu ton węgla – kontynuował Ross, prąc uparcie do przodu niczym okręt przebijający się przez lód. – Zostaje wam więc… ile dni pracy silników przy normalnych warunkach, nie mówiąc nawet o lodzie? Dwanaście? Trzynaście? Może dwa tygodnie?

Komandor sir John Franklin nie miał najmniejszego pojęcia. Jego umysł, choć bez wątpienia będący umysłem żeglarza i profesjonalisty, po prostu nie działał w ten sposób. Być może w jego oczach pojawił się nagle paniczny strach – Franklin nie myślał jednak wcale o niedoborach węgla, bał się jedynie, że wyjdzie przed sir Johnem Rossem na idiotę – gdyż stary żeglarz położył dłoń na jego ramieniu i zamknął je w żelaznym uścisku. Kiedy Ross pochylił się bliżej, komandor sir John Franklin wyczuł whisky w jego oddechu.

– Jak wygląda plan operacji ratunkowej przygotowany przez Admiralicję? – spytał przyciszonym głosem Ross. Dokoła rozbrzmiewały śmiechy i głosy rozbawionych gości.

– Operacji ratunkowej? – powtórzył Franklin, mrugając oczami. Myśl, że dwa najnowocześniejsze okręty na świecie – wzmocnione na potrzeby wyprawy, napędzane silnikami parowymi, zaopatrzone w prowiant na pięć lub sześć lat, obsadzone załogą wybraną przez sir Johna Barrowa – mogą potrzebować ratunku, nawet nie pojawiła się w umyśle Franklina. Taka myśl była absurdalna.