На Заходнім фронце ў 1916 годзе жаўнеры брыгады прадэманстравалі мужнасць у баях з немцамі. У гэты цас Царства Польскае ўжо было цалкам акупавана арміямі Германіі і Аўстра-Венгрыі. Апярэджваючы далейшыя дзеянні Расіі, манархі Вільгельм І і Франц Іосіф падпісалі маніфест аб стварэнні пад сваім пратэктаратам на занятых землях Польскага каралеўства. Польскія легіёны павінны былі быць вывыдзены з падпарадкавання аўстра-венгерскай арміі і перафарміраваны ва ўзброеныя сілы каралеўства — так званая Польска Сіла Збройна ці Польскі вермахт. Царская Расія павінна была зрабіць крок у адказ, і камандуючы Паўднёва-Заходнім фронтам генерал ад кавалерыі Аляксей Брусілаў даў дазвол на разгортванне Польскай стралковай брыгады да дывізіі. Відавочна, Брусілаў разумеў, што Расія знаходзіцца на мяжы вычарпання сваіх вайсковых рэзерваў, і стаў на абарону ідэі прыцягвання да баявых дзеянняў нацыянальных злучэнняў, у прыватнасці, палякаў. З мэтай пераўтварэння будучую Польскую стралковую дывізію размясцілі ў Кіеўскай вайсковай акрузе. Як уласна ў Кіеве фарміравалі і Чэхаславацкі легіён з ваеннапалонных, якія перайшлі на бок Расіі.
Лютаўская рэвалюцыя 1917 года зблытала ўсе карты: ужо 16 сакавіка 1917 года з’явілася адозва Часовага ўрада, у якой было прызнана права палякаў на стварэнне ўласнай дзяржавы з усіх трох частак былой Рэчы Паспалітай. Дэкларацыя Петрагарадскага савета рабочых і салдацкіх дэпутатаў, выдадзеная раней, проста казала аб праве Польшчы на поўную незалежнасць.
Такім чынам, рэвалюцыйная Расія адмовілася ад права на кіраванне Польшчай, і перш за ўсё, з той прычыны, што фактычна страціла гэтае права пасля акупацыі Царства Польскага Цэнтральнымі дзяржавамі ў 1915 годзе. У спаборніцтве за сімпатыі палякаў расійцы значна абышлі Германію і Аўстра-Венгрыю. І сапраўды, улетку 1917 года камендант польскіх легіёнаў у складзе аўстра-венгерскай арміі — дарэчы кажучы, так не ператвораных ва ўзброеныя сілы Польскага каралеўства — Юзэф Пілсудскі, не бачачы больш нагод ваяваць на баку Германіі і Аўстра-Венгрыі за вызваленне Польшчы, расфарміраваў свае часткі.
Рэвалюцыя ў Расіі закранула ўсе аспекты жыцця жаўнераў Польскай стралковай дывізіі — у штодзённым жыцці распаўсюджваецца польская мова, нацыянальная сімволіка. У сакавіку 1917 года размешчаныя ў Кіеве падраздзяленні дывізіі прымаюць удзел у парадзе войск кіеўскага гарнізона, выкарыстоўваючы польскі гімн і сцягі, пад якімі палякі змагаліся супраць царскай Расіі ў 1789–1794, 1830–1831, 1863–1864 гадах. Польскія ўланы дасягнулі ўвядзення прысягі не на вернасць Расіі, але з уласным тэкстам, які казаў аб незалежнасці і аб’яднанні Польшчы; спецыяльны тэкст прысягі напрыканцы красавіка 1917 года планавалі ўвесці для ўсіх салдат Польскай дывізіі.
На з’ездзе салдат дывізіі ў красавіку 1917 года ў Кіеве была выпрацавана дэкларацыя, якая тлумачыла новыя мэты вайны — аднаўленне незалежнасці Польшчы на ўсіх землях, для чаго неабходна было стварыць армію, якая б ваявала на баку Антанты. Менавіта Польская стралковая дывізія павінна была стаць асновай такой арміі.
Яшчэ да рэвалюцыі меркавалі, што злучэнні дывізіі будуць несці гарнізонную службу ў гарадах вызваленага Царства Польскага, а ўланскі эскадрон, разгорнуты да палка, стане коннай гвардыяй.
Ператварэнне Польскай стралковай дывізіі ў армію задавольвала рэвалюцыйныя ўлады. У сакавіку 1917 года ваенны міністр меў план утварэння польскай арміі на тэрыторыі Расіі, які прадугледжваў забеспячэнне Польскай стралковай дывізіі артылерыяй і тэхнічнымі падраздзяленнямі, стварэнне другой дывізіі для далейшага іх аб’яднання ў корпус. З гэтай мэтай пры Генеральным штабе была арганізавана Ваенная камісія для фарміравання польскіх частак, якую 30 красавіка ўзначаліў камандзір стралкоў генерал-маёр Тадэвуш Былеўскі.
У другой палове 1917 года адбываюцца важныя змены ў становішчы польскіх нацыянальных частак у складзе расійскай арміі. Ідзе працэс утварэння саюзаў жаўнераў-палякаў, якія бяруць за мэту арганізацыю польскіх узброеных сіл і барацьбу за незалежнасць краіны. Першае Аб’яднанне вайсковых палякаў з’явілася ў Петраградзе 24 сакавіка 1917 года, а ў хуткім часе падобныя арганізацыі былі створаны і ў гарнізонах іншых гарадоў (Масква, Кіеў, Мінск, Рыга, Ржэў і інш.).
На працягу вясны — лета 1917 года аб’яднанні вайскоўцаў-палякаў з’явіліся амаль пры кожнай вайсковай частцы, злучэнні, гарнізоне, а таксама былі створаны армейскія і франтавыя аб’яднанні. Яны былі пазапартыйнымі арганізацыямі, але траплялі як пад уплыў правых (нацыянальныя дэмакраты — эндэкі), так і левых (Польская сацыялістычная партыя, Сацыял-дэмакратыя Каралеўства Польскага і Літвы) палітычных сіл. Улада афіцыйна не прызнавала аб’яднанні, і іх існаванне ў 1917 — пачатку 1918 года мела паўлегальны характар. З мэтай узгаднення дзеянняў усіх гэтых арганізацый, а таксама для ўпэўнівання камандавання ў неабходнасці стварэння асобнай Польскай арміі на тэрыторыі Расіі, было вырашана правесці агульны з’езд.
Першы з’езд Аб’яднанняў вайсковых палякаў адбыўся 26 мая — 9 чэрвеня (7–22 чэрвеня на новым стылі) у Петраградзе. На першым жа паседжанні 384 делегаты з усіх франтоў, Польскай стралковай дывізіі і Польскага ўланскага палка абралі ганаровым старшынёй з’езда Юзэфа Пілсудскага — тым самым было даказана, што палякі розных краін і палітычных арыентацый маюць адзіную мэту — стварэнне незалежнай Польшчы. Аднак, на працягу паседжанняў з’езда адпаведна стаўлення да пытання ўтварэння польскай арміі вылучыліся тры плыні — правіца, цэнтр і лявіца. Першыя выступалі за стварэнне Польскай арміі на тэрыторіі Расійскай дзяржавы з правам на незалежнае ад расійскага камандаванне; цэнтр выказваўся за падпарадкаванне польскіх злучэнняў галоўнаму расійскаму камандаванню; левыя былі катэгарычна супраць стварэння нацыянальных частак, змагаючыся за пашырэнне дэмакратыі ў войску і заканчэнне вайны ўсялякімі сродкамі.
Пасля доўгіх спрэчак, шэрага правакацый і застаўлення залі паседжанняў некалькімі прадстаўнікамі лявіцы, 8 чэрвеня было прынята рашэнне аб стварэнні Польскіх узброеных сіл для барацьбы з Германіяй і Аўстра-Венгрыяй, падпарадкаваных галоўнаму камандаванню расійскай арміі. Таксама было вырашана стварыць два органы — Польскі вайсковы выканаўчы камітэт і Цэнтральнае ўпраўленне Аб’яднаных вайсковых палякаў, якія разам склалі Галоўны польскі вайсковы камітэт. Гэты камітэт, вядомы як Начполь, быў, па сутнасці, сурагатам улады і кантроля грамадства над арміяй, утварэнне якой было яго асноўнай мэтай. На чале Начполя ўстаў прапаршчык Уладзіслаў Рачкевіч, будучы прэзідэнт Польшчы ў эміграцыі (1939–1947 гг.).
У той жа час лявіца стварыла ўласны Галоўны камітэт Аб’яднанняў вайсковых палякаў, адзначыўшы такім чынам раскол у польскім вайсковым руху, які стаў сур’ёзнай перашкодай на шляху да ўтварэння баяздольнай арміі. Між іншым, «левы» камітэт падтрымаў старшыня Часовага ўраду А. Керанскі, які з гэтай прычыны не легалізаваў Начполь. Аднак у хуткім часе Вярхоўны галоўнакамандуючы генерал ад інфантэрыі Лаўр Карнілаў выказаў згоду на ўтварэнне аднаго польскага корпуса ў раёне Мінск — Бабруйск, з чым быў вымушаны пагадзіцца А. Керанскі. Новае польскае злучэнне ўзначаліў выпускнік Акадэміі Генштаба генерал-лейтынант Юзэф Доўбар-Мусніцкі.
Адначасова з гэтым меркавалася стварыць асобны корпус і на Украіне. Але пасля «выступлення» генерала Л. Карнілава справа стварэння новых польскіх злучэнняў доўга тапталася на месцы.
Масавую агітацыю супраць уступлення салдат у Польскі корпус вялі прыхільнікі левых палітычных партый. Негатыўны ўплыў на вылучэнне жаўнераў-палякаў аказвалі таксама бальшавіцкія агітатары, якія працавалі ў вайсковых частках. Дзейнасць рэвалюцыйных агітатараў у рэзервовым палку Польскай стралковай дывізіі (пазней — корпуса) ў Белгарадзе мела негатыўныя наступствы для фарміравання польскіх частак у Расіі. Пад уплывам палітыкаў салдаты адмаўляліся выконваць загады генерала Ю. Доўбар-Мусніцкага, у верасні 1917 года арыштавалі сваіх афіцэраў, усталявалі выбарнасць пасад, і ў лістападзе 1917 года абвясцілі полк «1-м Польскім рэвалюцыйным палком».
