Borys, to pan. – Eksio wysunął rękę, a Borys, zdrajca, pomachał ogonem.

Ula do ciebie. – Tosia podała mi słuchawkę.

Nie mogę teraz rozmawiać. Jest ojciec Tosi, później oddzwonię – powiedziałam do telefonu. – Albo wręcz jutro, bo muszę jeszcze dzisiaj popracować. – Popatrzyłam na Eksia wymownie i odłożyłam słuchawkę.

To tatusiu, możesz iść do mnie na górę. – Tosia spojrzała na mnie błagalnie. – Tylko wypijemy razem herbatę, dobrze?

Oczywiście. – Uśmiechnęłam się.

Pomyśleć, że nie wyobrażałam sobie bez niego życia. A teraz siedzi naprzeciwko mnie zupełnie obcy mężczyzna i zajmuje fotel mojego ukochanego. Ale Tosia jest rozpromieniona, i to się liczy. Dla niej na pewno jest lepiej tak, niż gdyby rodzice darli ze sobą koty.

– Macie dla mnie prezent? – Tosia zachowuje się jak Nieletni.

– Na pewno nie wywęszysz.

A mogę zgadnąć, co to jest?

Ani się waż! – krzyknęłam. – Żadnego zgadywania. Ćwicz cierpliwość.

Mama ma rację – powiedział Eksio, a ja myślałam, że spadnę z fotela.

Nigdy w życiu nie przyznał mi racji. Nigdy. To by jednak świadczyło o słuszności Tosinych wywodów.

W procesie ewolucji mężczyźni mogą zacząć (choć nie muszą) rozumieć, o co w życiu chodzi. Ale skoro trzysta milionów lat rybom zajęła nauka chodzenia po lądzie, to co może mężczyzna po raptem dwóch?

Sprzątnęłam w kuchni i poszłam do siebie. Włączyłam telewizor i komputer. Siedziałam na tapczanie i zastanawiałam się, w co włożyć ręce. Na razie włożyłam w nie pilota. A nuż trafię na coś ciekawego? Na przykład na obyczaje godowe ptaków w lasach deszczowych Afryki? Pstrykam pilotem, to kojarzy mi się z Adaśkiem, ale żadnych ptaków afrykańskich. Na ekranie silikonowe cycuszki, blond wamp tarza się na łóżku, patrzy w kamerę „zadzwoń do mnie, czekam na ciebie, marzę o tobie”. Zupełnie jak ja o Niebieskim, pstryk, dźga i dźga, ale kto dźga nie wiadomo, bo z ciemności nóż wypada, pstryk, śliczne cielsko nurkuje w basenie, przewraca się na plecy, piersi sztywno patrzą w niebo, ani drgną, przybite do klatki piersiowej, pstryk, dziennik, wyłączam.

Jeśli on nie pisze i nie zmartwił się zbytnio, że nie przyjeżdżamy, to może powinnam zacząć się niepokoić?

A z drugiej strony zaufanie to podstawa związku.

Może nie miał dojścia do komputera.

Z drugiej strony w Ameryce może wielu rzeczy nie być, ale komputer jest na pewno nawet na pustyni jakiś. Tak samo jak telefon.

Czyli tak bardzo wsiąkł w atrakcyjną zagranicę, że być może ma lepsze towarzystwo. Zmartwiłby się parę tygodni wcześniej, a teraz zapomniał o mnie. Na pewno nie pisał, że jedzie do Nowego Jorku. Może pisał, ale do kogo innego. Do kogo? Gdyby mnie kochał, to może byłoby mu przykro. Byłby rozżalony, powoływałby się na naszą umowę i wyrażałby żal, że tych świąt nie spędzimy razem. Ale nie wygląda na to, że mu przykro. Ot, po prostu, „rób tak, jak dla ciebie będzie dobrze” – czyli nie ma sprawy – czyli w najlepszym wypadku jest mu to obojętne. Czyli ja mu jestem obojętna.

Ale z drugiej strony, jaki mężczyzna przywiązuje wagę do pisania? Kobieta tęskni i czeka, bo ma inaczej zbudowany mózg i dlatego przekręca mapę do góry nogami. A mężczyzna znakomicie orientuje się przestrzennie i nie musi bez przerwy szukać kontaktu, nawet z ukochaną osobą.

Istnieje jeszcze taka możliwość, że zrozumiał i nie ma pretensji, bo mnie kocha i wie, że poleciałabym na skrzydłach i że musiało się coś ważnego stać, skoro nie lecę. Ale prawdę powiedziawszy, jest to możliwość, którą trudno mi w tym stanie ducha wziąć pod uwagę. W każdym zresztą.

Bo taki list, jak ten ostami, obiektywnie rzecz biorąc, taki list jest raczej obojętny.

Jak Adam.

Ale z drugiej strony może włącza się moja lekka paranoja i znane poczucie odrzucenia, które nie ma nic wspólnego ze stanem faktycznym. Może dorabiam sobie ideologię i za bardzo zajmuję się interpretacją zdarzeń, zamiast pracować, zająć się Tosia, spotkać się z Ulą i tak dalej. Może wszystkie kłopoty kobiet biorą się ze zbędnego rozważania, co by było gdyby?

W weekend siądę do komputera i napiszę do niego. O wszystkim. Właściwie wymieniamy tylko krótkie uwagi, i w dodatku biorę w tej zabawie czynny udział. Do licha z takim porozumiewaniem się. I na dodatek zupełnie nie wiem, co przygotować na urodziny Tosi. Zapiekankę? Czy elegancką kolację? Wykwintnego dania ze szpinaku nie będą chciały jeść dzieci. Mój Ojciec ma wrzody, w każdym razie mówi, że ma. Mama woli makarony niż mięsa. Agnieszka lubi kurczaka, ale kurczak jest taki banalny! Nie mam pojęcia, co zrobić! Grzesiek będzie chciał pić piwo. Eksio pewno nie będzie pił, bo przyjedzie samochodem. Musi być szampan, koniecznie. I soki dla dzieci. I może jeszcze jakiś alkohol. Jak ja sobie poradzę? Czy będzie Jakub, czy coś się zmieni do urodzin Tosi, na przykład przestanie ją kochać? Dlaczego Tosia nie chce, żebym zaprosiła Szymona? Przecież Szymon to rodzina, choć trochę przyszywana.

Wyłączam komputer i telewizor i postanawiani zająć się gotowaniem pomidorowej.

Jest po dziesiątej, kiedy Eksio wyjeżdża spod domu.

– Pomóc ci, mamo? – Tosia staje za mną, widzę jej odbicie w szybie w kuchni.

– Niekoniecznie. Zawołaj koty, mróz. Tosia posłusznie otwiera drzwi do ogrodu i woła na cały głos:

Zarazi Potem! – I wraca do kuchni. – Nie ma ich.

No właśnie – mówię dość ponuro. – Nawet koty nie wracają na wołanie.

Miałaś zadzwonić – mówi Ula, oddając prodiż – ale rozumiem, rozumiem…

Rozumiesz co? – stawiam prodiż na półce.

Ojciec Tosi – uśmiecha się Ula.

Co ojciec Tosi?

Nie mam ochoty domyślać się, o co chodzi Uli. Już drugi dzień czekam na odpowiedź od Niebieskiego na mój długi list o wszystkim. Ale pewno nie miał czasu. Nie powinnam się denerwować. Najgorsza jest wyobraźnia puszczona luzem.

No był… W nocy wyjechał.

Był, mówiłam ci.

– Ja zawsze uważałam, że małżeństwo to rzecz święta – mówi Ula i idzie do siebie, uśmiechając się pod nosem.

Jej może tak, mojemu do świętości brakowało co nieco.

Nie rozumiem, jak można nie znaleźć trzech minut i nie odpisać, choćby najbardziej zdawkowo – jestem zajęty, pa, napiszę później.

Mamo? Masz chandrę? – pyta czujnie moja córka, która pojawia się cichutko za mną.

Nie, chandrę nie – kłamię w żywe oczy. – Ot, po prostu zastanawiam się, skąd się wzięliśmy, dokąd zmierzamy… takie tam…

Jeśli zaczynają cię dręczyć pytania: skąd się wzięliśmy, jakie mamy cele w życiu, jak długo to wszystko potrwa, nie martw się! Tylko więźniowie znają dobrze cele, wiedzą, skąd się tam wzięli i znają termin wyroku

– Tosia klepie mnie w ramię.

– Tosia, a może byś się pouczyła, zamiast pluć taki mi mądrościami? – Biorę do ręki ścierkę i zaczynam po kolei wycierać naczynia z suszarki, co robię wyłącznie wtedy, kiedy ogarnia mnie depresja.

– Nie martw się, mamo, wszystko będzie dobrze – mówi Tosia, tak jakbym to ja miała maturę przed sobą, a nie ona.

Wiem.

Zawsze wszystko jest dobrze, nawet jeśli nam się wydaje, że jest niedobrze. Nienawidzę grudnia. Nienawidzę zimy. Chcę mieszkać w jakimś przyjemnym ciepłym kraju i nie zastanawiać się nad niczym. Na przykład, dlaczego Adam nie pisze. Oraz nie dzwoni.

Wczoraj rano jechałam z Ulą kolejką do Warszawy.

– Jesteś jedyną osobą, która potrafi się przyjaźnić z byłym mężem – zagaja przyjaźnie Ula. – To jest w tobie niesamowite. Wiesz, co jest ważne.

Nie chce mi się rozmawiać na temat Eksia, w tej sprawie akurat Ula nic nie wie i mam nadzieję, że nie będzie nigdy wiedziała, co to znaczy były mąż. A ważne jest to, że Adam nie pisze.