Dziesięć dni później, w niedzielny ranek, telefon w mieszkaniu Dara zadzwonił o wpół do szóstej rano.

– Cholera – wymamrotał sennym głosem Minor.

– Jasna cholera – dodała Sydney, unosząc się i podpierając głowę na łokciu.

– Wybacz mi – powiedział Darwin, po czym chrząknął lekko z bólu wywołanego przez szarpiące szwy w boku. Sięgnął po telefon przez nagie piersi przyjaciółki. Dziwnie się czuł, leżąc podczas takich rozmów na brzuchu. Nigdy nie nauczył się spać w tej pozycji, ale gojąca się bardzo powoli rana tuż pod pośladkami nie pozostawiała mu wyboru. Syd twierdziła, że wcale jej nie przeszkadza, iż Darwin czasem budzi się z krzykiem i przeklina głośno, ponieważ zapomniał się i przekręcił na bok albo na plecy.

Kula w boku nie była wielkim problemem. Lekarz pogotowia zastosował miejscowe znieczulenie i w piętnaście sekund wydłubał pocisk.

– Płytko wszedł – powiedział. – Wystarczyłby pilniczek.

Dziwnym trafem najwięcej kłopotów Darwin miał z uchem. W przyszłości będzie musiał poddać się niewielkiemu zabiegowi chirurgii plastycznej. Teraz nie dość, że leżał na brzuchu, to z przyzwyczajenia przyłożył słuchawkę do niewłaściwego ucha.

– Dar Minor, słucham – powiedział.

– Z tej strony Lawrence Stewart – odrzekł wesoło Larry. – Darwinie, musisz to zobaczyć…

– Nie, nie muszę – odwarknął Minor.

– Ależ musisz, Dar – wtrąciła Trudy. Połączenie brzmiało jak z komórki. – Zaufaj nam. Nieźle się namęczysz przy rekonstrukcji. Weź z sobą zarówno lustrzankę, jak i cyfrówkę.

Darwin westchnął. Sydney naciągnęła koc na głowę i westchnęła jeszcze ciężej niż on.

– Gdzie jesteście? – spytał Minor, mówiąc sobie, że jeśli znajdują się ponad piętnaście kilometrów od niego, nie ruszy się z łóżka.

– Ogród zoologiczny w San Diego – odparł Lawrence. Najwyraźniej odebrał żonie telefon.

– Jesteście w zoo?

Syd podniosła twarz znad koca i bezgłośnie powtórzyła słowo „zoo”.

– Tak, w zoo – przyznał Stewart. – Wierz mi, nigdy sobie nie wybaczysz, jeśli cię to ominie. – Darwin znowu westchnął. – Pospiesz się – dorzucił Lawrence. – Powitaj też ode mnie Sydney i ją również zaproś do zoo – dodał, po czym się rozłączył.

Minor spojrzał na przyjaciółkę, która wzruszyła ramionami; Dar od początku uważał, że Syd ma piękne ramiona.

– Dlaczego nie? – spytała. – I tak przecież już nie śpimy.

– Jest niedziela – przypomniał jej Darwin. – Mamy taką tradycję… że inaczej spędzamy niedzielne poranki.

Sydney roześmiała się.

– Tradycja? – zawołała wesoło. – Jeden niedzielny poranek. Wielka mi tradycja.

Dotknął jej policzka.

– Myślę, że to już jest tradycja – odparł cicho. – Weźmiemy razem prysznic?

– Słyszałam, jak Lawrence prosił, żebyśmy się pospieszyli – odrzekła kobieta.

– W porządku – powiedział Minor. – Więc ja wezmę prysznic pierwszy.

Zatrzymali się przy Dunkin’ Donuts, gdzie kupili kawę i pączki. Kubki z kawą były bardzo gorące i niewiele pomagało nawet trzymanie ich przez chusteczki. Darwin przekładał swój z jednej ręki do drugiej i potrząsał poparzonymi palcami. Syd też ogromnie się starała nie rozlać kawy. Do tej pory wiedziała już, jak strasznie Minor jest czuły na punkcie skórzanej tapicerki acury NSX.

– Zdecydowałeś się w końcu? – spytała, kiedy podjeżdżali pod wejście do ogrodu zoologicznego.

– Na co miałem się zdecydować?

– Wiesz, na co. Mówiłeś, że dasz mi odpowiedź do niedzieli. A dziś właśnie jest niedziela.

Sydney skupiła się na popijaniu wciąż gorącej kawy. Bała się oblać, zwłaszcza że sportowe auto Dara wjeżdżało szybko pod górę. Minor westchnął po raz kolejny.

– Nie wiem, czy… – zaczął.

– No dalej – ponagliła go Syd. – Czytałeś zeznania Dallasa Trace’a, Constanzy i tego Rosjanina, który przeżył…

– Tego, którego uratowałaś, tamując mu krwotok własnym paskiem. – Darwin wypowiedział to zdanie z nostalgią.

– Zgadza się – odparła Sydney. – Tak czy owak, czytałeś ich zeznania. Ta grupa oszustów… Przymierze… okazała się niestety większa, niż się spodziewaliśmy. Musimy wyłapać drani w Nowym Jorku, a następnie w okolicach… Miami.

– Nie potrzebujesz mnie tam – odparł Dar. W otwartej bramie prowadzącej do zoo stały radiowozy policyjne. Do acury podszedł umundurowany patrolowy, zerknął w szybę, pozdrowił Minora i gestem dał mu znak, że może przejechać.

– Rzeczywiście nie potrzebujemy cię – przyznała Syd – tyle że teraz tę operację prowadzą łącznie Narodowe Biuro do Spraw Przestępstw Ubezpieczeniowych i Federalne Biuro Śledcze. Akcja jest ogólnokrajowa i pewnie byłoby dobrze mieć cię w ekipie. Spróbuj chociaż przez rok.

– Nienawidzę broni palnej – wyjaśnił Darwin, skręcając na parking. Widział isuzu troopera Stewartów zaparkowanego obok ambulansu koronera i pięciu radiowozów.

– Nie musiałbyś nosić pistoletu tylko ze względu na działalność w specjalnej ekipie dochodzeniowej – naciskała Sydney. – Po prostu siedziałbyś w domu… gdziekolwiek to będzie… i przeprowadzał swoje analizy i rekonstrukcje komputerowe, ja tymczasem popracuję w terenie. A później, wieczorem, powieszę swoją kaburę podramienną na oparciu krzesła i pokochamy się przed kolacją…

– Nie nosisz kabury podramiennej – zauważył Minor.

– Psiakrew, Dar. Nie czepiaj się szczegółów.

Darwin zaparkował samochód, wysiedli i owiewani ciepłym, lipcowym wiaterkiem ruszyli ku odległemu blaskowi żółtej taśmy otaczającej miejsce wypadku.

– Syd – odezwał się cicho – dlaczego mi nie powiedziałaś, że prawie spieprzyłem wam całe śledztwo?

Kobieta dopiła kawę, wrzuciła kubek do kosza i popatrzyła na niego uważnie.

– Mówisz o zdjęciach? I o ustaleniu telefonicznego numeru do kryjówki Rosjan? Nic się nie stało, Dar. Fotografię Constanzy, której Lawrence użył do identyfikacji zabójcy Esposito, zrobili faceci z FBI podczas obserwacji domu Dallasa Trace’a.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś i…

Sydney dotknęła jego ręki.

– To nie ma znaczenia, Darwinie – powiedziała spokojnie. – Obrona mogłaby użyć tego argumentu, gdybyśmy jakoś wykorzystali twoje zdobycze podczas aresztowań, ale prawnicy przestępców nigdy się nie dowiedzą o nielegalnie zdobytych zdjęciach czy numerach telefonicznych. Federalne Biuro Śledcze zebrało taki sam materiał, oczywiście legalnie…

– Ale o mało wszystkiego nie spieprzyłem…

Syd zatrzymała się. Dara zaskoczyło, że uśmiechała się do niego czule.

– Popatrz na to w inny sposób, drogi doktorze Minor. Teraz nie musisz zeznawać w żadnym z tych procesów… po prostu wyślij rekonstrukcje wideo kilku wypadków Lawrence’owi. W ten sposób będziesz mógł w sierpniu pojechać na Wschodnie Wybrzeże z ekipą dochodzeniową i ze mną.

– Nowy Jork w sierpniu – powiedział Darwin i natychmiast sobie uświadomił, że jego ton mógłby świadczyć o podjętej decyzji.

Sydney ścisnęła mu dłoń, a następnie ruszyli w stronę żółtej taśmy otaczającej wejście do klatki jakiegoś dużego zwierzęcia. Wszędzie wokół stała policja.

Asystentka dyrektora zoo próbowała wyjaśnić sprawę.

– Carl opiekuje się Emmą od piętnastu lat… ponad piętnastu – mówiła między jednym a drugim szlochem. Twarz miała zarumienioną i co chwilę wycierała sobie czerwony nos. – Ten człowiek naprawdę kochał Emmę. Tak bardzo się o nią martwił przez ostatnie dwa tygodnie. Wiecie, zaparcie może się dla słonia skończyć śmiercią…

– Słoń Emma – powiedział kapitan Hernandez.

– Oczywiście, że Emma jest słoniem! – odparła asystentka dyrektora, nie przestając szlochać. Kobieta nosiła długie, żółte, gumowe rękawiczki. Znajdująca się obok w klatce wspomniana słonica zatrąbiła tak smutno, jak matka Dumbo przywołująca swojego malca. – A teraz… teraz… prawdopodobnie trzeba ją będzie uśpić – dodała, żałośnie opuszczając ramiona.

Hernandez poklepał zdenerwowaną kobietę po plecach. Lawrence, Trudy, Dar, Syd i pół tuzina mundurowych zebrało się wokół sterty ekskrementów słonia. Kupa miała prawie metr wysokości i dwa metry długości, a spod jednego jej końca wystawała para ludzkich nóg w spodniach khaki, które przywodziły na myśl uniformy pracowników zoo.

– To mi trochę przypomina tę scenę z Parku Jurajskiego - zauważył jeden z policjantów cicho, lecz tonem rozbawienia.

– A mnie odcinek Klaun Chuckles ze starego serialu Mary Tyler Moore Show - dorzucił drugi, poprawiając kaburę przy pasie. – Jak to Murray Slaughter powiedział w tym odcinku? Coś w tym rodzaju: „Mamy szczęście, że nikt więcej nie umarł. Wiecie, jak trudno jest poprzestać na jednym”.

– Aha, wtedy Chuckles był przebrany na paradę za fistaszka i słoń postanowił go wyłuskać z łupinki – zaśmiał się pierwszy policjant. – A ten facet z zoo nie był w orzechowym stroju.

– Nie, ale… – odparł drugi policjant, słabo próbując ratować swój dowcip.

– Och, cicho już bądźcie – warknął Darwin, po czym spytał lekarza sądowego, który klęczał przy zwłokach, badając stopy i nogi mężczyzny: – Kiedy miał miejsce wypadek?

– Sądzę, że krótko po północy – odparł lekarz.

– I jak mogło do niego dojść? – spytała Sydney. Lekarz wstał ciężko.

– Pani Haywood twierdzi, że Carl… czyli ten oto dozorca Emmy… martwił się od kilku dni o zaparcie swojej słonicy. W końcu ubiegłej nocy mniej więcej trzy godziny po zamknięciu zoo zmieszał mocny środek przeczyszczający z płatkami owsianymi i dodatkiem innych zbóż. Przesadził jednak z mieszanką i dał słonicy zbyt dużo.

– Oj tak, zbyt dużo, jak rany – mruknął trzeci policjant.

– Jezu – powiedział najmłodszy z mundurowych.

– Słyszałem o niepowstrzymanych wymiotach, ale nigdy nie widziałem, że można…