– To betka w porównaniu z pozytywną reakcją mediów na taki gest – dodał Myron.

– Ale ja odrobiłem straty. Byłem w sztosie. Wygrałbym z nim.

Myron pochylił się jeszcze bardziej w jego stronę.

– Jest pan sportowcem, Tad. Jest pan ambitny i wierzy w siebie. To dobrze. Co ja mówię, to wspaniale! Ale nie w tej sytuacji. Morderstwo Jacka to poważna sprawa. Wykracza poza sport. Dla większości ludzi będzie to pierwsze spotkanie z Tadem Crispinem. Muszą zobaczyć kogoś, kto da się lubić.

Przyzwoitego, godnego zaufania i skromnego. Jeśli zaczniemy wychwalać pana za wspaniałą grę w golfa, jeśli zamiast tragedią zajmiemy się pańskim sukcesem, zostanie pan uznany za osobę bez serca, za jeszcze jednego bezwzględnego sportowca. Rozumie pan? Tad Crispin skinął głową.

– Chyba tak.

– Musimy przedstawić pana w odpowiednim świetle. Maksymalnie panować nad tematem.

– Udzielimy wywiadów?

– Bardzo mało.

– A czy nie chcemy rozgłosu?…

– Chcemy. Starannie wyreżyserowanego – podkreślił Myron. – To wystarczająco głośna historia, nie wolno jej rozdmuchiwać. Lepiej stronić od mediów, Tad. Okazać zatroskanie. Trzeba zachować umiar. Jeśli zadmiemy w trąby, wyjdzie na to, że szukamy poklasku. Jeśli udzielimy za dużo wywiadów, wyjdzie na to, że żerujemy na cudzej śmierci.

– Katastrofa – poparł go Win.

– Tak jest. Musimy kontrolować przepływ informacji. Podkarmiać prasę malutkimi kęskami. Wyłącznie.

– Może pan udzielić jednego wywiadu – rzekł Win.

– Na przykład Bobowi Costasowi.

– Albo nawet Barbarze Walters. I okazać wielki żal.

– Nie wspomnimy o pańskiej szczodrej darowiźnie.

– Słusznie. I żadnych konferencji prasowych. Jest pan zbyt wielkoduszny jak na taki popis próżności – powiedział Win.

Tad się stropił.

– W jaki sposób zdobędziemy dobrą prasę, jeśli to zataimy? – spytał.

– Posłużymy się przeciekiem – wyjaśnił Myron. – Na przykład ktoś z organizacji dobroczynnej wygada się wścibskiemu reporterowi. Najważniejsze, żeby Tad Crispin pozostał osobą skromną, która nie afiszuje się dobrymi uczynkami. Rozumie pan, o co chodzi?

Tad skinął głową z większym zapałem. Rozkręcał się. Myron czuł się jak szmata. Przedstawiaj wszystko w jak najlepszym świetle – jeszcze jedna rola współczesnego agenta sportowego. To zawód nie dla czyściochów. Czasem człowiek się ubrudzi. Nie przepadał za tym, ale robił to bez przymusu. Media przedstawiały wypadki na swój sposób, on na swój. Lecz i tak czuł się jak wyszczerzony w fałszywym uśmiechu strateg polityczny po telewizyjnej debacie, świadom, że spadł prawie na samo dno.

Jeszcze przez kilka minut omawiali szczegóły. Tad ponownie odbiegł myślami gdzie indziej. Sławnymi dłońmi znów zaczął pocierać spodnie.

– W wiadomościach podali, że jest pan adwokatem Lindy Coldren – szepnął do Myrona, kiedy Win wyszedł z salonu.

– Jednym z adwokatów.

– Jest pan jej agentem?

– Może nim zostanę. A czemu pan pyta?

– A więc jest pan również prawnikiem, czy tak? Studiował pan prawo et cetera?

Myronowi niezbyt spodobały się te pytania.

– Tak – odparł.

– Mogę więc pana wynająć jako swego adwokata? Nie tylko jako agenta?

Rozmowa zdążała w zdecydowanie niepożądanym kierunku.

– A po co panu adwokat, Tad?

– Nie mówię, że go potrzebuję. Ale gdybym potrzebował…

– Wszystko, co pan powie, zostanie między nami – zapewnił Myron.

Tad Crispin wstał. Wyciągnął ręce, zacisnął dłonie na wyimaginowanym kiju golfowym i zamachnął się. Golf na niby. Win grał w niego bez przerwy. Jak wszyscy golfiści. Koszykarze tego nie robili. Myron nie przystawał przed każdą mijaną szybą wystawową i nie sprawdzał przed lustrem, czy dobrze uderza. Golfiści.

– Dziwne, że pan o tym nie wie – rzekł wolno Tad. Mrowienie w żołądku podpowiedziało Myronowi, że być może wie.

– O czym nie wiem, Tad? – spytał.

Tad znów zrobił zamach, zamarł na chwilę, żeby sprawdzić jego pierwszą fazę, a potem ze spłoszoną miną upuścił wyimaginowany kij na ziemię.

– Zdarzyło się to raptem dwa razy – wyrzucił z siebie słowa jak srebrne paciorki. – Doprawdy nic wielkiego. Spotkaliśmy się przy kręceniu reklam dla Zoomu. – Spojrzał błagalnie na Myrona. – Widział ją pan. Wiem, jest dwadzieścia lat starsza ode mnie, ale świetnie wygląda. Powiedziała, że z jej małżeństwem koniec…

Myron nie usłyszał reszty, w uszach huczał mu ocean. Tad Crispin i Linda Coldren! Niewiarygodne, choć całkiem zrozumiałe. Młodzieniec oczarowany zapierającą dech w piersiach starszą kobietą. Dojrzała piękność w okowach małżeństwa bez miłości znajduje pociechę w ramionach młodego przystojniaka. Co w tym złego?

A jednak poczuł, że czerwieni się jak burak. Zapienił się w środku.

Tad wciąż mówił.

– Czy Jack się o was dowiedział? – przerwał mu. Tad zamilkł.

– Nie wiem. Być może.

– Skąd to przypuszczenie?

– Graliśmy z sobą dwie rundy. Owszem, byliśmy rywalami i chciał mnie speszyć, ale odniosłem wrażenie, że wiedział.

Myron podparł głowę rękami. Mdliło go.

– Czy to wyjdzie na jaw? – zaniepokoił się Tad. Myron powstrzymał śmiech. Byłaby to jedna z największych sensacji roku. Media rzuciłyby się na temat jak starsze panie na wyprzedaż szmatek w domu towarowym Lehmanna.

– Nie wiem.

– Co robimy?

– Miejmy nadzieję, że to się nie wyda.

– A jeśli się wyda? – spytał wystraszony Tad.

Myron spojrzał mu w oczy. Tad Crispin wyglądał tak młodo – poprawka, on był młody. Większość chłopców w jego wieku dokazywała beztrosko. Na dobrą sprawę nie zrobił nic złego. Przespał się ze starszą kobietą, która nie wiadomo dlaczego podtrzymywała obumarłe małżeństwo. Nie zrobił nic wbrew naturze. Myron spróbował wyobrazić sobie siebie w wieku Tada. Gdyby awanse czyniła mu piękna starsza kobieta, taka jak Linda Coldren, czy nie skorzystałby z okazji?

Ba! W tej chwili już chyba nie.

A co z Lindą? Dlaczego się nie rozwiodła? Z powodu przekonań religijnych? Wątpliwe. Ze względu na syna? Chłopak miał szesnaście lat. Mógł to mocno przeżyć, ale by wytrzymał.

– Myron, co będzie, jak dowiedzą się o tym media? – spytał Tad.

Lecz Myron przestał myśleć o mediach. Myślał o policji. Myślał o Victorii Wilson i o uzasadnionych wątpliwościach w związku ze sprawą. Linda przypuszczalnie powiedziała swojej świetnej adwokatce o Tadzie Crispinie. Victoria na pewno dostrzegła, co z tego wynika.

Kogo uznano za mistrza Stanów w golfie po śmierci Jacka Coldrena?

Kto nie musiał się dłużej martwić, że na oczach ogromnej widowni przegra z wielkim nieudacznikiem?

Kto miał wszelkie, przypisane wcześniej Esme Fong, powody, żeby zabić rywala?

Kogo czysty jak łza wizerunek zostałby zbrukany przez rozwód Coldrenów, zwłaszcza gdyby Jack zarzucił żonie niewierność?

Kto miał romans z żoną zabitego?

Osoba, o której mowa w tych wszystkich pytaniach, siedziała przed nim.