Musiałem chyba na moment przysnąć. Zresztą zupełnie świadomie. Kiedy tylko jest okazja, pozwalam memu organizmowi na regenerację. Ze snu wyrwał mnie łagodny głos George’a: – Schodzimy, szefie.

Rzuciłem okiem na wysokościomierz. Jeszcze 2000 metrów. Dopiłem drinka. Potem rozejrzałem się: Luke porządkował teczkę z papierami. Anna poprawiała fryzurę. Moi ochroniarze z nawyku sprawdzali broń. Usłyszałem trzask zapinanego automatycznie pasa. I chyba to było moje ostatnie zapamiętane wrażenie.

To co zdarzyło się później, nie zostało zarejestrowane ani pamięcią, ani czarną skrzynką, ani żadną kamerą. Po prostu zdarzyło się zbyt szybko. Co najwyżej mogę podejrzewać, jak to się stało. Byłem przygotowany i na taką ewentualność.

Bomba ciśnieniowa od czasu swego wynalezienia przeszła szereg innowacji, zasada jej działania pozostała jednak niezmienna. Raz puszczona w ruch nie lubi się zatrzymywać i wybucha zawsze na określonej wysokości. Tym razem punkt krytyczny wynosił dwa tysiące dwieście metrów. Eksplozja rozerwała kabinę pilotów, rozrzucając ciała George’a i Michaela na tysiąc i jeden fragmentów… Pęd powietrza wdarł się w kadłub niczym pocisk pneumatyczny. Atoli jedną miliardową sekundy wcześniej komputer awaryjny przekazał impuls, który uruchomił katapultę. Mój fotel razem ze mną wyprysnął w górę. Cudem nie ugodził mnie żaden z odłamków.

Dalsze wypadki następują błyskawicznie. Od „Petreli 3” odłamały się skrzydła, eksplodowały zbiorniki paliwa i jak płonący warkocz komety wszystko to podążyło na spotkanie z ziemią. (Szczątki płetwonurkowie znajdą na dnie Złotego Jeziora, nad którym rozsiadła się metropolia). A ja leciałem półprzytomny, nie do końca świadomy, co się wokół mnie dzieje. Małe szarpnięcie, potem mocniejsze – to otwierają się kolejne spadochrony. Parę minut i będę na ziemi. Fotel zwalnia. Odzyskuję świadomość. I wtedy przychodzi to trzecie zadziwiające uderzenie, dużo za wczesne – od dołu. Tracę przytomność na dobre.

Wiadomość o śmierci młodego potentata finansowego i jego najbliższych współpracowników przyniosły wszystkie ważniejsze dzienniki, zamieszczając czarne ramki pomiędzy informacjami o strajku generalnym w Turcji i wyborach samorządowych w Lombardii. Czasem nekrolog zabłądził pod zdjęcie przedstawiające transport buraków do przodującej cukrowni. Poza katastrofą gulfstreama, do miana „informacji dnia” kandydowało jeszcze doniesienie o samobójstwie Żółtej Luli, znanej gwiazdki porno, i reportaż z tajfunu na Filipinach. Był to więc stosunkowo mało interesujący dzień.

Szczątki samolotu Waltera znaleziono (cóż za ironia losu) o dwa kilometry od gigantycznego biurowca. To co nie utonęło w jeziorze, było rozrzucone na znacznym obszarze willowych wzgórz. Pogrzeb wyznaczono na sobotę. Na razie zakwefiona wdowa i śmiertelnie poważny wiceprezes przyjmowali kondolencje w salach recepcyjnych na dwunastym piętrze.

Szefowa sekretariatu nie płakała. To nie należało do zakresu jej obowiązków. Ale niewiele brakowało, aby zawodowy uśmiech zniknął na dobre z jej twarzy, gdy w pewnym momencie zorientowała się, jak wyglądają przedpogrzebowe „konferencje” wdowy i wiceprezesa na służbowej kozetce w małej sypialni obok gabinetu zmarłego szefa. Ech, żeby ta kanapa umiała mówić – zwierzenia autorskie barona de Sade i kawalera Casanovy okazałyby się dość wstrzemięźliwe, choć prawdę powiedziawszy, Walter przedkładał nad wyszukaną perwersję zdrowe tradycyjne sposoby, tyle że ze stale zmieniającymi się partnerkami…

Szybko jednak spokój powrócił na twarz Magdy. Co z tego, że WIEDZIAŁA. Na jej biurku piętrzyły kolejne orzeczenia o naturalnych przyczynach katastrofy, wywołanej nagłym rozhermetyzowaniem się kabiny pilotów. Żadnych konkretnych dowodów na sabotaż, a tym bardziej spisek, nie miała. Poza tym doskonale zdawała sobie sprawę, że ciekawi żyją krócej.

Zuzanna znalazła się na miejscu katastrofy nazajutrz po wypadku. Przyleciała najbliższym samolotem. Nie bardzo zastanawiała się nad powodem swego przybycia. Nie ustąpiły jeszcze skutki wczorajszego oszołomienia narkotykami. A jednak chciała tu być… Spacerowała więc tam i z powrotem po wzgórzu przypominającym teren przeznaczony pod zwałkę śmieci, nie nagabywana ani przez zapóźnionych reporterów, ani policjantów, spokojnie inwentaryzujących szczątki. Co pewien czas patrzyła na położone w dolinie miasto i na przypominający gigantyczny monolit graniastosłup Mega-Buildingu. Tak zeszło jej do wieczora. Gdzie posiała torebkę z pieniędzmi i prochami nie wiadomo. Dopiero koło ósmej głodna ruszyła ulicą w stronę dzielnic rozrywkowych… Bezmyślnie przyglądała się mijanym wystawom, gablotom kinowym i barwnym neonom. Jakiś pajac reklamujący najnowsze prądy w przemyśle spożywczym uraczył ją puszką galaretek. Przyjęła. I szła dalej.

– Pójdziesz ze mną, siostro? – usłyszała nagle cichy głos za sobą…

Obejrzała się. Mówiącym był mężczyzna w dżinsach i brudno-żółtym żakiecie. Musiała go już chyba kiedyś widzieć, chyba – niedawno, ale kiedy?… Ta wątła bródka, włosy wygolone w krzyż…

– Chodź, siostro, posłuchasz głosu prawdy – mówił łagodnie, pociągając ją w stronę dyskoteki, na której wisiało ogłoszenie: „Wieczorek odwołany – dziś prelekcja CZAS POKUTY”.

Poszła bez słowa.