Delikatnie zapukała do drzwi i lekko je uchyliła.

– Komandorze, pan Pitt chciałby się z tobą zobaczyć.

– No więc dawaj go tu – w odpowiedzi zachrypiał jakiś głos – zanim mój statek rozbije się na skałach.

Odsunęła się na bok i Pitt wszedł do pokoju.

Komandor Sir John L. Bigalow, kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego, odznaczony Orderem Rezerwy, emerytowany oficer Rezerwy Królewskiej Marynarki Wojennej, siedział oparty o poduszki w łóżku przypominającym koję i badawczo patrzył na Pitta głęboko osadzonymi niebieskimi oczami o marzycielskim spojrzeniu z innej epoki. Jego rzadkie włosy na głowie były całkiem siwe, tak samo jak broda, a ogorzała twarz wskazywała, że był człowiekiem morza. Miał na sobie wytarty golf, nałożony na coś, co przypominało nocną koszulę z czasów Dickensa. Wyciągnął mocną kościstą rękę.

Pitt uścisnął podaną dłoń i zdziwił się, że jej chwyt był tak silny.

– To dla mnie naprawdę wielki zaszczyt, panie komandorze. Tyle razy czytałem o pańskim bohaterstwie w czasie opuszczania „Titanica".

– Toż to kpiny – obruszył się starzec. – Byłem torpedowany i znajdowałem się na łasce fal podczas obu wojen światowych, a wszyscy zawsze mnie pytają tylko o tę noc na „Titanicu". – Wskazał ręką krzesło. – Niechże pan tam nie stoi jak jakiś gołowąs w czasie swojego pierwszego rejsu. Siadaj pan, siadaj.

Pitt zrobił, co mu kazano.

– Teraz opowiadaj pan o statku. Jak wygląda po tylu latach? Byłem młody, kiedy na nim służyłem, a wciąż pamiętam każdy jego pokład.

Pitt sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki, wyjął kopertę z fotografiami i podał ją Bigalowowi.

– Może te zdjęcia dadzą panu pojęcie o jego obecnym stanie. Jeden z naszych batyskafów zrobił je kilka tygodni temu.

Komandor Bigalow nałożył okulary do czytania i zaczął oglądać fotografie. Tykający przy łóżku zegar okrętowy odmierzył kilka minut, zanim stary marynarz, pogrążony w myślach o przeszłości, podniósł oczy pełne smutku.

– Ten statek był klasą dla siebie. Naprawdę. Ja to wiem. Pływałem na nich wszystkich: na „Olympicu"… „Aquitanii"… „Queen Mary". Na swoje czasy z pewnością były one wspaniałe i nowoczesne, ale gdzie im tam do wyposażenia „Titanica", które wykonano z taką dbałością i mistrzostwem: te cudowne boazerie i wspaniałe luksusowe kabiny. Taak… ten statek wciąż jeszcze rzuca jakiś dziwny urok.

– Coraz większy z upływem lat – przyznał Pitt.

– O, tu, tutaj… przy lewoburtowym nawiewniku na dachu pomieszczeń oficerskich – powiedział Bigalow podnieconym głosem, wskazując palcem jedno ze zdjęć. – Tu właśnie stałem, kiedy „Titanic" tonął pod moimi nogami, i stąd fala zmyła mnie do morza. – Twarz komandora jakby odmłodniała o kilkadziesiąt lat. – Ależ tej nocy morze było zimne. Miało temperaturę poniżej zera.

Przez następne dziesięć minut opowiadał o pływaniu w lodowatej wodzie, o cudownym natknięciu się na linę prowadzącą do przewróconej łodzi ratunkowej ze straszliwą masą walczących ludzi, o rozdzierających krzykach, które powoli zamierały, o długich godzinach spędzonych na kurczowym trzymaniu się kilu szalupy wraz z trzydziestoma innymi ludźmi, tulącymi się do siebie w obronie przed zimnem, o emocjach, jakie przeżywali, kiedy pojawił się liniowiec Cunarda, „Carpathia", który ich wyratował. W końcu starzec westchnął i spojrzał na Pitta ponad szkłami okularów.

– Czy ja pana nie zanudzam, panie Pitt?

– Ależ skądże – odparł Pitt. – Słuchanie kogoś, kto przeżył to wydarzenie, to prawie tak, jakby samemu się w nim uczestniczyło.

– Wobec tego spróbuję opowiedzieć panu jeszcze jedną dłuższą historię – rzekł Bigalow. – Dotychczas nigdy nikomu nie mówiłem o moich ostatnich minutach na statku, zanim poszedł na dno. Nie wspomniałem o tym ani jednym słowem, kiedy przesłuchiwano mnie w sprawie zatonięcia, ani przed senacką komisją dochodzeniową Stanów Zjednoczonych, ani przed brytyjskim sądem śledczym. Nie pisnąłem słowa dziennikarzom ani literatom pracującym nad książkami o tej tragedii. Pan, proszę pana, będzie pierwszą i ostatnią osobą, która usłyszy to z moich ust.

Trzy godziny później Pitt wracał pociągiem do Exeter. Nie był ani zmęczony, ani zanudzony. Odczuwał nawet pewne podniecenie. Sprawa „Titanica" i tej tajemnicy ukrytej w skarbcu ładowni numer l na pokładzie G nurtowała go jak jeszcze nigdy dotąd. Zastanawiał się nad Southby. Co ono miało z tym wspólnego? Chyba po raz pięćdziesiąty spojrzał na paczkę, którą dał mu komandor Bigalow. Już nie żałował, że musiał pojechać do Teignmouth.

Doktor Ryan Prescott, szef Centrum Obserwacji Huraganów NUMA w Tampie na Florydzie, miał szczery zamiar choć raz wrócić na czas do domu i wieczorem spokojnie pograć sobie z żoną w karty. Mimo to dziesięć minut przed północą wciąż jeszcze siedział przy swoim biurku, zmęczonym wzrokiem wpatrując się w rozłożone na nim zdjęcia satelitarne.

– Kiedy sądzimy, że wiemy już wszystko, czego można się dowiedzieć o sztormach, wówczas ni stąd, ni zowąd, wbrew wszelkim regułom, nagle pojawia się jakiś nietypowy – zrzędził jękliwie.

– Huragan w środku maja – powiedziała jego asystentka ziewając. – To się nadaje do księgi rekordów.

– Ale dlaczego? Sezon huraganów normalnie trwa od lipca do września. Co spowodowało, że ten pojawił się dwa miesiące wcześniej?

– Nie mam pojęcia – odpowiedziała. – Jak myślisz, w którą stronę zmierza ten wybryk natury?

– Za wcześnie na jakiekolwiek dokładne przewidywania – odparł Prescott. – Co prawda powstał normalnie: rozległy obszar niskiego ciśnienia i wilgotne powietrze, wirujące w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara wskutek obracania się kuli ziemskiej. Ale na tym kończy się podobieństwo. Zwykle to kwestia dni, czasem tygodni, by sztorm objął obszar o szerokości czterystu mil, a to maleństwo dokonało tej sztuki w ciągu niespełna osiemnastu godzin.

Westchnął, wstał, wyszedł zza biurka i zbliżył się do dużej ściennej mapy. Z notatnika odczytał pośpiesznie zapisaną pozycję, warunki atmosferyczne i prędkość, a potem zaczął rysować linię, która biegła na zachód z punktu leżącego czterysta pięćdziesiąt mil na północny wschód od Bermudów, i stopniowo skręcała na północ w stronę Nowej Fundlandii.

– Dopóki nie otrzymamy dalszych wskazówek co do przyszłej drogi, nic lepszego nie wymyślę – powiedział i zawiesił głos, jakby czekając na potwierdzenie, którego jednak nie usłyszał. Spytał więc: – Czy ty też tak to widzisz?

W dalszym ciągu nie było żadnej odpowiedzi. Prescott odwrócił się, by powtórzyć pytanie, lecz zrezygnował. Jego asystentka spała z głową opartą na rękach leżących na biurku. Delikatnie potrząsnął ją za ramię. Zamrugała zielonymi oczami.

– Nie mamy tu nic więcej do roboty – rzekł cicho. – Chodźmy do domu i trochę się prześpijmy. – Zmęczonym wzrokiem spojrzał na ścienną mapę. – Istnieje szansa jedna na tysiąc, że wszystko rozejdzie się po kościach i on z powrotem stanie się niewielkim lokalnym sztormem.

Powiedział to zdecydowanie, choć bez przekonania. Nie zauważył jednak, że linia oznaczająca przypuszczalną drogę huraganu przebiega dokładnie przez punkt leżący na 41°46' szerokości północnej i 50° 14' długości zachodniej.