Kiedy stewardesa odrzutowca United Airlines uśmiechnęła się na pożegnanie, Seagram odpowiedział jej tym samym i zszedł po schodkach na płytę międzynarodowego lotniska w Los Angeles. Do głównego budynku miał jakieś czterysta metrów. Wreszcie dotarł do frontowego hallu i w przeciwieństwie do Donnera, który wynajął samochód w firmie numer dwa, wolał firmę numer jeden i wziął lincolna z Hertza. Skręcił w Century Boulevard, minął kilka skrzyżowań i wjechał na autostradę prowadzącą do San Diego. Bezchmurne niebo i tylko nieznaczny smog pozwalały mu dostrzec zamglone szczyty Sierra Mądre. Prowadził spokojnie, jadąc prawym pasem setką, a obok przemykali miejscowi kierowcy z szybkością stu dwudziestu i stu trzydziestu kilometrów na godzinę, jak zwykle nie zwracając uwagi na znaki drogowe, które ograniczały prędkość do dziewięćdziesięciu kilometrów. Wkrótce minął rafinerie w Torrance oraz położone za nimi szyby naftowe wokół Long Beach i znalazł się w Pomarańczowym Hrabstwie, gdzie krajobraz nagle stał się płaski, ukazując morze szeregowych domków.

Jechał jeszcze nieco ponad godzinę, nim skręcił w kierunku „Świata Wolnego Czasu". Sceneria była idylliczna: pola golfowe, baseny pływackie, stajnie, elegancko przystrzyżone trawniki i tereny parkowe. Wszędzie widziało się starców na rowerach.

Zatrzymał samochód przy głównej bramie, gdzie umundurowany strażnik w starszym wieku odnotował jego przyjazd i pokazał mu drogę do domku Calle Aragon numer 261-B. Był to niewielki malowniczy bliźniak, usytuowany na zboczu wzgórza z widokiem na wspaniały park. Seagram zostawił lincolna przy krawężniku, wszedł do patio z krzewami różanymi i nacisnął dzwonek. Kiedy drzwi się otworzyły i ujrzał Adeline Hobart, rozwiały się wszelkie jego obawy, gospodyni bowiem stanowczo nie wyglądała na swoje lata.

– Pan Seagram? – spytała beztroskim, wesołym głosem.

– Tak. Pani Hobart?

– Proszę wejść – rzekła wyciągając do niego rękę. Uścisnęła jego dłoń jak mężczyzna. – Mój Boże, nikt w ten sposób się do mnie nie zwracał od ponad siedemdziesięciu lat. Kiedy pan zadzwonił w sprawie Jake'a, tak mnie to zaskoczyło, że zapomniałam wziąć gerital.

Adeline była dość korpulentną kobietą, ale mimo nadwagi poruszała się sprawnie. Jej niebieskie oczy śmiały się przy każdym zdaniu, a twarz miała ciepły, łagodny wyraz. Wypisz, wymaluj ideał sympatycznej siwowłosej staruszki.

– Nie wygląda pani na osobę używającą geritalu – rzekł Seagram.

– Jeżeli to ma być komplement, to go kupuję – odparła wskazując ręką fotel, w gustownie urządzonym saloniku. – Proszę się rozgościć. Zostanie pan na obiad, prawda?

– Będę zaszczycony, jeżeli tylko nie sprawię tym kłopotu.

– Oczywiście, że nie. Bert ugania się po polu golfowym i miło mi będzie mieć towarzystwo.

Seagram podniósł zdziwiony wzrok.

– Bert?

– To mój mąż.

– A ja miałem wrażenie…

– Że wciąż jestem panią Hobart – dokończyła z niewinnym uśmiechem. – Prawda jest jednak taka, że sześćdziesiąt dwa lata temu wyszłam za Bertranda Austina.

– A czy wojsko o tym wie?

– Ależ oczywiście, że tak. Dawno temu wysłałam kilka listów do Ministerstwa Wojny z zawiadomieniem o zmianie mojego stanu cywilnego, ale oni za każdym razem odpowiadali grzecznie, lecz wymijająco, i w dalszym ciągu przysyłają mi czeki.

– Mimo że ponownie wyszła pani za mąż? Adeline wzruszyła ramionami.

– Jestem tylko człowiekiem, panie Seagram. Niby dlaczego miałabym się z nimi kłócić? Skoro uparcie przysyłają pieniądze, któż chciałby im tłumaczyć, że zwariowali?

– Lukratywne rozwiązanko. Skinęła głową.

– Nie przeczę. Szczególnie gdy się weźmie pod uwagę te dziesięć tysięcy dolarów, które otrzymałam po śmierci Jake'a. Seagram pochylił się do przodu, mrużąc oczy.

– To wojsko wypłaciło pani odszkodowanie w wysokości dziesięciu tysięcy dolarów? Czy to nie lekka przesada jak na rok tysiąc dziewięćset dwunasty?

– Byłam wtedy zaskoczona nie mniej od pana – rzekła. – Przyznaję, że ta kwota stanowiła wówczas małą fortunę.

– Czy do przekazu dołączono jakieś wyjaśnienia?

– Żadnych – odparła. – Wciąż jeszcze mam przed oczami ten czek, nawet po tylu latach. Miał napis „Wypłata dla wdowy" i był wystawiony na moje nazwisko. I tyle.

– Może zaczniemy od początku…

– Od czasu, gdy poznałam Jake'a?

Seagram skinął głową.

Na kilka chwil Adeline zapatrzyła się w dal.

– Poznałam go tej strasznej zimy tysiąc dziewięćset dziesiątego roku. Było to w Leadville w stanie Kolorado, a ja dopiero co skończyłam szesnaście lat. Mój ojciec akurat wyjeżdżał służbowo do zagłębia kruszconośnego, by zbadać możliwość zainwestowania w kilka działek, a ponieważ zbliżało się Boże Narodzenie i miałam parę dni ferii, zgodził się zabrać ze sobą mamę i mnie. Ledwie pociąg dojechał do dworca w Leadville, kiedy w górskich rejonach Kolorado rozpętała się największa burza śnieżna od czterdziestu lat. Trwała dwa tygodnie i proszę mi wierzyć, wcale nie było wesoło, szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę fakt, że Leadville leży na wysokości ponad trzech kilometrów.

– To musiała być wielka przygoda dla szesnastoletniej dziewczyny.

– I była. Tato krążył po hotelowym hallu jak lew w klatce. Mama po prostu siedziała i się martwiła, ale ja uważałam, że jest cudownie.

– A Jake?

– Pewnego dnia próbowałyśmy z mamą przejść na drugą stronę ulicy do domu towarowego, a wiatr dął z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę przy temperaturze pięciu stopni poniżej zera, gdy nagle ni stąd, ni zowąd pojawia się jakiś ogromny brutal, chwyta każdą z nas jedną ręką wpół, przenosi przez zaspy i stawia na progu sklepu tak bezczelnie, jak tylko można sobie wyobrazić.

– I to był Jake?

– Tak – odparła z rezerwą. – To był Jake.

– Jak wyglądał?

– Był mężczyzną postawnym, o szerokich barach, mierzył sobie ponad metr osiemdziesiąt. Jako młody chłopak pracował w walijskich kopalniach. Bez trudu z dużej odległości poznawało się go w tłumie. Miał jaskraworude włosy i takąż brodę, a do tego zawsze się śmiał.

– Rude włosy i rudą brodę?

– Tak. Był bardzo dumny, że się wyróżnia wśród innych.

– Cały świat kocha ludzi, którzy się śmieją. Adeline uśmiechnęła się szeroko.

– Mogę panu powiedzieć, że z mojej strony na pewno nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Jake przypominał mi wielkiego niezgrabnego niedźwiedzia. Nie należał do mężczyzn, o jakich marzą młode panienki.

– Ale pani za niego wyszła. Skinęła głową.

– Zalecał się do mnie przez cały czas trwania zamieci, a kiedy wreszcie czternastego dnia zza chmur wyjrzało słońce, wtedy przyjęłam jego oświadczyny. Moi rodzice oczywiście się wściekali, ale Jake zdobył sobie również ich.

– Niedługo była pani mężatką.

– Po raz ostatni widziałam go w rok później.

– Tego dnia, kiedy on i jego koledzy zginęli w „Little Angel" – powiedział Seagram bardziej twierdząco niż pytająco.

– Tak – odparła ze smutkiem. Unikając wzroku Seagrama, spojrzała w stronę kuchni. – O Boże, zupełnie zapomniałam. Lepiej przygotuję nam jakiś obiad. Pan przecież musi umierać z głodu, panie Seagram.

Wyraz rzeczowości znikł z twarzy Seagrama, w którego oczach pojawiły się nagle błyski podniecenia.

– Jake kontaktował się z panią po wypadku w „Little Angel", prawda, pani Austin?

Adeline cofnęła się, jakby szukała schronienia w poduszkach fotela. Po jej łagodnej twarzy przemknął cień lęku.

– Nie rozumiem, o czym pan mówi.

– Myślę, że pani rozumie – powiedział cicho.

– Nie… nie, pan się myli.

– Czego się pani boi? Jej ręce zaczęły drżeć.

– Powiedziałam panu wszystko, co mogłam.

– Wie pani więcej, znacznie więcej, pani Austin – powiedział, wyciągnął ręce i chwycił jej dłonie. – Czego się pani boi? – powtórzył.

– Przysięgłam, że dochowam tajemnicy – wyszeptała.

– Czy może mi pani to wyjaśnić?