Wielka Matka nie ma twarzy.

Na co Wielkiej Matce twarz.

Twarz nie potrafi wiernie należeć do ciała,

twarz się naprzykrza ciału, jest nieboska,

narusza jego uroczystą jedność.

Obliczem Wielkiej Matki jest wypukły brzuch

z ślepym pępkiem pośrodku.

Wielka Matka nie ma stóp.

Na co Wielkiej Matce stopy.

A gdzież to jej wędrować.

A po cóż by miała wchodzić w szczegóły świata.

Ona już zaszła tam, gdzie chciała zajść,

i waruje w pracowniach pod napiętą skórą.

Jest świat? No to i dobrze.

Obfity? Tym lepiej.

Mają się dokąd porozbiegać dziatki,

mają ku czemu wznosić głowy? Pięknie.

Tyle go, że istnieje, nawet kiedy śpią,

aż do przesady cały i prawdziwy?

I zawsze, nawet za plecami, jest?

To dużo, bardzo dużo z jego strony.

Wielka Matka dwie rączki ledwie ledwie ma,

dwie cienkie, skrzyżowane leniwie na piersiach.

Po cóż by miały życiu błogosławić,

obdarowywać obdarowanego!

Jedyną ich powinnością

jest podczas ziemi i nieba

wytrwać na wszelki wypadek,

który się nigdy nie zdarzy.

Zygzakiem leżeć na treści.

Być prześmiechem ornamentu.