Zaczęłam podawać numer swojego telefonu komórkowego, ale w tym momencie po drugiej stronie ktoś podniósł słuchawkę.

– Jestem stryjem Amy Rayburn – powiedział. – Człowiek, który ją zamordował, spędził osiemnaście lat w więzieniu. O czym więc pani mówi?

Mężczyzna, z którym rozmawiałam, David Rayburn, był stryjem siedemnastoletniej Amy Phyllis Rayburn, która została zamordowana sześć miesięcy przed Andreą. Opowiedziałam mu o mojej siostrze, o wyznaniu Roba Westerfielda w więzieniu, o łańcuszku, który Paulie znalazł w samochodzie, i o tym, jak Rob wrócił po łańcuszek pozostawiony przy zwłokach Andrei.

Słuchał, zadawał pytania, a potem powiedział:

– Amy nazywano „Phil” w rodzinie i wśród najbliższych przyjaciół. Zaraz zadzwonię do mojego brata, a jej ojca, i podam mu pani numer. Będzie chciał z panią rozmawiać. – Po chwili dodał: – Phil miała właśnie skończyć szkołę średnią. Została przyjęta do Browna. Jej chłopak, Dan Mayotte, zawsze przysięgał, że jest niewinny. Zamiast pójść do Yale, spędził osiemnaście lat w więzieniu.

Piętnaście minut później zadzwonił mój telefon. Odezwał się Michael Rayburn, ojciec Phil.

– Brat powiedział mi o pani telefonie. Nie będę próbował opisywać, co w tej chwili czuję ani co czuje moja żona. Dan Mayotte bywał w naszym domu od czasów przedszkolnych; ufaliśmy mu jak synowi. Musieliśmy pogodzić się ze śmiercią naszego jedynego dziecka, ale myśl, że Dan mógł zostać niesłusznie skazany za jej zamordowanie, to chyba więcej, niż można znieść. Jestem prawnikiem, panno Cavanaugh. Jakiego rodzaju dowodem pani dysponuje? Brat wspomniał mi o łańcuszku.

– Panie Rayburn, czy pańska córka miała łańcuszek z wisiorkiem w kształcie serca, z błękitnymi kamieniami z przodu i inicjałami z tyłu?

– Proszę poczekać, oddam słuchawkę żonie.

Od pierwszego momentu, kiedy się odezwała, podziwiałam opanowanie matki Amy Rayburn.

– Ellie, pamiętam, kiedy zginęła twoja siostra. Sześć miesięcy wcześniej straciliśmy Phil.

Opisałam jej łańcuszek.

– To musi być łańcuszek Phil. To była jedna z tych niedrogich błyskotek, które kupuje się w pawilonach handlowych. Uwielbiała taką biżuterię i miała kilka łańcuszków z różnymi wisiorkami, które do nich przyczepiała. Nosiła dwa lub trzy jednocześnie. Nie wiem, czy miała na szyi łańcuszek tamtego wieczoru, kiedy została zamordowana. Nie zauważyłam jego braku.

– Czy ma pani jakieś zdjęcie Phil z tym łańcuszkiem?

– Była naszym jedynym dzieckiem, bez przerwy robiliśmy jej zdjęcia – odpowiedziała pani Rayburn, a ja wyczułam w jej głosie łzy. – Bardzo lubiła ten łańcuszek. Dlatego kazała wygrawerować inicjały. Jestem pewna, że znajdę zdjęcie, na którym go nosi.

Jej mąż wziął słuchawkę.

– Ellie, z tego, co powiedział mi brat, rozumiem, że więzień, który twierdzi, że słyszał, jak Rob Westerfield przyznawał się do zamordowania mojej córki, zniknął?

– Tak, zniknął.

– W głębi serca nigdy nie wierzyłem, by Dan mógł tak brutalnie zaatakować Phil. Nie był gwałtowny i wiem, że ją kochał. Ale, jak rozumiem, nie ma żadnego niezbitego dowodu, który pozwoliłby jednoznacznie powiązać Westerfielda ze śmiercią Phil.

– Nie, nie ma, przynajmniej jeszcze nie. Może jest za wcześnie, by iść do prokuratora okręgowego z tym, co wiem, ale gdyby przedstawił mi pan okoliczności śmierci pańskiej córki i wyjaśnił, dlaczego Dan Mayotte został oskarżony i skazany, mogłabym to umieścić na stronie internetowej i zobaczyć, czy nie uda mi się uzyskać więcej informacji. Czy pan jest w stanie to zrobić?

– Ellie, żyłem z tym koszmarem przez dwadzieścia trzy lata, mogę opowiedzieć ci wszystko.

– Proszę mi wierzyć, rozumiem. Koszmar, który przeżyła nasza rodzina, zniszczył małżeństwo rodziców, zabił w końcu moją matkę i dręczył mnie przez ponad dwadzieścia lat. Dobrze rozumiem, że pan z nim żył.

– Tak było. Dan i Phil pokłócili się i nie spotykali się przez tydzień. On łatwo wpadał w zazdrość, a Phil powiedziała nam, że tydzień wcześniej, kiedy kupowali napoje i słodycze w poczekalni przed kinem, jakiś chłopak zaczął z nią rozmawiać i Dan się wściekł. Nie opisała nam tego chłopaka ani nie wymieniła jego imienia. Później ona i Dan nie odzywali się do siebie przez tydzień. Pewnego dnia wybrała się z kilkoma przyjaciółkami do miejscowej pizzerii. Dan też tam był ze swoimi kolegami i podszedł do Phil. Rozmawiali i chyba zaczęli się godzić. Te dzieciaki szalały za sobą. Wtedy Dan spostrzegł chłopaka, który flirtował z Phil w kinie. Stał przy kontuarze.

– Czy Dan go opisał?

– Tak. Przystojny, około dwudziestu lat, ciemny blondyn. Dan powiedział, że w poczekalni kina usłyszał, jak mówi Phil, że nazywa się Jim.

Jim! – pomyślałam. To musiał być jeden z tych wieczorów, kiedy Rob Westerfield nosił jasną perukę i podawał się za Jima.

– Na widok tego chłopaka w pizzerii Dan znowu wpadł w zazdrość. Oskarżył Phil, że umówiła się z Jimem. Zaprzeczyła temu i powiedziała, że nawet go nie zauważyła. Potem wstała i wyszła. Wszyscy widzieli, że ona i Dan są na siebie wściekli. Tamtego wieczoru Phil włożyła nową kurtkę. Kiedy znaleziono ją martwą, na kurtce znajdowała się sierść szkockiego teriera Dana. Oczywiście moja córka siedziała w jego samochodzie wiele razy, ale ponieważ kurtka była zupełnie nowa, psie włosy świadczyły, że Phil przebywała w jego samochodzie po wyjściu z pizzerii.

– Czy Dan zaprzeczał, że wsiadła do jego samochodu?

– Nie. Twierdził, że przekonał ją, by wsiadła i porozmawiała z nim.

Lecz kiedy oświadczył jej, że nie wierzy, by Jim przyszedł do pizzerii po prostu przypadkiem, Phil znów się na niego obraziła i wysiadła z samochodu. Powiedziała mu, że wraca do przyjaciółek i żeby dał jej spokój. Według niego trzasnęła drzwiami auta i poszła przez parking w kierunku pizzerii. Dan przyznał, że był wściekły, więc zapuścił silnik i odjechał. Phil nie dotarła do lokalu. Kiedy zaczęło się robić późno, a ona nie wracała, zadzwoniliśmy do przyjaciółek, z którymi wyszła.

Mama i tata dzwonili do przyjaciółek Andrei…

– Powiedziały nam, że wyszła z Danem. Z początku, rzecz jasna, poczuliśmy ulgę. Bardzo go lubiliśmy i ucieszyliśmy się, że się pogodzili. Ale godziny mijały, a kiedy wreszcie Dan wrócił do domu, wyjaśnił, że zostawił Phil na parkingu i że zamierzała wrócić do pizzerii. Następnego dnia znaleziono ciało. – Głos mu się załamał. – Zmarła na skutek wielokrotnego pęknięcia czaszki. Jej twarz była nierozpoznawalna.

„Zatłukłem Phil na śmierć i to było wspaniałe uczucie”.

– Dan przyznał się, że był wściekły i wzburzony, kiedy wysiadła z samochodu. Powiedział, że jeździł po okolicy około godziny, a potem zaparkował w pobliżu jeziora i siedział tam przez dłuższy czas. Nikt nie mógł potwierdzić jego wersji. Nikt go nie widział, a ciało Phil znaleziono w lesie około półtora kilometra od jeziora.

– Czy ktoś jeszcze widział owego Jima w pizzerii?

– Ludzie mówili, że pamiętają mężczyznę z jasnymi włosami. Ale najwyraźniej z nikim nie rozmawiał i nikt nie zauważył, kiedy wyszedł. Dan został skazany i trafił do więzienia. Złamało to serce jego matce. Wychowywała go sama i, niestety, umarła zbyt młodo i nie dożyła chwili, kiedy zwolniono go warunkowo.

Moja matka też umarła zbyt młodo, pomyślałam.

– Gdzie jest teraz Dan?

– Zrobił dyplom w więzieniu zamiast w Yale. Słyszałem, że pracuje jako doradca prawny byłych więźniów. W głębi duszy nigdy nie wierzyłem, że mógł to zrobić Phil. Jeśli się okaże, że masz rację, będę mu winien przeprosiny.

Rob Westerfield jest mu winien coś więcej niż przeprosiny, pomyślałam. Jest mu winien osiemnaście lat – i życie, które powinien przeżyć inaczej.

– Kiedy zamierzasz to umieścić na stronie internetowej, Ellie? – spytał Michael Rayburn.

– Gdy tylko napiszę. Zajmie mi to około godziny.

– A zatem nie chcę cię zatrzymywać. Będziemy czekać. Daj mi znać, jeśli pojawią się jakieś nowe informacje.