– Nie pozostało wiele czasu. – Karzeł nie zwrócił na nią uwagi. – Rankiem kniahinka zacznie wypytywać służbę i wszystko się wyda. A nuż jeszcze tej nocy Zird Zekrun każe ci iść do komnat księcia? Albo postanowi zatrzeć ślad prowadzący do zabójców Zarzyczki, oszczędzi więc zachodu powroźnikom i rano pokojowa znajdzie w twojej sypialni kupkę stoczonego przez skalne robaki ścierwa? Naprawdę nie wiem.

– Nie wierzę – powtórzyła.

– Wolna wola, dziewczynko – odparł z obojętnością, która bardziej niż słowa przekonała ją, że usłyszała prawdę. – Dla ciebie marna to pociecha, ale milo pomyśleć, że oprócz naszej gromadki bogów jest jeszcze coś. Coś, co potrafiłoby ich złamać z taką samą łatwością, jak ciebie opętał Zird Zekrun.

Nie miała pojęcia, o czym on mówi. Rozumiała jedynie, że jej los znaczył dla niego tyle, co kwiecie strącane z krzaków przez wieczorny wiatr.

– Delajati, młodsza siostra bogów. – Wykrzywił się szpetnie. – Nadajemy jej różne imiona, ale właściwie w ogóle jej nie znamy. Zawsze tylko przyglądała się z oddali. Teraz wszelako najwyraźniej przestała się przyglądać. Fea Flisyon powiedziała, że nadchodzi czas płacenia długów. Biedna, mała Fea Flisyon.

Spojrzała na niego z przerażeniem.

– Kim ty jesteś?

Karzeł uśmiechnął się krzywo.

– Parszywą owcą. Oni nazywają mnie złodziejem. Dobranoc, dziewczynko – rzekł, po czym bardzo cicho zamknął za sobą drzwi.

Ręce jej drżały, kiedy zmywała resztki mazidła.

To nie może być prawda, powtarzała sobie z rozpaczą. To tylko kolejny żart, dworska intryga, aby zobaczyć mój lęk i poniżenie, kiedy wyznam księciu prawdę o zamachu na Zarzyczkę.

W głębi serca jednak wiedziała, że tylko próbuje siebie omamić. Słowa karła nazbyt daleko wykraczały poza zwyczajne pałacowe kłamstwa.

Wzięła srebrne zwierciadło na długiej, mahoniowej rączce. Twarz z lustra spoglądała ku niej wielkimi, ciemnymi oczami. Twarz w kształcie serca, jak śpiewali bardowie. Delikatne wargi, których kąciki z wolna wyginają się do płaczu.

Przesunęła czubkami palców po policzkach. Gdzieś w środku coś nabrzmiewało.

Podarunek Zird Zekruna. Skalne robaki.

Jednakże na tafli zwierciadła wciąż widziała tę samą twarz, gładką i nienaznaczoną niczym prócz strachu.

Mógł mnie okłamać, pomyślała. Karzeł mógł mnie we wszystkim okłamać.

Nigdy się nie dowiem, jak było naprawdę.

Dwa tuziny lat wcześniej szczupła dziewczynka zatrzymuje się na drodze, przy wielkiej kępie bzów i rozszerzonymi z zachwytu oczami patrzy na miasto, błękitne i złote w promieniach słońca. W powietrzu wirują drobinki pyłu. Wstaje świt.

Ciemnowłosa dziewczyna kurczy się na zarzuconym sfatygowaną baranicą łóżku. Izdebka jest niewielka, miskę pokrywa gruba warstwa lodu. Księżna Egrenne zgodziła się na koniec przyjąć ubożuchną dziewczynkę do fraucymeru, ale nie zamierza wypłacić jej ni jednego miedziaka.

Przetrwałam to, pomyślała. Przetrwałam nieustanne przerabianie sukien, tak steranych, że rudziały i strzępiły się w niezliczonych miejscach. Próby swatania mnie z tuzinem głupawych, zdziadziałych szlachetek. Kpiny dworek, które szpiegowały każdy mój krok. A później przetrwałam truciznę w Skalmierskim winie i kwas, jakim ktoś cisnął we mnie na głównym placu miasta. I gromady coraz młodszych, coraz bardziej urodziwych dziewcząt, co dziwnym trafem pojawiały się we fraucymerze księżnej.

Nigdy się nie dowiem, po co przysłano do mnie karła. Nigdy nie poznam, co było prawdą.

Oprócz miłości, bo ona jest prawdziwa i sięga najdalej ze wszystkiego. Dlatego…

Odszukała w sekretarzyku wąskie, zakrzywione ostrze. Kiedyś dla kaprysu kupiła je na kramie u podnóża cytadeli. Sztylet ze świątyni Zird Zekruna, mówił handlarz. Składano nim ofiary pod samą Hałuńską Górą.

Jeśli w istocie jest jeszcze coś, pomyślała, coś ponad bogami, niech ma mnie w opiece. Po czym bardzo dokładnie przecięła sobie żyły.

– Nie puszczę! – Starosta dolnego zamku obronnym ruchem przycisnął do piersi zwój pergaminów. – Bez zgody księcia nie puszczę! Należy się pisanie z dużą pieczęcią. No – mruknął z niesmakiem – może być średnia pieczęć. Ale na niebieskim sznurze. Wosk też niebieski.

Zafrasowany kniaź poskrobał się po głowie. Potyczka z biurokracją ciągnęła się nieznośnie. Co prawda Suchywilk przerastał starostę prawie o łokieć i był pewien, że mógłby przełamać każdą z jego krzywych, obciągniętych żółtymi rajtuzami nóg równie łatwo, jak zeschnięty patyk. Ale na razie biurokracja zwyciężała.

– Człeka naszego w wieży więzicie – powtórzył nieco defensywnie. – Tedy go nam wróćcie, bo ani wy, ani wasz książę mocy nad nim nie macie.

– W wieży? – zainteresował się nagle starosta. – A w której?

– W Wiedźmiej Wieży – podpowiedziała Szarka.

Zwajeccy wojownicy poczynali już wymownie postukiwać toporami w posadzkę.

Urzędnik rozpromienił się, że podsunięto mu jakże dogodne rozwiązanie sporu.

– Do Wiedźmiej Wieży to nijak nie wejdziecie. Inna jurysdykcja.

– Znaczy się, co? Nie puścicie nas?

– Toż powiadam, że inna jurysdykcja. W Wiedźmiej Wieży powroźnicy siedzą, a oni przez świątynię wynajęci i prócz kapłanów tylko cech trzyma nad nimi zarząd. Trza wam do mistrza cechowego posyłać. Mnie nic do tego.

– Ale klucze macie? – upewnił się Suchywilk.

– Mam – cierpliwie tłumaczył starosta – lecz nie dam. Bo one jeno dla samego księcia. Każdy inny człek od kapłanów lub cechu zezwolenie mieć musi. Jako rzekłem, nad Wiedźmią Wieżą nadzór trzymają powroźnicy.

Zza ławy poderwał się pyzaty pisarczyk, wielce już zniecierpliwiony przedłużającą się wymianą zdań.

– Ja was lepiej objaśnię! Wyście w książęcej gościnie, tedy was jaśnie pan starosta bez ceregieli odpędzić nie może. Ale dopiąć to wy niczego nie dopniecie. Ani w cytadeli, ani w powroźnickim cechu. Nazbyt skrupulatnie kapłani strzegą swych sekretów. Książę zaś cechowym się prawem zasłoni, a cechowi do księcia was odeślą. I kiedy będziecie tak od jednego do drugiego wędrować, powroźnicy po cichońku człeka wam umorzą.

– Zamilcz, gówniarzu! – oburzył się urzędnik.

– Wszak szczerą prawdę gadam! – Chłopiec zamaszyście odgarnął spadającą na oczy grzywkę. – Wy z nimi zanadto politycznie, panie starosto. Musiał się ten ich człowiek w jakieś wiedźmie sprawy uwikłać. I nie dziwota, wszak to Zwajcy! Może i oni w jakim spisku z plugastwem szczuraków nam na kark ściągnęli? Z nimi żadna polityka nie pomoże, niech precz idą!

– Polityka? – złowrogo powtórzył Suchywilk. – Ja ci politykę pokażę! Zwajecką! – I zdzielił starostę na plask toporem. – Idziemy, córuchna!

– Co robią?! – Książę Evorinth rozpaczliwie usiłował wyplątać się z opuszczonych do kostek niebieskich nogawic. Wieść o napaści na Wiedźmią Wieżę doszła go podczas końcowych przygotowań do wieczerzy. W skrytości ducha uznał to za osobistą zniewagę.

– Co robią?!

– Idą do Wiedźmiej Wieży – skwapliwie powtórzył pokojowiec.

– Horda Zwajców, żalnicka księżniczka i jeszcze jedna niewiasta. Wszyscy idą do Wiedźmiej Wieży. Pobili starostę, zabrali klucze i idą do wieży…

– Mówiłeś już! – ryknął oswobodzony wreszcie książę. – Mówiłeś, dokąd! Ale po jaką cholerę tam lezą?!

Powroźników nie udało się zaskoczyć. W przeciwieństwie do pachołków, którzy rozleniwili się i utyli na książęcym wikcie, łowcy plugastwa pieczołowicie strzegli swego bezpieczeństwa. Kiedy więc pierwsi Zwajcy podkradali się cichaczem do okutych żelazem drzwi, z okienka wychynął łysy łeb. Powroźnik poświecił sobie kagankiem, zlustrował majstrującego przy zamku wojownika. I bez zwłoki podniósł wrzask.

– Możecie sobie ninie te klucze w rzyć wetknąć – zauważył siwowłosy Zwajca, kiedy ze środka zaszczekały pospiesznie zakładane sztaby. – Dobrze się, ścierwa, pilnują – pokazał oprawcę zaczajonego w okienku nad drzwiami z pokaźnym mosiężnym kociołkiem. – Widać wrzątek mieli nagotowany. Bardzo roztropnie.