Юлік, натхнёны выпадкова навязанай яму бацькам роляй шпіка, сарваўся з ложка і таксама выскачыў праз акно за сястрою. Не адштурхнула яго нават перажытае фіяска падчас папярэдняй місіі. Цяпер ён дзейнічаў самастойна. Ён незаўважна сачыў за сястрою аж да цырульні, куды яна ўвайшла не праз галоўны ўваход, а з боку двара. Юлік падлез пад акно, якое выходзіла з пакойчыка Толіка на падворак, і пачаў прыслухоўвацца да галасоў сястры і Толіка, якія гучалі ўнутры. Яму ўдалося нават зазірнуць у пакой. Цырульнік і Паўця былі ўпэўненыя, што іх ніхто не бачыць, таму зусім не хаваліся і нічога не саромеліся. Праз гэта Юлік стаў сведкам усяго, што адбывалася ў пакоі. Відовішча было настолькі ашаламляльным для яго, што ён не вытрымаў і, нават не чакаючы заканчэння, як мага хутчэй пабег дадому.

Хурдзіч сядзеў за сталом і чысціў муштук для цыгарэтаў. Калі Юлік ціха ўвайшоў у ягоны пакой, бацька акінуў яго гнеўным позіркам.

— Чаму не спіш? — гыркнуў Хурдзіч.

— Татулечка, — пішчаў, трасучыся ад страху, Юлік. — Паўця ўцякла… Я сам бачыў… А цяпер з цырульнікам на ложку качаецца…

— Што-о-о?! — расцягнуў Хурдзіч, устаючы з крэсла і падыходзячы да сына.

Той ужо хлюпаў носам і запінаўся:

— Я не, татулечка… Гэта Паўка, татачка…

Хурдзіч выслухаў сына ды нарэшце зразумеў сёе-тое з ягонага блытанага лепету. Ён ведаў, што сын не падманвае. Зрэшты, ён сам схадзіў у пакой Паўкі і пераканаўся, што яе няма ў ложку. Пасля гэтага ён сказаў сыну:

— Атрымаеш новую шапку. А цяпер спаць, і каб нават піску не было!

Юлік як найхутчэй знік з бацькавага пакою. Ён яшчэ крыху хныкаў з перапуду, але і ўсміхаўся праз слёзы, уяўляючы на сабе новую шапку. Тым часам Хурдзіч выйшаў у сені і зняў з цвіка доўгую вяроўку. Вярнуўшыся ў пакой, ён паклаў яе на стале. Пасля запаліў цыгарэту і, седзячы пры стале ды абапёршыся кулакамі аб калені, чакаў.

Праз пятнаццаць хвілінаў лёгка зарыпела акно ў суседнім пакоі. Потым адтуль данёсся шоргат.

— Паўка! — цвёрда адрэзаў Хурдзіч.

Дзяўчына спужалася і застыла на месцы.

— Паўка! — зароў Тамаш.

Лёгкая паркалёвая фіранка, якая вісела ў дзвярах, адхілілася, і перад вачыма бацькі паўстала Паўлінка. Увесь ейны твар пакрыўся чырвонымі плямамі. Сама яна была ў ружовай сукенцы і з трывогай глядзела ў бацькаў твар. Дзяўчына бачыла імклівае набліжэнне навальніцы.

— Дзе была? — прахрыпеў Хурдзіч.

— На… на вуліцы… — выдыхнула Паўлінка.

— Кажы праўду, — са злосцю зарыпаў бацька.

— Чаго, татка, вы хочаце? — сказала Паўлінка.

— Чаго хачу? — бухнуў Тамаш. — От чаго я хачу!

Ён схапіў Паўку за руку, выкруціў яе так, што яна ажно ўкленчыла, а потым пачаў біць складзенай удвая вяроўкай. Удары былі моцныя. Хурдзіч у сваёй раз’юшанасці ні на што не звяртаў увагі. Яго разбірала штораз мацнейшая лютасць, і біў ён як апантаны. Паўка пачала выць і ажно заходзіцца ад плачу. У пакой убегла жонка Хурдзіча. Яна была ў адной начной кашулі. На твары ў яе застыў жах.

— Тамаш, даражэнькі, што робіш! — залямантавала кабета.

— Маўчы, бо і ты зараз атрымаеш!

— Пабойся Бога! Тамаш! — кінулася да яго жонка.

— Буду біць!.. Заб’ю суку… А што скажаш, не давала?!. А ты такая самая, як дачка!.. — роў Тамаш.

— Што ты кажаш?.. Супакойся! Калі?

— А мне не давала перад шлюбам? Скажаш, не? — грымеў Хурдзіч.

У гэты момант Паўка паспрабавала ўкусіць бацьку, як гэта ўжо некалі зрабіла. Хурдзіч загрэў ёй у твар вяроўкай, на ім адразу ж з’явілася чорная паласа.

— Скуру спушчу, а косці вылушчу! — лютаваў бацька.

Выпадкова канец вяроўкі зачапіў лямпу і пацягнуў яе са стала. Раздаўся звон пабітага шкла, і ў пакоі зрабілася цёмна. Хурдзіч застыў. Гэтую акалічнасць выкарыстала Паўка, якая сабрала ўсе сілы і выслізнула бацьку з рук. Хурдзіч кінуўся за ёй з крыкам: «Заб’ю». Левым бокам твару ён грымнуўся ў край дзвярнога праёму, якога не пабачыў у цемры, і, стогнучы, зваліўся назад на падлогу. У пакоі Паўкі пачуўся трэск рамы, якую, відаць, вельмі рэзка рванулі. У сад пасыпалася шкло ад шыбы. Паўка выскачыла праз акно і пабегла ў глыб ночы.

Баран вярнуўся дадому позна. Быў п’яны. Яму трапілася добрая работа. Зрабіў яе хутка, чыста, а шмокты адразу збыў скупшчыку. Разам яны і выпілі за ўдачу. Кульнулі яны моцна, так што скупшчык доўга і бязладна нешта мармытаў, аж пакуль не з’ехаў з крэсла пад стол. Баран, які меў моцную галаву і мог піць вельмі шмат, выцягнуў скупшчыка з-пад стала і кінуў у адзежы і абутку на ложак. Сам пайшоў дадому. Ён нават не хістаўся, а ішоў досыць хуткім і энергічным крокам. Ідучы, увесь час усміхаўся і нешта шаптаў, нібы да Паўкі. А на мосце праз Свіслач ён прыпыніўся і доўга глядзеў уніз. Здавалася, што рака нясе яго разам з мастом некуды далёка — у краіну шчасця. Праз некаторы час ён пачаў чытаць самому сабе чатырохрадкоўе, пераблытаныя словы, якія нарэшце склаліся разам у пэўную цэласць:

Ён сам прыдумаў гэты вершык, хоць ніколі ў жыцці не прачытаў ніводнага паэтычнага радка. Ён сам для сябе адкрыў рыфму і рытм. Няўклюдна. Але чаго можна патрабаваць ад чалавека, які пракладаў сабе шлях у жыцці адмычкамі, а нават свайго вершу ён не мог запісаць на ўспамін, бо не ўмеў… Але каханне, нягледзячы ні на што, шукала формаў, у якія магло б выліцца.

Ён пайшоў далей. Яго несла шчасце. Ён не пераставаў паўтараць свой верш і ўвесь час усміхаўся.

У майстэрні Баран, не здымаючы фрэнча, сеў на крэсле пасярод памяшкання і, ссунуўшы шапку назад, доўга сядзеў моўчкі, ловячы неслухмяныя думкі і мары, якія бушавалі ў галаве. Раптам дзвярная ручка варухнулася. Потым нехта націснуў на яе яшчэ мацней. Дзверы адчыніліся, а за імі паказалася Паўлінка. Баран нават спачатку не пазнаў яе. Дзяўчына была ў падзёртай у некалькіх месцах ружовай сукенцы. Валасы зблытаныя. Ейны твар перасякаў шырокі чорны след ад удару. Яна стаяла ў дзвярах і цяжка дыхала, а па твары цяклі слёзы.

Баран паволі падняўся з крэсла:

— Паўлінка? — прамовіў ён ціха.

Дзяўчына не адазвалася. Закрыла твар рукамі і пачала ціха ўсхліпваць.

— Паўлінка!

Баран падышоў да дзяўчыны і асцярожна даткнуўся да ейнага пляча.

— Што здарылася? Скажы!..

— Бацька… біў… я ўцякла… — выціснула з сябе дзяўчына.

Баран пачуў, як нешта кальнула ў сэрцы. Яму зрабілася нязносна горача. Далоні самі сціснуліся ў кулакі. Але праз момант ён прыйшоў у сябе і замітусіўся па пакоі.

Хвілінаю пазней Паўця ляжала ў Барановым ложку. На твары ў яе быў халодны кампрэс. Баран сядзеў каля ўзгалоўя і аберуч трымаў дзяўчыніну далонь. Ён ні пра што не пытаў, а толькі з жалем і болем глядзеў на каханую дзяўчыну. Неўзабаве Паўлінка заснула. Яна пачувалася ў бяспецы пад апекай шаўца, які — як яна даўно зразумела — закахаўся ў яе па вушы.

Ранак заспеў Паўлінку ў ложку, дзе яна моцна і спакойна спала. Баран таксама заснуў на невялічкім дыванку з заечых шкурак, які ляжаў на падлозе адразу каля ложка. Праз сон ён нешта мармытаў. Злодзей заўсёды спаў неспакойна і баяўся, што можа нагаварыць у сне такога, чаго нельга выдаваць. Таму ён намагаўся ніколі не начаваць у фраераў, а калі ўжо здаралася такая патрэба, то стараўся трапіць на ноч у асобнае памяшканне.

Цяжка было зразумець, што кажа Баран. Словы былі невыразныя. Блытаныя сказы абрываліся. Часамі ён нешта шаптаў. Можа, у сне ён расказваў наіўны вершык пра каралеву свайго сэрца, да ног якой кінула яго жыццё.

Тры разы на тыдзень Ясь хадзіў на заняткі французскай мовы да Марусі Лобавай. Настаўніца мела арыгінальны метад. Спачатку яна чытала Ясю з кнігі нейкі кароткі анекдот або апавяданне. Потым тое самае чытаў Ясь, прычым Маруся папраўляла ягонае вымаўленне. Потым яна тлумачыла яму змест. Пазней яны разбіралі ўсе сказы па чарзе, прычым Ясь запісваў у сшытак невядомыя яму выразы. Калі ён ведаў усе словы і мог без памылак прачытаць тэкст, Маруся задавала яму пытанні, адказаць на якія можна было сказамі з тэксту ці яго фрагментамі. Потым Ясь самастойна рабіў пераказ па-французску. Гэтак ён дакладна засвойваў французскія словы і звароты. Навука ішла лёгка, і Ясь рабіў поспехі. Граматыкі Маруся свайму вучню не выкладала. Вучыла яго як дзіця: давала штораз новыя серыі словаў і дапамагала ўжываць іх на практыцы.