Литмир - Электронная Библиотека
Содержание  
A
A

Да вушэй Яся з ядальні даляцеў звон посуду.

«Пэўна, вячэраюць», — падумаў хлопец.

Нарэшце ў дзвярах спальні заскрыгатаў ключ. Потым пакой заліло лагоднае святло ад вялікай лямпы, якая вісела пад столлю. Абажур лямпы быў бледна-жоўты і сваёй формай нагадваў яблык. Пры святле Ясь пабачыў досыць мажнога габрэя гадоў трыццаці пяці і зусім маладзенькую габрэйку, вельмі прыгожую і зграбную. Ёй было не больш за сямнаццаць. Мужчына быў добра пад мухай. Ён недарэчна жартаваў і пахлопваў жонку па целе, перашкаджаючы ёй рассцілаць ложак.

— Супакойся ўжо троху, — раздражнёна сказала маладая габрэйка.

— Навошта супакойвацца? Супакойвацца трэба будзе ў ложку, — зарагатаў муж, ляніва распранаючыся.

Ясь заўважыў, што пінжак ён павесіў на спінцы крэсла, а порткі склаў на сядзенне. Гаспадар дастаў залаты гадзіннік з вялікім, масіўным ланцужком, накруціў яго і паклаў на начным століку. Туды ж ён адклаў два залатыя персцені. Ягоная жонка зняла бранзалет, пярсцёнкі і калье. Усё гэта яна склала на туалетным століку. Потым яна цалкам паскідала ўсё адзенне і нацягнула на голае цела халат. Ясь з цікавасцю глядзеў на прыгожую жанчыну, і тут яму ўзгадаліся тыя жанчыны, за якімі ён падглядаў з дзядзькам у лазні.

Габрэйка пайшла ў пакой для мыцця. Вярнулася праз чвэрць гадзіны. Прысела да туалетнага століка і пачала расчэсваць валасы. Потым спальня напоўнілася далікатным пахам парфумы. Нарэшце яна зняла халат і надзела начную кашулю.

— А ты не будзеш мыцца? — запытала яна ў мужа, забіраючыся пад коўдру.

— Мужчынам гэтага не трэба многа, як жанчынам. Вада — для жанчын, а для мужчын — водка, — адказаў сужэнец, а потым нешта прамовіў на ідыш, чаго Ясь но зразумеў, ды гучна рассмяяўся.

— Ты, мусіць, дурнаваты, — сказала жонка.

Было відаць, што яна злуецца.

Муж перасунуўся са свайго ложка на ложак жонкі, які стаяў прысунуты побач, і пачаў шэптам прасіць у яе прабачэння і лашчыць. Жонка прыняла гэта без энтузіязму. Далей Ясь стаўся сведкам непрыемных для вачэй пяшчотаў і фізічных стасункаў паміж брыдкім тоўстым мужчынам, ад якога несла потам, з прыгожай жанчынай, якая мусіла падпарадкавацца ягонай волі.

Ужо было далёка за поўнач, а сужэнства ўсё яшчэ не спала. Жонка зноў пайшла ў ванны пакой. Габрэй на момант выйшаў у яданьню і прынёс адтуль вялікі яблык. Насвістваючы нейкую арыю з аперэткі, ён разламаў яблык на дзве часткі і пачаў есці. Калі вярнулася жонка, ён прапанаваў ёй другую палову.

— Дай ужо мне паспаць, — адказала габрэйка, залазячы ў ложак і шчыльна ахутваючыся коўдрай.

Муж яшчэ некаторы час варочаўся ў ложку, потым устаў, згасіў лямпу пад столлю і запаліў маленькую блакітную лямпачку, якая вісела на сцяне над узгалоўем ложка. Неўзабаве ён заснуў амаль адразу пачаўшы скрыгатаць зубамі і пачварна храпці.

Ясь ціхенька выбраўся са сваёй хованкі. Падышоў да туалетнага століка і пазбіраў з яго біжутэрыю, асцярожна высунуў шуфляды і сабраў рэшту ўпрыгожанняў і скрыначак. Потым ён дастаў кашалёк з пінжака, які вісеў на крэсле, і старанна абшукаў усе кішэні. У адной з іх знайшоў вялікі жмут банкнотаў, а з портак асцярожна выняў звязку ключоў. Потым забраў са століка каля ложка залаты гадзіннік. Ён паглядзеў на твар габрэя — мужчына ляжаў на спіне і безупынна хроп, брыдка разявіўшыся. Галавы габрэйкі амаль не было відаць з-пад коўдры.

Ясь паволі адамкнуў дзверы ў ядальню і пакінуў іх прыадчыненымі. Казік і Баран, ужо разуўшыся, чакалі на верандзе. Ясь адчыніў акно, і яны паціху залезлі ў ядальню. Казік Марацкі, спецыяльнасцю якога былі начныя крадзяжы, пайшоў з Ясем у спальню. Яны прасоўваліся няспешна, плаўна, бязгучна, нібы плывучы ў блакітным паўзмроку. Гэтак жа бясшумна адчынялі шафы, камоды і забіралі адтуль усе дарагія рэчы. Там былі каштоўныя футры і гарнітуры з якаснай тканіны, шмат шыкоўнай бялізны.

У гэты час Алік Баран парадкаваў рэшту жытла, перадусім буфет. Там было шмат дарагіх сервізаў і посуду, прычым большасць — у прыгожых скрыначках і кардонках. Гэта былі шыкоўныя шлюбныя падарункі, якія засталіся па вяселлі.

Праз гадзіну дом быў ачышчаны ад усіх каштоўных рэчаў. Калегі зрабілі некалькі цяжкіх пакункаў якія вынеслі на веранду, а потым пацягнулі на бераг Свіслачы. Гэта заняло шмат часу. На другі бераг ракі яны перайшлі па грэблі каля старога млына. Тут яны нарэшце адчулі сябе ў бяспецы. Толькі пад раніцу дабрылі да маліны на вуліцы Даўгабродскай.

Ясь пачаў выкладаць з кішэні на стол грошы і ўпрыгожанні. Здабыча была вялікай. Казік паціраў рукі. Баран жа хмурыўся. Праз хвіліну ён прамовіў да Яся.

— Ты блатны, як і мы. Але ты малады і, можа, не ведаеш, што блатны ад блатнога нічога не можа завірыць. Такі наш закон.

Твар Яся пакрыўся чырвонымі плямамі.

— Можаце мяне абшукаць. Я нічога сабе не пакінуў. Хіба што нечага не знайшоў!

Хлопец пачаў спешна выварочваць кішэні. Баран спыніў яго рухам рукі.

— Не трэба. Я ведаю, што ты хлопец характэрны. Я толькі табе кажу, каб ты ведаў наш закон.

Грошы злодзеі падзялілі на тры часткі. Рэчы і ўпрыгожанні яны пастанавілі прадаць. Гэта яны ўладзілі досыць хутка, бо на кожны від здабычы мелі шмат знаёмых скупшчыкаў. Нарэшце пасля падзелу прыбыткаў з продажу Ясь стаў сапраўдным багацеем.

14

ЯСЬ ЗНАЁМІЦЬ СВАЙГО НАСТАЎНІКА З РЫЦАРСКІМ ЗВЫЧАЕМ

Познім вечарам у трушчобе Цыпы гуляла вясёлая кампанія. Гэта было неўзабаве пасля апошняга крадзяжу, падчас якога Ясь зноў сябе вельмі добра зарэкамендаваў. Хлопец ставіў злодзеям гарэлку. Можна сказаць, гэта быў ягоны афіцыйны прыём у зладзейскі свет.

Грамадзянін, які напіўся як цэбар, устаў з-за стала і пастукаў кілішкам аб шклянку. Злодзеі, якія ўжо даўно ставіліся да яго як да свайго, а некаторыя нават лічылі блатным, павярнуліся да Грамадзяніна. Ніхто сярод іх не прамаўляў урачыстых тостаў, не звяртаўся з прамовамі, таму яны былі здзіўленыя фраерскім выбрыкам свайго кампаньёна. Грамадзянін, хістаючыся ўзад і ўперад, пачаў гаварыць поўным велічы голасам:

— Мы, маральная меншасць, выступаем публічна і асуджаем крывадушныя этычныя нормы, зручныя для большасці грамадзянаў, якія ў сваіх мяшчанскіх казармах ператварыліся ў гарадскіх свіней. Далоў падман і прытворства! Трэба смела глядзець у затуманеныя, падслепаватыя вочы жыцця. Даволі ўжо прыгожых слоўцаў і фальшывай сумленнасці! Хопіць ужо фраерскай балбатні.

Мы добра ведаем баязлівыя хітрыкі гарадскіх жыхароў, насельнікаў вёсак і мястэчак! Досыць ужо легальных злачынстваў, забойстваў і махлярства пад апекай ці з дапамогай закону. Паглядзіце на нас — прафесійных злодзеяў! Пазнаёмцеся з нашымі жалезнымі правіламі, з нашай этыкай, з нашай салідарнасцю, маральнасцю, і вы пабачыце, што не дараслі нам нават да пятаў! Толькі сярод нас вы зможаце знайсці свежае паветра праўды, сяброўства і адвагі. Мы за ўсё плоцім жыццём, свабодай і здароўем. Вы ўсё хочаце мець задарма. Мы забіраем ад багацеяў лішак! Мы вырываем ад рабаўнікоў частку іх здабычы. Мы, выкінутыя за борт жыцця, пазбаўленыя ўсяго, сваімі паводзінамі і ўчынкамі выказваем пратэст супраць тых, хто на падставе сваіх законаў і прыдуманых звычаяў кажуць бедакам паміраць з голаду!.. Толькі мы маглі б усталяваць у свеце справядлівасць. Мы, а не якія-небудзь дэмакраты, сацыялісты, камуністы! Але мы адчуваем да гэтага агіду! Нам не патрэбная ўлада над чалавекам, каб заспакойваць свае амбіцыі або каб спакойна і лёгка грэбці пад сябе грошы. Мы ўмеем рызыкаваць і трываць. Мы ведаем усю праўду пра чалавека і пра жыццё!.. Мы добра ведаем тых паршыўцаў, якія вучаць бедных людзей шанаваць іх уласнасць, а самі абдзіраюць жабракоў да апошняй ніткі. Яны выкарыстоўваюць для абароны сваіх багаццяў навуку, закон і нават рэлігію!.. Нягоднікі, падлюгі, крывадушнікі! Хрыстос дзеля нас прыйшоў у гэты свет і загінуў таксама ад рук багацеяў, а разам з ім укрыжавалі рабаўнікоў. Гэта Хрыстос сказаў злачынцу: «Заўтра будзеш са мной у раі!» І ён сказаў гэта як брату, як роўны роўнаму. Ён проста пацвердзіў факт. Бо ні справа, ні злева ад Хрыста не было сумленнага чалавека, толькі нашыя прадстаўнікі. А ці сумленныя тыя, хто крыжуе кожную смелую думку, кожную новую ідэю, кожны шчыры парыў сэрца або душы, кожны пратэст?! Ці праўду я кажу, калегі? — сказаў да слёзаў узрушаны сваёй жа прамовай Грамадзянін.

42
{"b":"647782","o":1}