Odczekałem, aż skończy swego drinka, po czym spytałem, czy ma ochotę na następnego. Powiedziała, że owszem. Zamówiłem kolejkę.

– Ale banda pieprzonych głupków! – zauważyła.

– Jak wszędzie. Choć tu jest ich wyjątkowo wielu – przyznałem.

Postawiłem jeszcze trzy czy cztery kolejki. Piliśmy, nie odzywając się do siebie. Wreszcie powiedziałem:

– To byłoby na tyle. Jestem spłukany.

– Mówisz serio?

– Tak.

– Masz jakąś chatę?

– Wynajęty apartament. Jeszcze na dwie czy trzy doby.

– I naprawdę nie masz już forsy? Ani niczego do picia?

– Nie mam.

– To choć ze mną.

Wyszedłem za nią z baru. Przy okazji zauważyłem, że ma bardzo zgrabny tyłek. Zaprowadziła mnie do najbliższego sklepu monopolowego i poprosiła o dwie półlitrówki Grandada, sześć piw, dwie paczki papierosów, frytki, paczuszkę mieszanych orzeszków, alka – seltzer i jakieś dobre cygaro. Sprzedawca podliczył rachunek.

– Zapłaci za to pan Wilbur Oxnard. Proszę wpisać to na jego konto – powiedziała.

– Chwileczkę. Muszę do niego zadzwonić.

Sprzedawca wybrał numer, zamienił z kimś kilka słów, po czym odwiesił słuchawkę.

– W porządku – oznajmił.

Pomogłem jej zebrać pakunki. Wyszliśmy ze sklepu.

– Gdzie lecimy z tym towarem? – spytałem.

– Do ciebie. Masz jakiś wóz?

Zaprowadziłem ją do swego samochodu. Był to grat, który wypatrzyłem w jakimś autokomisie w Compton i kupiłem za trzydzieści pięć dolarów. Miał połamane resory, cieknącą chłodnicę, ale jeździł.

Przyjechaliśmy do mnie. Zaniosłem alkohol do lodówki, nalałem dwie lufy, przyniosłem je, usiadłem na krześle i zapaliłem cygaro. Usadowiła się na kanapie, naprzeciw mnie, z nogą założoną na nogę. Teraz dopiero zauważyłem, że ma zielone kolczyki.

– Ale szpan! – prychnęła.

– Co takiego?

– Zadajesz szpanu. Myślisz, że jesteś wielkie panisko?

– Skąd!

– Jak to nie. Widać to po twoim zachowaniu. Ale i tak mi się podobasz. Od początku mi się spodobałeś.

– Podciągnij trochę wyżej kieckę.

– Lubisz ładne nogi?

– Taa. Podciągnij trochę wyżej kieckę.

Zrobiła to.

– O rany boskie! Wyżej, jeszcze wyżej!

– Słuchaj, nie jesteś chyba jakiś odchyleniec, co? Dziewczyny boją się tu takiego jednego zboka. Podrywa je, zabiera na chatę, każe się rozebrać i wycina im na ciele krzyżówki scyzorykiem.

– To nie ja.

– Są jeszcze tacy, co najpierw cię zerżną, a później pokroją na kawałeczki. A potem ludzie znajdą kawałek twojej sraki w zapchanej rurze ściekowej w Playa Del Ray, a lewy cycek w koszu na śmieci gdzieś pod Oceanside.

– Dawno już tego nie robię. Lata całe. Podciągnij wyżej kieckę.

Nagłym ruchem podciągnęła do góry spódniczkę. Było to jak radosne preludium, jedna z tych chwil, w której słońce objawia swój prawdziwy sens. Podszedłem do tapczanu, usiadłem obok niej i pocałowałem ją. A potem wstałem, nalałem nam po jednym i złapałem w radiu stację KFAC. Trafiliśmy na coś Debussy'ego. Sam początek utworu.

– Lubisz taką muzykę? – zdziwiła się.

W środku nocy, kiedy gawędziliśmy w najlepsze, spadłem z kanapy. Leżałem na podłodze i gapiłem się w górę na jej piękne nogi.

– Kochanie – wymamrotałem – jestem geniuszem. I pomyśleć, że nikł oprócz mnie o tym nie wie!

Spojrzała na mnie z góry.

– Wstawaj z podłogi, ty głupku pieprzony! Nie widzisz, że mam pusty kieliszek?

Przyniosłem jej drinka, po czym zwinąłem się w kłębek obok niej na kanapie. Czułem, że zrobiłem z siebie idiotę. Potem poszliśmy do łóżka. Światła były pogaszone, wlazłem na nią po ciemku, raz czy dwa razy popchnąłem do oporu i znieruchomiałem.

– Słuchaj, jak ty masz właściwie na imię?

– A czy to, do cholery, nie wszystko jedno? – spytała.

Na imię miała Laura. Była druga po południu, a ja szedłem za nią dróżką na tyłach sklepu meblowego przy Alvarado Street. Miałem ze sobą swoją walizkę. W głębi stał duży jednopiętrowy dom, drewniany i stary, pokryty warstwą białej łuszczącej się farby.

– Nie podchodź do samych drzwi – powiedziała. – On ma na półpiętrze lustro. Widzi w nim, kto stoi przed progiem.

Odstąpiłem na prawo, ukryłem się i czekałem. Laura stała w progu i naciskała dzwonek.

– Lepiej niech zobaczy tylko mnie. Jak odezwie się brzęczyk, otworzę drzwi i wejdziesz za mną.

Odezwał się, Laura popchnęła drzwi. Wszedłem za nią, lecz zanim ruszyłem dalej, pozostawiłem walizkę u podnóża schodów. Wilbur Oxnard stał na samej górze; Laura popędziła, by się z nim przywitać. Wilbur był starszym, siwowłosym facetem i nie miał jednej ręki. Aż do ramienia.

– Żabciu! Jak to dobrze, że się zjawiłaś! – Objął ją jedynym ramieniem i pocałował. Po chwili rozłączyli się i dopiero wtedy mnie zobaczył.

– Co to za jeden?

– Och, Willi! Chciałam, żebyś poznał mojego kolegę. – Cześć! – powiedziałem na przywitanie.

Nie odezwał się.

– Wilbur Oxnard, Henry Chinaski – przedstawiła nas sobie Laura.

– Miło mi cię poznać, Wilbur – brnąłem dalej.

Nadal nie odpowiadał. W końcu burknął:

– Dobra, Chodź na górę.

Wszedłem na schody i ruszyłem za Wilburem i Laurą przez frontowy pokój. Na podłodze wszędzie poniewierały się monety: pięciocentówki, dziesięciocentówki, ćwiećdolarówki, półdolarówki. Na samym środku stały organy elektryczne. Poszedłem za nimi do kuchni. Usiedliśmy przy stole w kąciku jadalnym, gdzie siedziały już jakieś dwie kobiety. Laura dokonała prezentacji:

– Henry, to jest Grace, a to Jerry. Dziewczyny, poznajcie mojego kolegę. Henry Chinaski.

– Sie masz – powiedziała Grace.

– Jak leci? – spytała Jerry.

– Miło mi panie poznać.

Tankowali whisky. Z piwem, w charakterze popychacza. Na środku stołu stała miska z czarnymi i zielonymi oliwkami, strączkami chili i młodymi pędami selera. Sięgnąłem po strączek chili.

– Częstuj się – mruknął Wilbur, gestem ręki wskazując butelkę. – Tu jest samoobsługa.

Piwo już wcześniej przede mną postawił. Nalałem sobie lufkę.

– Czym się zajmujesz? – spytał gospodarz.

– Henry jest pisarzem – oznajmiła Laura. – Drukują go w miesięcznikach.

Wilbur zwrócił się w moją stronę.

– Naprawdę jesteś pisarzem?

– Czasami.

– Potrzebuję kogoś, kto ma dobre pióro. Dobry jesteś?

– Każdy pisarz uważa się za dobrego.

– Szukam kogoś, kto napisałby dla mnie libretto. Skomponowałem operę „Imperator San Francisco”. Wiesz, że był kiedyś facet, który chciał zostać imperatorem tego miasta?

– Nie. Nic o tym nie słyszałem.

– To bardzo ciekawa historia. Mam książkę o nim. Dam ci do przeczytania.

– Fajnie.

Siedzieliśmy przez chwilę, popijając w milczeniu. Przyglądałem się trójce dziewczyn. Były mniej więcej w tym samym wieku – gdzieś około trzydziestu pięciu lat – atrakcyjne, bardzo seksowne i świadome, że tak się je odbiera.

– Jak ci się podobają te zasłony? – spytał Wilbur. – Dziewczyny specjalnie je dla mnie zrobiły. One są bardzo utalentowane.

Przyjrzałem się zasłonom. Napaćkane na nich były olbrzymie czerwone truskawy z szypułkami i kropelkami rosy na szypułkach. Istny wymiot.

– Bardzo ładne – stwierdziłem.

Wilbur podał następne piwa. Każdy z nas nalał sobie kolejną porcję whisky.

– Nie przejmuj się, że widać dno – zakomunikował gospodarz. – Jak skończymy tę flaszkę, to wyjmiemy następną.

– Dziękuję, Wilbur.

Spojrzał na mnie.

– Ręka mi sztywnieje. – Uniósł ją i poruszał palcami. – Prawie już nie mogę nią ruszać. Pewnie niedługo umrę. Lekarze nie mogą odkryć, co mi dolega. Dziewczyny myślą, że się wygłupiam, i jak im mówię o mojej chorobie, to sobie ze mnie żartują.

– Ja nie myślę, że się wygłupiasz – zapewniłem go. – Wierzę ci.

Wypiliśmy parę kolejek.

– Podobasz mi się – powiedział Wilbur. – Wyglądasz na faceta, który był tu i tam, swoje w życiu widział. Wyglądasz na faceta z klasą. Większość ludzi nie ma w sobie czegoś takiego. A ty to masz.