– Już idę – powiedziałem.

Dziewczyna z recepcji poinformowała nas, jak trafić na miejsce, i niebawem znaleźliśmy się w pokoju z dwoma łóżkami, łazienką i widokiem na morze.

Miranda Nerrity otworzyła nam drzwi; miała podpuchnięte oczy, w dłoni ściskała wilgotną chusteczkę i pomiędzy kolejnymi wybuchami płaczu wykrztusiła: – Oni powiedzieli… ten człowiek z Londynu powiedział… że sprowadzi pan Dominica z powrotem… obiecał mi… Andrew Douglas sprowadzi go do domu… jemu się zawsze udaje, zapewnił… proszę się nie martwić… ale jak mam się nie martwić? Mój Boże… moje dziecko… proszę go dla mnie odzyskać. Niech pan sprowadzi go do domu.

– Dobrze – powiedziałem łagodnym tonem. – A teraz niech pani usiądzie.

Tym razem to ją, a nie Alessię objąłem ramieniem i podprowadziłem w stronę jednego z foteli. – Proszę nam opowiedzieć, co się stało. A potem opracujemy plan, aby sprowadzić go z powrotem do domu.

Miranda, która miała dość nikły kontakt z rzeczywistością, rozpoznawszy Alessię, trochę się zdziwiła, po czym wskazała kartkę papieru, leżącą na jednym z łóżek.

– Dała mi ją mała dziewczynka – rzekła, a z jej oczu popłynęły łzy. – Powiedziała, że poprosił ją o to jakiś pan. O Boże… Boże…

– Ile lat mogła mieć ta dziewczynka? – spytałem.

– Co takiego? Boja wiem… osiem, może dziewięć… nie mam pojęcia.

Alessia uklękła przy Mirandzie, aby ją pocieszyć; jej oblicze znowu pobladło i malowało się na nim silne napięcie. Podszedłem do łóżka, sięgnąłem po kartkę papieru i rozłożyłem ją, by przeczytać napisane na niej drukowanymi literami słowa, układające się w przerażającą, złowróżbną wiadomość.

MAMY TWOJEGO GÓWNIARZA. ZADZWOŃ DO SWOJEGO STAREGO. NIECH WRACA DO CHATY. POWIEMY MU, CZEGO CHCEMY. TRZYMAJ JĘZYK ZA ZĘBAMI. NIE MÓW NIKOMU, CO SIĘ STAŁO. JAK CHCESZ JESZCZE ZOBACZYĆ SWOJEGO SZCZENIAKA ŻYWEGO, NIEPOWIADAMIAJ POLICJI. JAK PÓJDZIESZ Z TYM DO GLIN, ZAŁOŻYMY BACHOROWI NA GŁOWĘ PLASTIKOWĄ TORBĘ, CZAISZ? Opuściłem kartkę. – Ile lat ma Dominic? – spytałem.

– Trzy i pół roku – odrzekła Miranda.

Miranda, dwudziestosześcioletnia, długowłosa blondynka z przedziałkiem pośrodku, w innych okolicznościach mogłaby nawet uchodzić za atrakcyjną. Wciąż miała na sobie kostium kąpielowy i szlafrok, a na stopach piasek z plaży. Oczy szkliste, podpuchnięte, wzrok jakby nieobecny, dłonie zaś przez cały czas wykonywały mimowolne, lekkie ruchy.

Z przyzwyczajenia nosiłem przy sobie płaskie pudełeczko przypominające papierośnicę, w którym między innymi znajdowała się pewna ilość różnego rodzaju pigułek.

Wyjąłem pudełko, otworzyłem je i wybrałem kilka zafoliowanych tabletek.

– Proszę wziąć jedną – powiedziałem, nalewając wody do kubka i wyłuskując pigułkę z opakowania.

Miranda bez słowa wykonała polecenie. To Alessia zapytała: – Co jej podałeś?

– Coś na uspokojenie.

– Zawsze masz je przy sobie? – spytała z niedowierzaniem, wskazując na pudełko.

– Zazwyczaj – odparłem. – Mam tu środki uspokajające, proszki nasenne, aspirynę i leki na wypadek ataku serca. Taka pierwsza pomoc.

Miranda dopiła wodę.

– Czy jest tu obsługa hotelowa? – spytałem.

– Co? – Głos miała cichy, niepewny. – Tak, chyba tak… Niedługo powinni przynieść kolację dla Dominica… – Na tę myśl jej ciałem znów targnął spazmatyczny szloch. Alessia objęła ją ramieniem i patrzyła, zdruzgotana.

Ja zadzwoniłem po obsługę hotelową i zamówiłem mocną herbatę dla trzech osób, najszybciej jak to możliwe. Herbatniki też? Oczywiście. Zaraz przyniesiemy, padła odpowiedź i rzeczywiście szybko przyniesiono tacę – odebrałem ją od pokojówki przy drzwiach i podziękowałem za fatygę.

– Proszę to wypić, pani Nerrity – powiedziałem, odstawiając tacę i nalewając dla niej herbatę. – I niech pani zje kilka herbatników. – Napełniłem filiżankę dla Alessi. – Ty również.

Dziewczyny piły i jadły jak automaty, Miranda zaś z wolna zaczęła wykazywać objawy działania środka uspokajającego, koteina i węglowodany złagodziły ból na tyle, że mogła już opowiedzieć, co się właściwie stało.

– Byliśmy na plaży… on miał swoją łopatkę i kubełek… budował zamek z piasku. Uwielbiał budować zamki z piasku… – Przerwała i przełknęła ślinę, łzy spłynęły po jej policzkach. – Piasek był bardzo mokry, więc zostawiłam nasze rzeczy na żwirowej plaży… ręczniki, leżak… pudełko z lunchem… przygotowanym w hotelu… zabawki Dominica… dzień był pogodny, nie było wiatru, jak zazwyczaj… siedziałam na leżaku… przez cały czas obserwowałam syna… był zaledwie trzydzieści metrów ode mnie… może nawet mniej… bawił się łopatką i kubełkiem… wyklepywał ściany piaskowego zamku… Obserwowałam go przez cały czas… naprawdę… – Jej głos przeszedł w zdławiony jęk, pełen poczucia winy, wstydu i przerażenia.

– Czy na plaży było wtedy dużo ludzi? – spytałem.

– Tak… tak… było bardzo ciepło… Ale przecież nad nim czuwałam… widziałam go bez przerwy…

– I co się wydarzyło? – spytałem.

– Ta łódź…

– Jaka łódź?

– Łódź się paliła. Patrzyłam, jak płonie. Wszyscy na to patrzyli. A kiedy… znów przeniosłam wzrok… Dominica już tam nie było. Nie bałam się. To trwało niespełna minutę… Pomyślałam, że pewnie stanął gdzieś z boku, aby popatrzeć na tę łódź… Zaczęłam go szukać… i wtedy podeszła dziewczynka z tą kartką… a kiedy przeczytałam treść…

Przerażające wspomnienie tamtych chwil pochłonęło ją jak fala przypływu. Talerzyk i filiżanka zabrzęczały, a Alessia wyłuskała je z rąk Mirandy.

– Wołałam, krzyczałam… szukałam wszędzie… biegałam w tę i z powrotem… nie mogłam w to uwierzyć… nie potrafiłam… przecież jeszcze przed chwilą go widziałam… minutę temu… a potem przyszłam tu… nie wiem, jak tu dotarłam… zadzwoniłam do Johna… wszystkie nasze rzeczy zostały na plaży.

– Kiedy ma być przypływ? – zapytałem.

Spojrzała na mnie mętnym wzrokiem. – Dziś rano… był odpływ… piasek był cały mokry…

– A łódź? Gdzie była ta łódź?

– Na plaży.

– Co to była za łódź?

Wydawała się zbita z tropu. – Zwykła jolka. Czy to ważne? Takich łódek są tu miliony.

Ale miliony jolek nie zapalają się dokładnie w chwili uprowadzenia małego chłopca. To wysoce podejrzany zbieg okoliczności.

– Napijcie się jeszcze herbaty – powiedziałem. – Ja zejdę na dół i przyniosę rzeczy z plaży. Potem zadzwonię do pana Nerrity’ego.

– Nie – przerwała mi gwałtownie Miranda. – Nie! Nie!

– Ale przecież musimy.

– Jest bardzo zły – rzuciła z żalem w głosie. – Szaleje z wściekłości. Twierdzi, że to moja wina… Gdy ogarnie go gniew… jest straszny… pan go nie zna… Nie chcę z nim rozmawiać… Nie mogę…

– No cóż – powiedziałem. – Zadzwonię z innego miejsca. Nie z tego pokoju. Uwinę się najszybciej, jak się da. Dacie sobie obie radę?

Alessia pokiwała głową, choć sama była rozdygotana, a ja zszedłem na dół i odnalazłem aparat telefoniczny w niszy przy głównym holu. Zadzwoniłem na numer Johna Nerrity’ego. Odebrał Tony Vine.

– Jesteś sam? – zapytałem.

– Nie. A ty?

– Tak. Jak sytuacja?

– Porywacze powiedzieli, że może odzyskać dzieciaka… ale nie za darmo.

– A za ile?

– Pięć milionów.

– Na miłość boską – wycedziłem. – Czy on ma aż tyle? – Hotel Breakwater, choć miły i przytulny, nie wyglądał na przystań dla milionerów.

– Ma konia – powiedział Tony bez ogródek. Konia!

– Ordynansa, zwycięzcę Derby.

– Ordynansa? – spytałem.

– Coś nie tak ze słuchem? Tak, Ordynansa. Porywacze żądają, aby natychmiast go sprzedał.

– Jak przekazali mu żądania?

– Telefonicznie. Rzecz jasna, telefon nie był jeszcze na podsłuchu. Za wcześnie. Nerrity twierdzi, że głos tamtego brzmiał surowo, oschle, facet mówił slangiem. Był bardzo agresywny. Użył wielu gróźb.

Powiedziałem Tony’emu o wiadomości napisanej drukowanymi literami na kartce. – Podobny język?

– No. – Dziwiło mnie, że Tony jest w stanie tak długo powstrzymywać się od ubarwienia swej wypowiedzi wymyślnymi epitetami i inwektywami, ale przy klientach zachowywał się zwykle poprawnie. – O ile dobrze zrozumiałem, głównym, o ile nie jedynym kapitałem pana Nerrity’ego jest właśnie ten koń. Gość…