Los nie jest mimo wszystko tak okrutny jak Will Szekspir. Wkraczając w okres personalnej kośby z góry pragnę uprzedzić, że przynajmniej część bohaterów opowieści pozostanie przy życiu – choćby na jakiś czas – i nasza historia nie skończy się jak owe dramaty krwistego Anglika, które przeżywają zazwyczaj jedynie sufler i inspicjent.

Miał rację ojciec Jana Pawłowskiego – stawiający przypadek wśród sprawczych demonów władających historią. Przecież gdyby Człowiek-Cytryna przeżył, Levecque się dodzwonił, a Ziegler nie zaskoczył w alkoholiczny ciąg, losy naszego globu potoczyłyby się najprawdopodobniej zupełnie inaczej.

Chociaż jeszcze teraz wszystko mogło się odwrócić, ciąg dalszy zależał od obrotów zdarzeń w ciasnych komorach Californii, na zaniedbanej florydzkiej farmie i wśród potarganych przez tsunami kokosowych palm Oceanii.

Najpierw pomyślał, że wszystko jest stracone, że od początku Rosę Higgins przejrzała ich grę. Śmieszne, cały czas obawiał się Patty… a tymczasem Rosę… Gdzie ona może być? Może w wahadłowcu odbija już od stacji. Może komunikuje się z NASA, żądając natychmiastowego zniszczenia obiektu. David ruszył ciężko w stronę kabiny nawigacyjnej, gdzie za kwadrans czekał go seans łączności z Ziemią.

Doktor Higgins wpadła na niego w korytarzu, uśmiechnięta, dobroduszna, nie podejrzewająca niczego.

– Gdzie byłaś? – rzucił, odrobinę zbyt napastliwie.

– Zwiedzałam tutejsze toalety. Komfort!

– Jeff i Patty są zajęci przy usterkach, mamy we dwójkę zająć się seansem łączności – powiedział poważnie.

– W porządku – uśmiechnęła się. Swoją drogą, tu w kosmosie wszystko niby jest takie same, a wydaje się inne.

– Na przykład?

– Przysięgłabym, że jesteś swoim własnym bratem bliźniakiem… i jakoś inaczej słyszę twój głos.

Nic nie odpowiedział. Po seansie trzeba będzie ją jakoś uciszyć. Okropne – stosować przemoc fizyczną wobec kobiet!

Farmę Denninghama zastali prawie nie pilnowaną. Gardiner zatrzymał chevroleta o sto metrów przed zabudowaniami i wypuścił Bongote w towarzystwie jednego oprycha na zwiad. Kapitan wrócił po kwadransie.

– W porządku – mówił wycierając starannie kordelas. – Był tylko jeden nieostrożny strażnik. Teraz droga stoi otworem.

– Mija trzecia godzina – powiedział Lenni Wilde spoglądając na zegarek. – Trzy czwarte roboty wykonane.

– A co potem? – zapytała Tamara.

Nasza kosmiczna ekipa przesiądzie się na wahadłowiec i wróci na Ziemię.

– Pozostawiając na Californii emitor…? dopytuje się dziewczyna.

– Nie, to by było związane ze zbyt dużym ryzykiem, ktoś niepowołany prędzej czy później mógłby chcieć dobrać się do niego i zlikwidować nasz pływający arsenał. Emitor zostanie automatycznie wyrzucony w przestrzeń kosmiczną i tam zdetonowany…

Denningham jest spokojny, zadowolony. Do tej chwili wszystko rozwija się wspaniale. Jeśli czegoś żałuje, to taktu, że nie znajduje się obecnie w kwaterze prezydenta USA czy na nadzwyczajnej naradzie członków Biura Politycznego w daczy pierwszego sekretarza.

Ciekawe, czy jest tam panika? Przecież na skutek makroawarii energetycznych amerykański i europejski system gospodarczy właściwie nie istnieje. Nagłe wyłączenie siłowni atomowych wywołało zawał przeciążonych łącz. W sumie szok najlepiej zniosły zapóźnione kraje Trzeciego Świata pozbawione energetyki jądrowej. Dodatkowe eksplozje, dokonywane tu i ówdzie przez bojowników Ziu Donga, wywołały powszechną panikę.

Czy mogli już zorientować się, co się dzieje? W pierwszych dwóch godzinach zapewne panowało przekonanie o sabotażu w paru siłowniach, ponieważ wysiadła znaczna część telekomunikacji, trudno było nawet zbierać dane.

Tymczasem Lee Grant doniósł, że u schyłku trzeciej godziny zdano sobie wreszcie sprawę z uniwersalnego charakteru wydarzeń. Z rezydencji w Camp David wysyłano rozpaczliwe monity do naukowców. Pentagon szukał swych ekspertów, a CIA ścigało swego szefa, który nieświadom niczego ze swoją młodą sekretarką wybrał się na ryby. Tymczasem napływały niepokojące sygnały z baz – przestały działać reaktory lotniskowców i atomowych łodzi podwodnych.

Gorące linie między Moskwą, Pekinem. Waszyngtonem i Delhi rozgrzały się rzeczywiście do białości. Oskarżano się o sabotaż. Ale jaki? Równocześnie na takich obszarach? Przeciwko wszystkim naraz. Wzajemna nieufność kazała postawić w stan gotowości całą potęgę militarną świata. Nie zdawano sobie sprawy, że większość odbezpieczonych głowic zawiera już bezużyteczny szmelc. Sekretarz generalny zaklinał w imię Boga przewodniczącego KPCh. że to nie on. a szef administracji amerykańskiej błagał towarzysza sekretarza o zaufanie.

Jakoż wojna nie wybuchła.

Dopiero na początku czwartej godziny grupa naukowców z Houston stwierdziła możliwość ataku nowym rodzajem promieniowania neutralizującego ciała rozszczepialne. Po następnych dziesięciu minutach ustalono, że ich źródłem jest kosmos – tu niektórzy z jajogłowych wpadli w panikę, uważając, że rozpoczęła się inwazja obcej cywilizacji. Po kolejnych dziesięciu minutach stało się jasne, że promieniowanie, acz nie znane nauce, może pochodzić z pokładu któregoś z tysięcy okołoziemskich satelitów. Wreszcie pięć minut potem popłynęło żądanie natychmiastowej łączności z całą czteroosobową załogą Californii.

Nic uprzedzajmy jednak faktów.

Burt jeszcze raz nawiązał kontakt z grupą na Raronga.

– Już czas!

Ziegler odczuwał rosnącą duszność. Zwiedzanie łodzi podwodnej, nawet wynurzonej, ma w sobie coś z wizyty w kopalni. Komu innemu mogłoby się to kojarzyć z przymiarką do trumny. Bowling. niezwykle dumny ze swej jednostki, przedstawiał ją z miną matki prezentującej małoletnią pociechę na rodzinnej herbatce. Pokazywał zatem mostek kapitański, kabiny załogowe, rozwodził się nad elektroniką. W wędrówce zawinięto i do messy i do kambuza. A “panna Gray" zwiedziła również toalety… Tam pozbyła się paru pojemników uprzednio ciasno przybandażowanych do tułowia.

W tym samym czasie do zwiedzających dołączył kapitan Vogt. lekko wyniszczony przez zachłanne w swych chuciach tubylki. Ze sporą alektacją opowiadał o zaletach wyrzutni dalekiego i bliskiego zasięgu. O śmiercionośnych, wielogłowicowych Mai Maxad. zdolnych w półtorej godziny obrócić w perzynę Londyn. Berlin. Dżakartę i Sao Paulo i jeszcze pół setki światowych metropolii…

Ziegler kiwał głową robiąc miny specjalisty od skorupiaków, choć prawdę powiedziawszy nieprzypadkowo został przez Denninghama skierowany na ten odcinek. W swoim, dość przecież krótkim życiu naukowym, pracował również dla Marynarki, a nawet podczas pewnej serii doświadczeń dla Pentagonu spędził dwa miesiące na łodziach podobnych do Mątwy 16 odrobinę starszej generacji. Był i owszem na cyku, ale z uporem pijaka tłumaczył Wangowi, że mając dokumentację, a miał, jest w stanie nie tylko kierować Mątwą 16. ale również ostrzeliwać dowolne cele na Ziemi i w powietrzu.

Zwiedzali właśnie kubryk, czy jak kto woli, współcześniej świetlicę załogową, gdy rozległ się świdrujący dźwięk i Bowling popędził na mostek.

– Co się mogło stać? – zapytała Maggi.

– Alarm trzeciego stopnia – powiedział niedbałym tonem kapitan Vogt.

– Czyli?

– Albo nic, albo trzecia wojna światowa. Dowództwo lubi robić nam takie niespodzianki. Wracamy na górę.

Bowlinga zastali lekko wzburzonego.

– Będziecie musieli opuścić pokład – rzucił.

– Dlaczego?

– Nie wiem. Nikt nic nie wie. Doszło do serii awarii elektrowni atomowych i reaktorów doświadczalnych…

– Tutaj?

– Tutaj nie, wszędzie. Zaczęło się przed godziną, ale o nas przypomniano sobie dopiero teraz.

– Co robimy? – zapytał kapitan Vogt.

– A co możemy zrobić? Znajdujemy się w pułapce. Nie wypłyniemy stąd przed upływem ośmiu godzin. Cholera, tak niewiele brakuje nam do szczęścia. Rób swoje, Vogt, według instrukcji! Ja wyprowadzę państwa…

– Proszę się nami nie zajmować – zaoponowała Maggi. Nie będziemy przeszkadzać…

Jej wypowiedź przerwało zjawienie się kilku nowych oficerów.

– Cała załoga ma wrócić na pokład? – zapytał jeden z przybyłych.

Pionowa zmarszczka niczym kilwater przecięła czoło komandora.

– Nieee. Tylko ochrona, obsługa rakietowa i wachta! W najgorszym wypadku zatopimy jednostkę.

– Instrukcja mówi o zdetonowaniu – zaoponował tęgi oficer.

– Ale na pełnym morzu, a nie na gęsto zamieszkanym atolu, zresztą nie przypuszczam, żeby naprawdę coś nam groziło. Nikt nie wie, że tu jesteśmy.

– Wywiady wiedzą!

– Mamy stałą łączność z samolotami wczesnego ostrzegania i zwiadem kosmicznym, więc jakikolwiek ruch na Pacyfiku zostanie nam zasygnalizowany i będziemy mieli co najmniej kwadrans na podjęcie decyzji. Na razie proponuję jedynie uruchomić maszyny. I spokój, spokój. A my chodźmy – tu zwrócił się do gości – panno Barbaro, co pani jest?

Nim ktokolwiek zdążył zareagować, nogi ugięły się pod Maggi i osunęła się na podłogę.

– Zemdlała! – krzyknął Ziegler – i nerwowo sięgnął do piersiówki.

– Vogt, co się gapisz, lekarza! – zawołał komandor klękając przy zemdlonej, okropnie pobladłej dziewczynie. Szelma pomyślał Ziegler – świetnie to zrobiła – chociaż zatrzymanie oddechu i doprowadzenie do autoomdlenia jest elementem dywersanckiego “abc" dla naśladowczyń Maty Hari.

– Przenieście ją – komenderował Bowling – gdzie nosze?

– Zaraz będą – odkrzyknął ktoś z załogi.

– Proponuję – wtrącił się Roy – położyć ją gdzieś tutaj, nosze zablokują wam trap, a tam zdaje się okropny ruch.

– Racja – zgodził się komandor – wyniesiemy ją. jak się trochę uspokoi.

– Będę przy niej czuwał – zaofiarował się profesor.

Lekarz znajdował się na lądzie i zanim przybył upłynęło sporo czasu. Z kabiny łącznościowców dochodziły tymczasem sprzeczne meldunki, które uzupełniane nasłuchem cywilnych stacji radiowych, dawały obraz kompletnego chaosu opanowującego ościenne kontynenty. Ogłoszono wnet i alarm drugiego stopnia, co spowodowało automatyczne odblokowanie kluczy głowicowych, choć równocześnie poufne szyfrogramy uspokajały: “Szefostwa Mocarstw są w stałym kontakcie, to tylko zabezpieczenie. Wojny nie będzie". Potem mieli ciekawy telefon z dowództwa Pacyfiku. Sztab dopytywał się o funkcjonowanie pokładowego reaktora.