– Kiedy wróciłeś? – spytałem. – Słyszałem, że ostatnio byłeś w Kolumbii.

– Pod koniec tygodnia.

– I jak było? – zapytałem.

Skrzywił się. – Wyciągnęliśmy tych zafajdanych zakładników i przeprowadziliśmy w bezpieczne miejsce, aż tu nagle miejscowe gliny tak się podjarały, że zaczęły pruć do terrorystów jak do kaczek, mimo że ci wyszli, kurka, z rękoma w górze i chcieli się poddać. – Pokręcił głową. – Tym dzikusom za szybko zaciskają się palce na spuście. Większość z nich to kompletne matoły. Skończone jełopy, nie ma co.

Strzelanie do poddających się terrorystów było, moim zdaniem, szczytem głupoty i w tym przypadku zgodziłem się z Tonym Vinem. Takie wieści rozchodziły się jak błyskawica i następna grupa terrorystów, mając świadomość, że gliny i tak ich rozwalą, nieważne, czy sprzątną swoje ofiary, czy nie, najprawdopodobniej zdecyduje się urządzić krwawą łaźnię.

Ominęło mnie poniedziałkowe zebranie, na którym poruszony był ten właśnie temat, ale miałem jeszcze do napisania raport dotyczący przebiegu wydarzeń w Bolonii. Przesiedziałem nad nim całą sobotę i część niedzielnego poranka, po czym pokonałem sto parę kilometrów na zachód, aby dotrzeć do Lambourn.

Popsy Teddington mieszkała, jak się okazało, w wysokim, białym domu nieomal w samym środku wioski; przy domu, który równie dobrze mógłby pasować do londyńskiego przedmieścia, rozciągały się od frontu rozległe stajnie. Aż do teraz nie pomyślałbym nawet, że stajnie koni wyścigowych mogą znajdować się wewnątrz wioski, lecz kiedy o tym wspomniałem, Popsy odparła z uśmiechem, że powinienem zobaczyć Newmarket – konie trzymano tam w miejscach, gdzie w innych miasteczkach stały zwykle garaże, szklarnie i szopy.

Gdy nadjechałem, stała na zewnątrz, nachylając się nad mierzącym półtora metra mężczyzną, który wyglądał na zadowolonego, że coś odwróciło jej uwagę.

– Zajmij się tym, Sammy. Powiedz im, że na to nie pójdę – rzekła z naciskiem, gdy otworzyłem drzwiczki auta. Odwróciła głowę w moją stronę i przez chwilę jej czoło zmarsowiało, jakby zastanawiała się, kim jestem. – Ach, tak, przyjaciel Alessi. Alessia jest gdzieś z tyłu. Proszę za mną.

Przeprowadziła mnie obok domu i stajni i oto nagle oczom naszym ukazał się nieduży, otoczony niskim parkanem padok, na którym powoli cwałowała na koniu drobna dziewczyna pod czujnym okiem drugiej, stojącej nieopodal.

Nieduży padok wydawał się ściśnięty pomiędzy tylnymi ścianami stajni i innych budynków, a porastająca go trawa najlepsze dni miała już za sobą.

– Mam nadzieję, że zdoła jej pan pomóc – rzekła bez ogródek Popsy, gdy podeszliśmy bliżej. – Nigdy jej takiej nie widziałam. To bardzo niepokojące.

– To znaczy? – spytałem.

– Jest taka niestabilna. Niepewna. Wczoraj nie chciała nawet pojeździć na powrózku, choć zawsze to robi, kiedy mnie odwiedza, zresztą proszę na nią spojrzeć, to ona powinna teraz trenować, a nie przyglądać się, jak sobie radzi moja stajenna.

– Czy dużo opowiadała o tym, co ją spotkało? – zapytałem.

– Ani słowa. Uśmiecha się tylko od ucha do ucha i powtarza, że jest już po wszystkim…

Alessia odwróciła się lekko, gdy podeszliśmy bliżej, a mój widok sprawił jej chyba sporą radość.

– Już się bałam, że nie przyjedziesz.

– Niepotrzebnie.

Miała umalowane usta, a na sobie dżinsy i koszulę w kratę, ale po sześciu tygodniach w słabym świetle wciąż jeszcze wydawała się nienaturalnie blada. Popsy krzyknęła do stajennej, żeby odprowadziła konia do stajni.

– Chyba że ty, moja droga, chciałabyś… – zwróciła się do Alessi. – Może jednak?

Alessia pokręciła głową. – Może jutro?

Zabrzmiało to, jakby naprawdę miała taki zamiar, ale widziałem, że Popsy w to nie wierzy. Objęła Alessię matczynym gestem i uściskała.

– Rób, co chcesz, moja droga. A co powiesz na coś do picia dla naszego spragnionego wędrowca? – Zwróciła się do mnie: – Kawa? Whisky? Spirytus?

– Wino – odparła Alessia. – Wiem, że Andrew lubi wino. Przeszliśmy do domu: ciemne, starodawne meble, wytarte indyjskie dywaniki, wypłowiały perkal, z każdego okna widok na konie.

Popsy szczodrze nalała do kryształowych kieliszków włoskiego wina i dodała, że jeśli wykażemy się odrobiną cierpliwości, usmaży steki. Alessia odprowadziła ją wzrokiem, a kiedy Popsy zniknęła w kuchni, powiedziała do mnie:

– Jestem dla niej tylko utrapieniem. Niepotrzebnie przyjechałam.

– Mylisz się, i to w obu kwestiach – odparłem. – To oczywiste, że ona cieszy się z twojej obecności.

– Sądziłam, że tutaj dojdę do siebie… Że poczuję się inaczej. To znaczy, że wydobrzeję.

– Z pewnością, choć to jeszcze trochę potrwa.

Spojrzała na mnie. – Martwię się, że nie mogę… nie mogę po prostu z tego wyjść.

– Tak jak się wychodzi z zapalenia płuc?

– To co innego – zaprotestowała.

– Sześć tygodni bez słonecznego światła, ćwiczeń fizycznych, normalnego jedzenia, za to na regularnej diecie złożonej z proszków nasennych nie mogło wpłynąć pozytywnie na twój stan zdrowia.

– Ale… nie chodzi tylko o mój stan… fizyczny.

– Jedno i drugie łączy się ze sobą, ale od czegoś trzeba zacząć. – Napiłem się wina. – Jak twoje sny?

Wzdrygnęła się. – Prawie w ogóle nie sypiam. Ilaria powiedziała, że przynajmniej przez pewien czas powinnam jeszcze brać środki nasenne, aleja nie chcę… mierzi mnie na samą myśl o nich… A kiedy już zasypiam… dręczą mnie koszmary… i budzę się zlana zimnym potem.

– A może chciałabyś – zapytałem obojętnym tonem – abym zaprowadził cię do psychiatry? Znam naprawdę dobrego specjalistę.

– Nie – odparła instynktownie. – Nie zwariowałam. Po prostu… nie czuję się dobrze.

– Nie musisz być umierająca, aby wybrać się do lekarza. Pokręciła głową. – Nie chcę.

Usiadła na dużej sofie, stopy oparła na blacie stolika do kawy; wyglądała na poważnie zmartwioną.

– To z tobą chciałam pomówić, a nie z jakimś psychiatrą. Ty rozumiesz, co się wydarzyło, a jakiś nieznajomy lekarz może uznać, że przesadzam. Wiesz, że mówię prawdę, podczas gdy on będzie zakładał, że fantazjuję, dramatyzuję, czy Bóg wie co jeszcze, i będzie szukał z założenia mylnych rozwiązań moich problemów. Miałam przyjaciółkę, która poszła kiedyś do specjalisty… Opowiadała mi, że poczuła się dość dziwnie – chciała tylko rzucić palenie, a ten lekarz wciąż wmawiał jej, że czuje się nieszczęśliwa, ponieważ tłumi w sobie kazirodcze uczucia wobec własnego ojca.

Spróbowała skwitować te słowa śmiechem, lecz doskonale zrozumiałem, o co jej chodzi. Psychiatrzy byli przyzwyczajeni do tego, że ich pacjenci stosują wypaczenia, wyparcia i uniki, i próbowali doszukiwać się ich w najprostszym nawet stwierdzeniu.

– Mimo to uważam, że przydałaby ci się pomoc fachowca – rzekłem.

– Ty jesteś przecież fachowcem.

– Nie.

– Ale to właśnie ciebie chcę… ojej… – przerwała nagle, zakłopotana i zażenowana. – Przepraszam… Ty może jednak nie chcesz… Ależ głuptas ze mnie.

– Wcale tego nie powiedziałem. Mówiłem tylko… – nie dokończyłem. Wstałem, podszedłem i usiadłem obok niej na sofie, blisko, ale nie na tyle, aby jej dotknąć. – Postaram się rozwikłać dla ciebie tyle węzłów, ile tylko zdołam, i będę to robić tak długo, jak tylko zechcesz. Potraktuj to jak obietnicę. I przyjemność, a nie obowiązek czy pracę. Ale ty także musisz mi coś obiecać.

– Co takiego? – spytała, zerkając na mnie, po czym odwróciła wzrok.

– Że jeśli nie będę ci mógł pomóc, zwrócisz się z tym do kogoś innego.

– Do psychiatry?

– Tak.

Wlepiła wzrok w swoje buty. – No dobrze – rzekła, zaś ja, jak każdy psychiatra, zacząłem się w tej chwili zastanawiać, czy nie kłamie.

Popsy zrobiła naprawdę pyszne, soczyste steki, a Alessia zjadła swojego połowę.

– Musisz nabrać sił, moja droga – rzekła Popsy bez owijania w bawełnę. – Tak ciężko pracowałaś na swój sukces. A jednak udało ci się go osiągnąć. Chyba nie chcesz, żeby ci wszyscy ambitni młodzi dżokeje zajęli twoje miejsce, a zrobią to, jeżeli tylko dasz im po temu okazję…