Tego samego dnia, kiedy Grecy rozgromili armię Persów pod Platejami, a jej resztki zaczęły wycofywać się do swojego kraju, na drugim, wschodnim brzegu Morza Egejskiego flota grecka rozbiła pod Mykale inną część armii perskiej, kończąc tym samym zwycięską dla Grecji (i Europy) wojnę z Persami {czyli z Azją). Bitwa pod Mykale miała krótki przebieg. Wojska obu stron stają naprzeciw siebie. Gdy Grecy byli już gotowi, ruszyli przeciw barbarzyńcom. Idąc do szturmu, dostają nagle wiadomość, że właśnie pod Platejami ich pobratymcy pobili Persów!

Jak otrzymali tę wiadomość – Herodot nie pisze. Tajemnicza to sprawa, bo odległość między Platejami a Mykale jest duża, wynosi co najmniej kilka dni żeglugi. Niektórzy sądzą dziś, że być może zwycięzcy przekazywali informację linią ognisk zapalanych od wyspy do wyspy, kto widział daleko zapalające się ognisko, rozniecał ogień, żeby następni w linii mogli go dostrzec i światłem płomieni przesyłać wieść dalej. Dość, że kiedy wieść dotarła do Greków, wojsko nabrało o wiele większej otuchy i gotowe było tym chętniej narażać się na niebezpieczeństwo. Walka jest zaciekła, opór Persów zdecydowany, ale ostatecznie zwyciężają Grecy. Grecy wycięli przeważną część barbarzyńców, jednych w bitwie, drugich podczas ucieczki, spalili ich okręty i całe oszańcowanie, wyniósłszy wprzód łupy na wybrzeże…

W tym samym czasie, kiedy armie Persów krwawią i giną pod Ptatejami i Mykale, a ich niedobitki, ścigane i mordowane przez Greków, próbują dostać się do perskiego miasta Sardes, kryjący się w nim król Kserkses, nie myśląc o wojnie, o sromotnej ucieczce spod Aten i totalnej klęsce imperium, oddaje się ryzykownym i przewrotnym grom miłosnym. Psychologia zna pojęcie wypierania – ktoś, kto miał przykre przeżycia i wspomnienia, wypiera je, wymazuje z pamięci, osiągając w ten sposób spokój i równowagę duchową. Najwyraźniej taki proces musiał dokonać się i w psychice Kserksesa. Jednego roku napuszony i władczy, wiedzie na Greków największą armię świata, a następnego, po przegranej, zapomina o wszystkim i jedyne, co go od tego momentu interesuje i pociąga, to – kobiety.

Właśnie po ucieczce z Grecji i schronieniu się w Sardes Kserkses zakochał się w żonie swojego brata Masistesa, która też tam była. Gdy jednak przez nasłanego stręczyciela nie mógł jej posiąść… ożenił swojego syna Dariusza z córką tej niewiasty i Masistesa, myśląc, że w ten sposób łatwiej zdobędzie matkę. Tak więc początkowo król poluje nie na młode dziewczę (miała na imię Artaynte), ale na jej matkę a swoją bratową, która w Sardes wydawała mu się bardziej atrakcyjna niż jej córka.

Gust Kserksesa zmienia się jednak, kiedy z Sardes wraca do stolicy swojego imperium – Suzy – i stojącego w niej królewskiego pałacu. Skoro tam przybył i wprowadził żonę Dariusza do swojego pałacu, wtedy już poniechał żony Masistesa i na odmianę zakochał się w małżonce syna, córce Masistesa, którą wkrótce posiadł.

Lecz z biegiem czasu rzecz wyszła na jaw w taki sposób: Amestris, żona Kserksesa, utkała duży, wielobarwny i godny widzenia płaszcz i podarowała go Kserksesowi. Ten, ucieszony, włożył go i poszedł do Artaynty. Ona dała mu tyle przyjemności, że spytał ją, czego sobie życzy za wyświadczone mu usługi, a da jej wszystko, co zechce…

Synowa bez namysłu powiedziała – płaszcz. Wystraszony Kserkses próbuje ją odwieść od tej zachcianki, z jednej prostej przyczyny: bał się, że w ten sposób Amestris utwierdzi się w swoich podejrzeniach co do jego postępków. Oferuje więc dziewczynie całe miasta, nieograniczoną ilość złota, nawet armię, której byłaby jedynym wodzem. Ale rozkapryszony uparciuszek mówi -nie. Chce płaszcza, tylko płaszcza, niczego innego.

I król światowego imperium, władca życia i śmierci milionów ludzi, musi ustąpić. Nie mogąc jej przekonać, dał płaszcz. Artaynte bardzo była uradowana tym darem, nosiła płaszcz i pyszniła się nim.

Ale Amestris dowiedziała się, że synowa go posiada. Jednakże usłyszawszy o tym, nie czuła do niej gniewu, a posądzając o wszystko jej matkę a żonę Masistesa, zaczęła obmyślać jej zgubę. Poczekała na dzień, w którym jej mąż Kserkses miał wydać królewską ucztę. Tę ucztę urządza się raz w roku, w dzień urodzin króla… Tylko w tym dniu król namaszcza sobie głowę oliwą i rozdaje podarki. Amestris więc, doczekawszy się tego dnia, prosi Kserksesa, aby tym podarkiem była dla niej -jej szwagierka, żona Masistesa. Kserkses zrozumiał, dlaczego o to prosi, dlatego uznał za rzecz niegodziwą i straszną wydawać żonę brata, w dodatku zupełnie niewinną. W końcu jednak, gdy Amestris się upierała, a on sam musiał słuchać prawa, które u Persów mówi, że nie można odmówić niczyjej prośbie w dniu królewskiego bankietu – z wielką niechęcią zgodził się, a wydając ją, tak postąpił: żonie pozwolił robić, co chce, a sam posłał po brata i powiedział mu, co następuje: – Masistesie… jesteś zacnym człowiekiem. Otóż tę żonę, z którą teraz żyjesz, oddal, a zamiast niej dam ci moją córkę, z tą się ożeń, a tamtej nie uważaj już za żonę, bo twoje małżeństwo z nią nie podoba mi się.

Masistes był zdumiony. – Panie, powiedział, jakie okrutne jest to, co mówisz! Naprawdę chcesz mi powiedzieć, żebym zostawił moją żonę i pobrał się z twoją córką? Z tą żoną mamy dorosłych synów i córki… poza tym, jest nam dobrze ze sobą… pozwól mi, panie, pozostać z moją żoną.

Na to rozgniewany Kserkses:

– Chcesz wiedzieć, co zrobiłeś, Masistesie? Powiem ci. Cofam ofertę małżeństwa z moją córką i nie będziesz żyć ze swoją żoną ani chwili dłużej, abyś nauczył się brać to, co ci dają. Na to Masistes odpowiedział: – Jeszcze nie zabiłeś mnie, panie.

I wyszedł.

W czasie tej rozmowy Kserksesa z bratem Amestris posłała po ludzi ze straży przybocznej Kserksesa i z ich pomocą straszliwie okaleczyła swoją szwagierkę. Obcięła jej piersi i rzuciła psom, obcięła jej nos i uszy, wycięła wargi i język, po czym tak zmasakrowaną odesłała do domu.

Czy Amestris, dostawszy w swoje ręce szwagierkę, coś do niej mówi? Czy obcinając po kawałku i powoli jej pierś (ostra stal nie była jeszcze znana), obrzuca ją wyzwiskami? Wygraża ręką, w której trzyma zakrwawiony nóż? Czy tylko dyszy i syczy z nienawiści? Jak zachowywali się ludzie ze straży, którzy musieli trzymać mocno ofiarę? Przecież z pewnością krzyczała z bólu, rzucała się, wyrywała. Przyglądali się kobiecym piersiom? Milczeli przerażeni? Chichotali ukradkiem? A może cięta po twarzy szwagierka mdlała i trzeba było co chwila polewać ją wodą? A co z oczyma? Czy żona króla wydłubała jej oczy? Herodot nic o tym nie wspomina. Zapomniał? A może Amestris zapomniała?

Masistes zupełnie nie był świadom tego, co się stało, ale czuł, że grozi mu jakieś nieszczęście, więc pognał do domu. Kiedy zobaczył, jak zmasakrowana jest jego żona (która nie mając języka, nie mogła nic powiedzieć, zresztą nie wiemy, czy w ogóle była przytomna), po naradzie z synami postanowili ruszyć do Baktrii (wielka prowincja perska leżąca nad Amudarią), aby wszcząć tam rewoltę przeciw Kserksesowi i wyrządzić mu tym jak największą szkodę. 1 moim zdaniem na pewno by mu się udało, gdyby na czas dotarł do Baktrów i Saków, których był gubernatorem, a oni czuli się do nie-go przywiązani. Ale Kserkses, dowiedziawszy się, co robi brat, wy-słał przeciwko niemu swoje wojsko, które schwytało go po drodze, zabijając jego, synów i wszystkich, którzy im towarzyszyli. Takie były dzieje miłostek Kserksesa i śmierci Masistesa.

Wszystko to dzieje się na szczytach władzy imperium. Na szczytach, czyli w miejscu naj.bardziej niebezpiecznym, raz po raz ociekającym krwią. Król żyje z synową, rozjuszona królowa sieka niewinną szwagierkę. Potem ofiara, już z wyciętym językiem, nawet nie będzie mogła się poskarżyć. Dobro zostanie ukarane, poniesie klęskę: dobry człowiek – Masistes, będzie na rozkaz brata zabity, zginą jego synowie, żonę oszpecą w najokrutniejszy sposób. Na koniec, lata później, zginie zasztyletowany sam Kserkses. Co stało się z królową? Zginęła, pomszczona przez córki Masistesa? Przecież koło zbrodni i kary kręciło się dalej. Czy Szekspir czytał Herodota? Przecież nasz Grek opisał świat najdzikszych namiętności i królewskich morderstw na dwa tysiące lat przed autorem Hamleta i Henryka VIII.