— Цiкава, якая зь цябе настаўнiца, — сказаў, падумаўшы, Янук. Хацеў-бы я ў цябе на лекцыi пасядзець.

— Хочаш пераканацца, якая зь мяне настаўнiца? — з выклiкам у вачох спытала Дуня.

— Чаму-ж не…

— Сядайце, Янук Бахмач! — загадала Макатунiшка. — Цяпер я ваша настаўнiца, а вы, Янук Бахмач, мой вучань. Толькi ўмовiмся, што вы будзеце зусiм шчыра й бязь нiякiх жартаў на мае пытаньнi адказваць. Чаму пытаньнi? Калi вы прыгадваеце, — а вы, пэўна-ж, прыгадваеце, Янук Бахмач, бо вашы здольнасьцi мне надзвычайна добра ведамыя, — спадар Васько ў Глыбокiм вучыў нас з дыдактыкi, што пытаньне часта цяжэй сфармуляваць, чым адказаць на яго. Цi-ж ня так?

— Так, спадарычня настаўнiца, — ужо сеўшы, зь вельным сур'ёзным выглядам i скрухай у голасе адказаў Янук.

— Вось так, — пацьвердзiла, усьмiхнуўшыся, Дуня. — А калi так, дык выглядае, што настаўнiка, цi настаўнiцу можна ацанiць паводля iх уменьня ставiць пытаньнi.

— Але.

— Такiм чынам, Янук Бахмач, я буду ставiць вам пытаньнi, а вы на iх будзеце адказваць.

— А на якую тэму?

— На тэму вам наддзвычайна добра ведамую, Янук Бахмач. Цантральнай фiгурай ёсьць вы самi, а тэмай — ваша падарожжа цi прыгоды; дэфiнiцыю можаце даць якую хочаце, — па сьвеце ад таго часу як з родных Лiтоўцаў у сьвет вас панясло. Згода?

— Згода, спадарычня настаўнiца.

Дуня змоўкла, уважна пазiрала на свайго «вучня», мусiць мяркуючы зь якога боку гульню слоўную пачаць.

— У сваiх адказах вы, Янук Бахмач, будзеце ашчаднымi ў словах, акдазвайце ляканiчна. А пачнем мы з таго, як вы трапiлi ў менскую вязьнiцу. Дык вось, пытаньне: якiм чынам вы, Янук Бахмач, паэт i журналiст, вучань вiленскай гiмназii, настаўнiк пачатковай школы, чалавек, каторы, як у нас кажуць, iз добрай мазгаўнiцай на плячох, ды ў вязьнiцу трапiлi?

— Я-ж не хацеў, спадарычня настаўнiца, яй-Богу не…

— Я не пра гэта пытаюся! — адрэзала настаўнiца, памахаўшы пальцам. Якi гэта дурань у вязьнiцу хоча. Я пытаюся як вы трапiлi?

— Вельмi проста: на менскай чыгуначнай станцыi заграблi тры вагоны спэкулянтаў…

— Вы-ж ня спэкулянт, Янук Бахмач, дык чаму й вас заграблi?

— А яны нiкога там ня пыталiся. Ланцугом, iз зброяй у руках абкружылi вагоны й пагналi.

— Я мяркую, Янук Бахмач, што вы нiчога iз сваей цёмнай прошласьцi ня скрываеце. А калi яно сталася дакладна так, як кажаце, дык чаму тады ўцёк ваш сябра Лявон Загорны?

— Зусiм проста: ён у дзьвярох цяплушкi стаяў, а мяне ў самую сярэдзiну ўцiснулi. Калi пачаўся гармiдар, значыцца Латышы наскочылi, дык ён iм з рук вышмыгнуў, а я ня ўсьпеў.

— Ага. Няхай сабе. I як-жа вам у вязьнiцы паводзiлася?

Янук на мiомант забыўся пра пытаньне, бо быў дзяўчынай захоплены. грабны, гнуткi стан, i пад сiнiм свэтрам поўныя грудзi. Роўны, плаўны крок i адно ў меру цьвёрды, аўтарытэтны голас. Тут i поза, i стрыманасьць, i поўная кантроля сытуацыi. Так, з Дунi можа быць добрая настаўнiца, ня горшая за калiшнюю Раманоўскую.

— Вы, Янук Бахмач, не адказваеце. Паўтараю пытаньне яшчэ раз: як вам у вязьнiцы паводзiлася?

— Пра гэта я мог-бы цэлую кнiжку напiсаць. Як тут, спадарыня настаўнiца, адным словам адказаць? Цi не зашмат жадаеце?

— Пра вашу здольнасьць пiсаць, Янук Бахмач, нам сёе-тое ведама, усьмiхнулася Макатунiшка. — I кнiжкi пiсаць у вадказ на гэтае пытаньне ня трэба. Адкажыце коратка.

— Паводзiлася дрэнна.

— Вось гэта я й хацела пачуць. I што вы ў вязьнiцы найбольш цанiлi?

— Хлеб, волю й чыстае паветра.

— Ага, значыцца ўсё тое, чаго не хапала. Хлеб… Цi гэтым вы даеце мне зразумець, што цяпер вы хатнi, вясковы, разовы хлеб цэнiце больш чымся некалi перад вязьнiцай?

— Так, спадарычня настаўнiца, запраўды так. Смак хатняга хлеба пазнаеш добра адно тады як добра па сьвеце пагаруеш.

— А што вам, Янук Бахмач, найбольш у вязьнiцы дакучала?

Янук падумаў.

— Вошы, — адказаў.

Дуня спынiлася перад iм, доўга глядзела яму ў вочы й здалося хлопцу, што па сур'ёзным дзявочым твары сьлiзнуў прамень усьмешкi ды з пашкадаваньнем пазiралi на яго вочы-васiлькi.

— I яшчэ што?

— Ну многа чаго, — сказаў абыякава.

Дуня адыйшлася, спынiлася пры вакне й маўчала. Зноў вызiрнула недзе з-за хмары сонца i арэолам асьвяцiла ейныя пышныя валосы.

— Я ня ведаю, Янук Бахмач, — пачаў салодзенькi, крыху грымасьлiва-дакорлiвы голас, — чаму вы гаворыце толькi пра фiзычныя нявыгады. А што-ж пра вашы духовыя перажываньнi? Паэт! Вы-ж павiнны былi глыбока й шмат перажываць i думкi вам дакучалi пэўна ня менш чым недахоп хлеба й чыстага паветра. Пра гэта я хацела пачуць.

Янук зьбянтэжыўся. Як яна зручна падлавiла яго. Сказаць ёй, цi не? Цяпер добры час, але цi мэтазгодна?

Янук устаў.

— Вiншую. Маладзец. I добра мяне падлавiла. Калi так дзяцей вучыш, дык настаўнiца зь цябе добрая.

— Дзякую, Янук Бахмач, — сур'ёзна ранейшым настаўнiцкiм тонам прадаўжала Дуня. — Усё-ж… Зможаце, цi будзеце ласкавы мне адказаць на маё апошняе пытаньне?

— Чаму-ж не. Праўда, гэта ня так проста…

— Ну як можаце.

— Духова я найбольш перажываў i многа, надта шмат перадумаў. А аб'ектамi думак найчасьцей былi двое.

Дуня спынiлася воддаль, запытальна падняла бровы й ўважна пазiрала яму ў вочы. Доўга трывала маўчаньне.

— Мае дзьве любвi, — сказаў цiха й скромна Янук.

— О? Якiя-ж гэта? — зацiкавiлася Дуня.

— Мая бацькаўшчына й мая дзяўчына, — упэўнена сказаў Бахмач.

— Я магла дагадацца, — цiха сказала Дуня.

— I гэтыя дзьве любовi не даюць мне супакою днямi й начамi.

— Аж гэтак? Чаму?

— Адну трэба баранiць… Чую, што на помач клiча. А за другую таксама, выглядае, трэба заступацца, калi ўжо ня позна.

Цяпер Янук пiльна сачыў Макатунiшку. Была зусiм спакойная.

— Думаю, што бацькаўшчына клiча цябе на помач, каб яе баранiць. Патрыятызм твой ведаю. Ну а дзяўчына? Хто яна такая? Якая-небудзь паненка зь Вiльнi? Яна што, думаеш, здрадзiла?

Макатунiшка гаварыла, адвярнуўшыся тварам да вакна й Янук ня мог разгледзець ейнага аблiччча. Усё-ж зьдзiвiўся як умела кантраляваць свой голас. Не магла-ж не зразумець яго.

— Ды не, якая там вiленская паненка… Свой вясковы васiлёк, ды дайшло да мяне, што нейакая там аблiзаная авечка да яе дабiралася, дык баяўся, каб ня выскубла.

Дуня крута павярнулася. Румяны твар. Упёк.

— Ты атрымаў маё пiсьмо, што бацьку твайго прасiла перадаць.

— Так, атрымаў. Дзякую. Усё-ж…

— Я ведаю, што ты ўчора ўжо вярнуўся, — пачала баржджэй гаварыць Дуня. — Мне казалi. I я ня дзiўлюся, што ўжо маглi наплясьцi на мяне… Нейкi там Уладзiк цi iншы пляткар. А ты што, iм верыш?

— Як табе сказаць… нi знаю.

— Дык як хочаш. Сам ведаеш, я перад табой нiколi нiчога ня скрывала. А што да авечкi… Лепш ня будзем.

— Чаму-ж, раскажы. Прыяжджаў-жа, i цi адзiн раз…

— Але, прыяжджаў. I ты добра ведаеш, што ў яго толькi адно ў галаве. Чаму-ж не, магла-б я цябе пазводзiць. Ня бачу патрэбы. Ты можа й падумаў што, хто цябе ведае… Я з такой сям'i… Але, калi ты такое падумаў, дык што я маю табе сказаць? I цi варта? Ты ведаеш мяне. Ня думаю, што мы некалi адно другому прысягалi на вернасьць вечную, але цi нам трэба было? I скажу табе больш, што калi ня бачыш ува мне чалавека, а толькi плоць, дык лепш вочы пратры…

Запанавала доўгае й нязручнае маўчаньне. Янука душыла гарачыня. Загнаў сябе ў тупiк. Запраўды, як мог сумлявацца?

— Дуня, — сказаў цiха.

Яна маўчала.

— Дурань я. Нiколi, да гэтага часу нi прасiў цябе прабачэньня. Але цяпер можа прабачыш?

Гордая i румяная, яна стаякла ўпрытык да вакна. На дварэ шарэла. Зiрнула на ручны гадзiньнiк. I тады Янук наважыўся. Сталася тое так раптоўна, што пасьля, як нi разважай, ня ведаў чаму якраз у гэны момант такая думка яму ў галаве маланкай зазьзяла. П'яны, цi што? Нiколi-ж, запраўды, раней пра гэта ня думаў, Магчыма, што за апошнi год дасьпеў больш, чым здавалася.

— Дуня, — прамовiў цiха i ўзяў яе за руку. — Дуня…