– I?

Wziął głęboki oddech.

– Ostatni raz widziano Jennifer Cannon wychodzącą z campusu uniwersytetu McGill.

– Nie!

– Tak. Nie podeszła do końcowych egzaminów i opuszczała zajęcia. Po prostu się spakowała i wyjechała.

– Spakowała się?

– Aha. Dlatego policja nie zabrała się zbyt energicznie do poszukiwań. Pozbierała wszystkie swoje rzeczy, zlikwidowała konto bankowe, zostawiła wiadomość właścicielowi mieszkania i zniknęła. To nie wyglądało na porwanie.

Przed oczami stanął mi niewyraźny obraz. Twarz z grzywką. Nerwowy gest. Z wysiłkiem formułowałam słowa.

– Razem z Jennifer Cannon z posiadłości zniknęła jeszcze jedna kobieta. Kathryn jej nie znała, bo była nowa. – Przełknęłam. – Ona twierdzi, że ta dziewczyna mogła mieć na imię Anna.

– Nie rozumiem.

– Anna Goyette była – poprawiłam się – jest studentką na McGill.

– To często spotykane imię.

– Kathryn słyszała, jak Jennifer i ta dziewczyna rozmawiały w obcym języku.

– Po francusku?

– Nie jestem pewna, czy Kathryn wiedziałaby, że to francuski.

– Myślisz, że drugą ofiarą z Murtry może być Anna Goyette?

Nie odpowiedziałam.

– Brennan, to, że na Świętej Helenie pojawiła się jakaś dziewczyna, na którą mówiono Anna, nie znaczy, że spotkały się tam właśnie koleżanki z McGill. Cannon opuściła uniwersytet ponad dwa lata temu. Goyette ma dziewiętnaście lat. Jeszcze jej tam wtedy nie było.

– To prawda. Ale wszystko inne pasuje.

– No nie wiem. A nawet jeżeli Jennifer Cannon mieszkała u Owensa, to i tak nie musi znaczyć, że on ją zabił.

– Kłócą się. Ona znika. Jej ciało znalezione zostaje w płytkim grobie.

– Może ona albo jej przyjaciółka Anna były pod wpływem narkotyków. Może Owens się dowiedział i je wyrzucił. Nie miały dokąd pójść, więc zwracają się do swoich narkotykowych znajomych. Albo wyruszają z torbą pełną towaru.

– Naprawdę tak myślisz?

– Na pewno wiemy tylko, że Jennifer Cannon wyjechała z Montrealu kilka lat temu i jej ciało znalezione zostało na wyspie Murtry. Mogła spędzić trochę czasu w komunie na Świętej Helenie. Mogła się pokłócić z Owensem.

A nawet jeżeli, to i tak te fakty mogą pasować do rzeczywistości albo i nie.

– Gdzieś musiała przebywać przez ostatnie kilka lat…

– Gdzieś tak.

– Co zamierzasz?

– Najpierw chcę się spotkać z szeryfem Bakerem i zapytać, czy to wystarczy, aby dostać nakaz. Chcę pogonić chłopaków w Teksasie. Chcę wiedzieć wszystko o Owensie. Potem znowu będę obserwował posiadłość. Muszę poznać tego guru na wylot, a nie mam wiele czasu. Chcą mieć mnie w Montrealu w poniedziałek.

– Ryan, ten facet jest niebezpieczny…

Nie przerywając mi wysłuchał tego, co powiedział mi Red Skyler. Kiedy skończyłam, zapadła dłuższa cisza, podczas której rozważał naszą sytuację pod kątem słów socjologa.

– Zadzwonię do Claudela i zapytam, co ze sprawą Anny Goyette.

– Dzięki, Ryan.

– Pilnuj Kathryn – powiedział poważnie,

– Dobrze,

Nie udało mi się. Kiedy poszłam na górę, dziewczyny już nie było.

Cholera! – powiedziałam głośno do siebie.

Birdie przyszedł za mną na górę. Na dźwięk moich słów znieruchomiał, opuścił łepek i patrzył na mnie w bezruchu,

– Cholera!

Nikt mi nie odpowiedział.

Ryan miał rację. Kathryn była zmienna. Wiedziałam, że nie mogę zapewnić jej bezpieczeństwa, ani jej, ani dziecku, więc dlaczego czułam się odpowiedzialna?

– Uciekła, Bird. Co mogę teraz zrobić?

Kot nie miał żadnych propozycji, więc zrobiłam to, co zawsze w takich przypadkach: kiedy czuję się niespokojna, zabieram się do pracy.

Wróciłam do kuchni. Drzwi były uchylone i wiatr rozrzucił zdjęcia z autopsji.

Czy na pewno wiatr? Raport Hardawaya leżał tam, gdzie go zostawiłam.

Czy Kathryn obejrzała zdjęcia? Czy to, co zobaczyła, wywołało panikę?

Czując kolejną falę winy usiadłam i ułożyłam zdjęcia.

Oczyszczone z całunu larw i osadów, ciało Jennifer Cannon było w lepszym stanie, niż się spodziewałam. Proces rozkładu zniszczył jej twarz i trzewia, jednak rany w opuchniętym i przebarwionym ciele były nieźle widoczne.

Rany cięte. Setki. Niektóre okrągłe, inne proste, od jednego do siedmiu centymetrów długości. Skupione w okolicach gardła, na klatce piersiowej, na rękach i nogach. Na całym ciele dostrzegłam coś jakby powierzchniowe zadrapania, ale stan skóry nie pozwalał na dokładniejszą obserwację uszkodzeń. Wszędzie w tkance pełno było zakrzepłej krwi.

Zbadałam kilka zbliżeń. Rany na klatce piersiowej miały gładkie, czyste krawędzie, ale pozostałe były poszarpane i nierówne. Głęboka rana cięta biegła naokoło prawego ramienia, odsłaniając poszarpane ciało i rozszczepioną kość.

Potem przyjrzałam się zdjęciom czaszki. Chociaż zaczął się już proces martwiczy, większość włosów była na miejscu. Z tylu czaszki, przez splątane włosy prześwitywała kość, jakby brakowało kawałka skalpu.

Już to kiedyś widziałam. Gdzie?

Odłożyłam zdjęcia i otworzyłam raport Hardawaya.

Dwadzieścia minut później oparłam się wygodnie i zamknęłam oczy.

Prawdopodobna przyczyna śmierci: wykrwawienie wskutek pchnięcia nożem. Rany o gładkich brzegach na klatce piersiowej spowodowało gładkie ostrze, które naruszyło kilka naczyń krwionośnych. Rozkład uniemożliwił patologowi dokładne określenie powodu innych uszkodzeń.

Resztę dnia spędziłam pracowicie. Napisałam raporty w sprawie Jennifer Cannon i drugiej ofiary z Murtry, potem zajęłam się swoim referatem; cały czas nasłuchiwałam, czy Kathryn nie wraca.

O drugiej zadzwonił Ryan, aby mi powiedzieć, że przypadek Jennifer przekonał sędziego i będzie wydany nakaz przeszukania posiadłości na Świętej Helenie. Pojadą tam z Bakerem, jak tylko dostaną papier.

Ja powiedziałam mu o zniknięciu Kathryn i wysłuchałam jego zapewnień, że to nie moja wina. Powiedziałam mu też o Birdiem.

– Nareszcie jakieś dobre wiadomości.

– Chociaż tyle. Wiesz już coś nowego o Annie Goyette?

– Nie.

– A o Teksasie?

– Nadal czekam. Dam ci znać, jak tylko czegoś się dowiem.

Odkładając słuchawkę poczułam futerko ocierające się o moją kostkę, spojrzałam w dół: Birdie kreślił ósemki między moimi stopami.

– Co, Bird, może byśmy coś zjedli?

Mój kot pasjami uwielbia psie zabawki do żucia. Tłumaczyłam mu, że takie rzeczy są dla psów, ale to go nie przekonało.

Z kuchennej szuflady wyjęłam małą kość z surowej skóry i rzuciłam ją do salonu.

Birdie przebiegł przez pokój, odbił się i rzucił na swoją zdobycz. Wyprostował się, złożył kość między przednimi łapkami i zaczął ją obgryzać.

Patrzyłam na to, zastanawiając się, co go tak ciągnie do tego oślizłego kawałka skóry.

Kot najpierw obgryzł jeden róg, a potem obrócił zabawkę i zajął się drugą stroną. Kość wyślizgiwała mu się z obu stron, więc przytrzymał ją sobie i zatopił w niej kły.

Przyglądałam mu się w osłupieniu.

Czy to było to?

Podeszłam do niego, kucnęłam i zabrałam mu zabawkę. Położył mi przednie łapki na kolanach i stając na tylnych próbował odzyskać skarb.

Patrzyłam na pogryziony kawałek skóry i serce biło mi szybciej.

Słodki Jezu.

Pomyślałam o dziwnych ranach w ciele Jennifer Cannon. Powierzchniowe zadrapania. Rany szarpane.

Pobiegłam do salonu po szkło powiększające, potem z powrotem do kuchni i przetrząsnęłam zdjęcia Hardawaya. Wybrałam zdjęcia głowy i obejrzałam je pod lupą.

To miejsce nie było spowodowane rozkładem. Kosmyki, które zostały, mocno się trzymały skóry. Usunięty kawałek skóry i włosów był idealnie prostokątny, a jego brzegi były poszarpane.

Ten kawałek został zdarty z głowy.

Pomyślałam, co to może znaczyć.

I jeszcze o czymś.

Czy mogłam być aż taka ślepa? Czy z góry wyrobiona opinia mogła przysłonić mi coś tak oczywistego?