– Jeszcze rok temu poszłabym z tym do naszego proboszcza – wtrąciła pani Maria. – On na pewno by sobie z tym poradził, ale od jakiegoś czasu bardzo choruje, jest słaby, ledwo może odprawić mszę. Codziennie do niego wpadam, gotuję mu oraz sprzątam i po prostu nie mogę prosić go o pomoc w tej sprawie. Jeszcze, nie daj Boże, coś by mu się stało. Pożaliłam się Piotrowi, a on dał mi twój numer, obiecując, że wy się tym zajmiecie.

– Zrobimy, co w naszej mocy – obiecała Magda.

– Skąd to diabelstwo w ogóle się tu wzięło? – zapytała rozgoryczonym tonem pani Felicja. – Ja tego nie rozumiem, jestem właścicielką sklepu od piętnastu lat i nigdy nic takiego nie miało tu miejsca!

– A wcześniej co tu było?

– Też sklep.

– Praktycznie od zawsze jest tu sklep – dodała pani Maria. – I nigdy nikt nie umarł w tym budynku.

– Martwce nawiedzają nie tylko miejsca swojej śmierci czy pochówku – wyjaśniła Magda. – Również takie, z którymi w jakiś sposób są związane, tam gdzie często przebywały bądź popełniały swoje zbrodnie.

– To może być każdy – powiedziała zrezygnowana właścicielka sklepu.

– Niech się pani nie martwi, to nie jest isto… – zaczęła Magda, ale jej wzrok nagle zatrzymał się na płomieniach świec, które zamrugały gwałtownie i odrobinę przygasły.

Dziewczyna poczuła niewielki spadek temperatury w pomieszczeniu. Lodówki za ścianą przestały buczeć, jakby pracowały na niższych obrotach.

– A może jednak przydałaby nam się wiedza, czyim echem jest ten duch – stwierdziła Magda, czując na sobie badawcze spojrzenie Mateusza. – Niech panie idą teraz do domu, przypomną sobie o wszystkich dziwnych, czy podejrzanych sytuacjach, które miały tu miejsce i skontaktują się z poprzednim właścicielem sklepu, może on coś pamięta.

Magda wstała z krzesła, czekając aż kobiety zrobią to samo.

– My tu zostaniemy i zbadamy wszystko – zapewniła, niemal wypychając obie kobiety za drzwi.

Pani Felicja zawahała się w progu, jakby niepewna, czy może zostawić swój interes w rękach dwójki praktycznie obcych osób.

– Chodź, moja droga. – Pani Maria wyprowadziła ją na zewnątrz. – Powodzenia – powiedziała, zerkając przez ramię.

– Do zobaczenia później. – Magda pokiwała głową z wymuszonym uśmiechem, zatrzasnęła drzwi i przekręciła w nich klucz. – Zasłoń okna – poleciła Mateuszowi.

Chłopak bez słowa opuścił wszystkie rolety.

– Czy mi się wydaje, czy wszystkie światła jakby przygasły? – zapytał, stając obok Magdy na środku sklepu.

Dziewczyna skinęła głową.

– Zbiera energię. Zakręć kaloryfery – poleciła.

– Ale one są zimne.

– Już? Cholera. I tak zakręć, a potem znajdź korki i na mój sygnał wyłącz prąd.

Sama zaś przyklękła na posadzce niedaleko regału z warzywami i zajrzała do swojej torebki. Wyjęła z niej latarkę, woreczek z czarnym proszkiem, cztery metalowe miseczki i trzy kulki zrobione z czarnej, śmierdzącej spalenizną liny.

– Znalazłem. – Mateusz stanął w drzwiach prowadzących na zaplecze. – Co robisz?

– Musimy zwrócić jego uwagę i zadbać o to, żeby stanął tam, gdzie chcemy – odparła Magda, wsypując proszek do jednej z miseczek.

– Czy to czarny proch?

– Uhm.

Dziewczyna położyła naczynie pośrodku, a wokół niego postawiła miseczki z kulkami z liny, które zalała podpałką do grilla.

– Kevlar – wyjaśniła. – Sam materiał jest niepalny, ale podpałka, którą jest nasączony, jak najbardziej płonie.

– I po co to?

– Ciepło i światło zwabią go w to miejsce.

Magda otrzepała brudne dłonie o spodnie i schowała latarkę do kieszeni. Wyczuwała ducha, wiedziała, że jest blisko, gdzieś na granicy światów i zbiera energię, by zaistnieć. Wszystkie lampy w sklepie przygasły. Zrobiło się naprawdę chłodno. Na skórze Magdy pojawiła się gęsia skórka.

– Przygotuj się! – Dziewczyna zwróciła się do Mateusza.

Obecność martwca była coraz bardziej natarczywa – jeszcze chwila, a uzyska widzialne kształty.

Magda po kolei zapaliła kevlarowe kulki, które najpierw zapłonęły słabym, niebieskim ogniem, lecz już po kilku sekundach płomień stał się mocny i żółty. W górę uleciały trzy stróżki ciemnego dymu. Magda kucnęła przed miseczką z prochem i wyciągnęła w jej stronę dłoń z zapalniczką.

– Teraz! – krzyknęła, zapalając proch.

Wszystkie lampy zgasły, zaś proch zajął się jasnym, gorącym płomieniem, sypiąc na boki drobnymi iskierkami.

Magda natychmiast odsunęła się od jedynego źródła światła w sklepie i stanęła przy ladzie. Sekundy wlekły się w nieskończoność, ale nic się nie działo. Dziewczyna wpatrzyła się w płomienie. Poza nimi sklep był pogrążony w absolutnej ciemności.

– No już – szepnęła z niecierpliwością.

Nagle płomień w środkowej miseczce przygasł lekko, choć było w niej jeszcze sporo prochu.

Serce Magdy przyspieszyło, mięśnie zaczęły drżeć, po plecach spłynął jej zimny pot. Wtem proch się wypalił i całkowicie zgasł. Płomienie nad kevlarowymi kulkami na sekundę wydłużyły się, a potem i one przygasły, jakby straciły moc. Nad nimi pojawił się szary cień, który jaśniał, gdy płomyki gasły, a po kilku chwilach uformował się w humanoidalną postać zawieszoną nad miseczkami. Jego niewyraźna twarz zdawała się należeć do młodego człowieka z zapadniętymi policzkami i cieniami pod czarnymi oczami.

Magda wzięła głęboki wdech i zaczęła recytować egzorcyzm:

– Exorcizámos te, ómnis immúnde spíritus, ómnis satánic potéstas. – Miała wrażenie, że cień zwrócił spojrzenie wprost na nią. – Ómnis infernális adversárii, ómnis légio, ómnis congregátio et sécta diabólica.

Nagle usłyszała trzeszczenie. Z regału ze skrzynkami stojącego na środku sklepu zaczęły spadać na ziemię owoce i warzywa.

– In nómine et virtúte Dómini nóstri Jésu Chrísti! – kontynuowała, nie zważając na powstający bałagan.

Niespodziewanie w ciemnościach po lewej rozległ się huk i trzask tłuczonego szkła. Potem jeszcze raz. I znów. Magda zadrżała, ale nie przestała recytować.

– Non últra áudeas, sérpens callidíssime, decípere humánum genus Dei Ecclésiam pérsequi…

Całym sklepem wstrząsnął głuchy trzask, jakby sufit miał zaraz zwalić się na ziemię. Za plecami dziewczyny z półek zaczęły sypać się produkty.

– …ac Dei eléctos excútere et cribráre sicut tríticum. Ímperat tíbi Deus altíssimus.

– Uważaj! – usłyszała, a potem poczuła szarpnięcie i z głuchym hukiem wylądowała na posadzce.

Na chwilę ją zamroczyło, a w oczach stanęły łzy, gdy poczuła ból płynący z rozbitego łokcia.

Mateusz, który powalił ją na ziemię, pomógł jej usiąść.

Miała wrażenie, że cały sklep się trzęsie i jeszcze chwila, a zostanie zmieciony z powierzchni ziemi.

– Recéde ergo in nómine Patris, et Fílii, et Spíritus Sancti! – dokończyła słabiej, niż zamierzała.

Szary cień zawieszony nad kevlarowymi świeczkami znikł tak nagle, jak się pojawił. Płomienie pojaśniały i wydłużyły się.

Magda, wciąż siedząc na zimnych kafelkach, oparła się plecami o ladę.

– W porządku? – zapytał Mateusz.

– Uhm. Co się stało?

– Cisnął w ciebie słoikami…

– Dzięki – mruknęła. – Choć mogłeś być odrobinę bardziej delikatny – dodała z wyrzutem, rozmasowując łokieć.

– Następnym razem pozwolę, żebyś została zbombardowana słoikami z – powiedział i pochylił się do przodu, przypatrując się bezkształtnej masie leżącej na podłodze przed nimi – dżemem.

– Spoko, nie pierwszy raz – odpowiedziała, wysilając się na uśmiech.

– Zapalę światło. – Mateusz wstał i ruszył na zaplecze. Lampy zamrugały, a już po chwili zalały sklep ciepłym światłem.

– Ale bajzel – stwierdził chłopak, rozglądając się po sklepie.

Magda podążyła za jego spojrzeniem. Wszędzie wokół walały się owoce i warzywa, a dżem wraz z resztkami słoików pokrywał większość podłogi.

– Wysadził piwo! – krzyknął Mateusz, brodząc w kałuży przy skrzynkach z butelkami.

– To pewnie stąd ten huk – oceniła Magda. – Silny był, skubany. Silniejszy, niż mogłabym przypuszczać.