Do, serĉu vi, ridinda Ahasvero,

La ekvilibron de l' unua am'! –

Nenie – ho, nenie sur la tero

Troviĝas la unika floro jam.

Do, ŝiru for la kisojn bakhaninajn

Kaj iluziu ĝuon de l' pasint',

Dronigu vin en la kalikojn vinajn

Iritu vin per gusto de l’ absint'!

Kalkulu nur viktimojn kaj oferojn,

Balaste kaptu por la rememor'

Vizaĝojn kaj vizaĝojn kaj ciferojn,

Sen iu varma tremo en la kor'!

Baraktu sur la sablo de l’ areno

Kaj kapturniĝu kun kvikanta kri',

Maljuna, kompatinda arlekeno,

De la pasinto sklavo kaj pari'.

Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,

Prenu la liuton, kantu tra la plor',

Kion volus vi rakonti al la mondo

Por neniu laŭdo, por neniu glor'!

Kantu, kion kanti scius la animo,

Kio premas koron vian kiel ŝton',

Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,

Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son'!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,

Kiam vento muĝa luktas kun nebul',

Sidu la poeto de la sankta Fiza

Kun la duonlaca rusa senhejmul'.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,

Se la ritmon perdus via muzikil' –

Batu niaj koroj ritmon de la muto,

Kun la akompano de postforna gril'.