Jen – ĝi brilas, mia luno,

Virgomaska amlucerno,

Nuda mamo el latuno,

Iritilo de l' eterno …

Jen –ĝi trenas, pala torĉo,

Tra l' cipresoj ombran langon –

Kaj la tero sub la sorĉo

Paroksisme verŝas sangon.

Jen – ĝi paŝas, noktulino

Plej alloga, rafinita –

La komenco kaj kulmino

De l' pasio senevita.

Jen – ĝi tiklas kaj sufokas,

Estingante ĉiun honton,

Jen – gi vokas, laŭte vokas:

Serĉu, kaptu kunĝuonton!

Kaj subiĝas la animoj,

Kaj triumfe batas koroj,

Estas for la tagaj limoj,

Kaj ne gardas la honoroj …

Vivajn koroj ligas pare

La magia lumsonato

Por oferi suraltare

Al Eroso kaj Hekato.

Per la flamaj rozkoloroj

Juna virgo amburĝonas,

Kaj anstataŭ la paroloj

Longaj, longaj kisoj sonas …

Ah, – dronante en inspiro

De la tenta nokta disko,

Estas ĝoje – esti viro

Kaj facile – odalisko …