Ŝi sola estis indulgita

El tuta lia sklavinar',

Ne fali al la ĝua lito,

Ne iri post triumfa ĉar'.

Al ŝi donacis li honoron

Konservi floron de la viv'

Kaj ne estingis ŝian koron

Kun ĝiaj kredo kaj naiv'.

Li mem ne sciis, kia forto

Lin gardis de l’ kutima ag';

Li pensis – ludo de la sorto

Kaj ŝia tro feliĉa tag'.

Sed tiel staris en la libro

De l’ homa sorto kaj destin':

Ke nur en ĉasta ekvilibro

Li povu mire vidi ŝin.

Iama brila Donĵuano,

La korkonkera kavalir',

Por siaj venkoj de l’ tirano

Humile pagis per sopir'.

Kaj la sklavino de l’ iamo

Nun sidis sub juvela kron' –

Reĝino bela de la amo –

Sur sia blindiganta tron',

Dum li, benante novajn ĝuojn,

Pro iu nekonata sent'

Ĉe l’ trono fleksis la genuojn,

Kun la infane-pura pent'.