Vespero aŭtuna, muziko zumventa …

Soleco, ermita inerto …

La kapo sin klinas, la koro ne sentas

Minacon de l' bato averta.

La vivo bolanta, simile al maro

Ne ĉesas per ondoj marteli

La etan boaton, en kiu kun knaroj

Mi naĝas, portata sencele …

Sed tiu frenezo de l' mara ekstazo

Ne tuŝas la lacan animon,

En svena rigido ĝi sentas sin kvazaŭ

Infano tre juna sen timo.

En naĝo fatala senscie evitas

Ĝi lokojn de l' morta pereo,

Direkte al iu atol' ne notita,

Mirakla haven' – rifuĝejo.

Ĝi sentas ke ŝanĝos la bruan hodiaŭ

Alterna trankvila morgaŭo,

Survoje al iu finala nenio

Sen gaj' kaj sen prema malgajo.