Mi memoras: fenestroj flamantaj

Sub la suno subira sangadis,

Kaj la stratoj, ebriaj pro kantoj,

Al la ruĝa liber' serenadis.

Iu forta la brakojn muskolajn

Disetendis por fojo unua

Kaj elĵetis malnovajn idolojn

El la templo per bato forskua …

Flirtis gaje skarlataj rubandoj,

Oron semis la suno vespera,

Kaj respondis al ĉies demandoj

Juna voĉo: libero, libero! …

Sed ekkrakis la pafoj – de kie? –

Ekbruegis eksplodoj tertremaj,

Kaj kun fajfoj de l’ kugloj, orgie,

Ĉien flugis malbenoj kaj ĝemoj.

Freneziĝe, la homoj sin ĵetis

Post la niĉojn, al strataj anguloj,

Puŝis en la tumulto, faletis,

Kun teruro en larĝaj okuloj.

Sub la boro de l’ plumbaj hajleroj

Multaj falis kun raŭka stertoro –

Nekonataj, sennomaj oferoj

Al la blinda, despota teroro.

Per fluetoj la sango martira

Kolorigis la tonojn pavimajn

Dum viciĝis en kurba spaliro

Bajonetoj, serĉantaj viktimojn.

Kaj okazis la murdo plej bruta:

La vunditojn trapikis la ŝtalo,

Kaj post unu freneza minuto

Venis kruda, ĉesiga finalo …

Kaj ankoraŭ post unu momento

Ĉion regis kadavra silento,

Nur ŝiritan kantadon kun pento

Ĉiam portis de ie la vento …