Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,

Prenu la liuton, kantu tra la plor',

Kion volus vi rakonti al la mondo

Por neniu laŭdo, por neniu glor'!

Kantu, kion kanti scius la animo,

Kio premas koron vian kiel ŝton',

Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,

Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son'!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,

Kiam vento muĝa luktas kun nebul',

Sidu la poeto de la sankta Fiza

Kun la duonlaca rusa senhejmul'.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,

Se la ritmon perdus via muzikil' –

Batu niaj koroj ritmon de la muto,

Kun la akompano de postforna gril'.