El kruda argilo

Li skulptis por ni la penatojn,

El voĉ' sonorila

Komponis mirindajn sonatojn,

Al son' primitiva

Li donis magian signifon,

En vorto senviva

Li vekis la altan edifon.

Kantisto libera

Li flaton rampeman ne konis, Poeta fiero

Lin noble distingis kaj kronis.

En lando hungara

Li fondis la verdan Atenon,

Periklo malŝpara –

Ne ĉiam li trovis komprenon.

La griza inerto

La florojn velkiĝi instigis,

Je seka dezerto

La kantojn ĝermantajn formigis.

La liro arĝenta

Al ni jam nenion fabelas,

Kaj muto silenta

La buŝon artistan sigelas.

Nescio, ignoro

La indan transfaris nomado …

Na varmas ankoraŭ

La suno de nia movado …