Прыпыніліся ажно на Маскоўскай. Збочылі ў зацішныя дворыкі і там прыселі на лаўку. Лукашу рассеклі губу і падбілі вока, а ён усё казаў, што мусіць быць там, дзе і бацька, бо яму важна ўрэшце замірыцца з ім.

– Слухай мяне, – распачала Мілана. – Табе забаронена пакідаць Мінск, праўда? Калі цябе затрымаюць, ты вылеціш з універсітэта, праўда? Ты будзеш нікім. Або вядомым змагаром з уладай. Можа быць, пасядзіш у вязніцы. Затое замірышся з бацькам і працягнеш ягоную справу. Лукаш, тваё жыццё і без таго несалодкае, то навошта яго ўскладняць?!

Пакуль яна прамаўляла сваю тыраду, Лукаш нешта мармытаў, размахваючы рукамі, але тон быў такі цвёрды і пераканаўчы, што хлопец сцішыўся і прыклаў да ранаў сурвэтку, якую дала Мілана. Яна адламіла досыць вялікі лядзяш і змусіла патрымаць яго ля таго месца на твары, дзе неўзабаве меўся вылезці здаравенны сіняк.

– Усё хацеў табе сказаць… з таго часу, як ты з’явілася, я пачаў мірыцца са сваім жыццём тут, – прамовіў Лукаш.

Тады Мілана загаманіла пра ўгоду і пра тое, што яе неўзабаве чакае. Лукаш на нейкі час забыўся на толькі што перажытае.

– Цяпер хадзем да мяне, – загадала Мілана. – Табе трэба недзе адседзецца і супакоіцца. Пасля заставайся і жыві там, не чакай Новага года. Гаспадыня ведае, што я перадала табе ключы.

…Джып усё яшчэ стаяў ля пад’езда, і калі Мілана з Лукашам прайшлі паўз яго, адтуль выскачылі двое невядомых мужчын. Не, даражэнькія, пачакайце яшчэ. Іхныя рухі раптоўна запаволіліся, і мужчыны палезлі назад у машыну.

Дома яна дастала з лядоўні кавалачкі лёду і зноў змусіла госця прыкладаць іх да пабітага твару. Лукаш доўга не мог адысці і заснуць. Ён казаў пра бацьку, які можа быць сярод арыштаваных. Злаваўся на сябе, бо пакінуў дома тэлефон і цяпер ні з кім не мог скантактавацца. Разважаў, што будзе казаць бацька, як даведаецца, што сын проста ўцёк з плошчы. Калі ж хлопца ўрэшце змарыла, Мілана накінула на плечы палітон і выйшла з кватэры, бязгучна зачыніўшы за сабой дзверы.

Праз колькі гадзінаў выпадковыя сведкі жыва абмяркоўвалі здарэнне, якое адбылося ў двары ўранні. З пад’езда выйшла маладая чарнявая дзяўчына, да яе падляцелі двое мужчын, схапілі за рукі і запхнулі ў машыну. Дзяўчына зусім не супраціўлялася, не крычала і не клікала на дапамогу. Машына на вялікай хуткасці вылецела з двара, ледзь не задушыўшы мінакоў. Ніхто не запомніў нумара аўто і нават ягонай маркі. Зрэшты, ніхто і не пабег у міліцыю: мажліва, нейкая там прасталытка ад кавалераў бегала, занадта ж прыгожая для звычайнай, прыстойнай паненкі…

Над Мінскам шэрай хмарай вісеў панядзелак, дваццатага снежня.

Глухая вёска на ўкраінскім Палессі – там засталося колькі дзясяткаў жыхароў. На ўскрайку вёскі жыве немаладая кабеціна разам са сваёй таксама ўжо не юнай дачкой. Дачка Варвара самотная – ніколі не была замужам і не мела дзяцей. Маці гадоў колькі таму казала: плюнь, доча, на ўсе размовы, ад каго хочаш, але нарадзі (а калі дачка была маладой, то крычала іншае: «Заб’ю, калі прынясеш байструка»).

Насіць пазнавата – Варвары ідзе сорак пяты год, дый няма ад каго: наймаладзейшы з тутэйшых кавалераў – дзядзька Іван, яму за шэсцьдзесят, ён цалкам бяззубы і лысы. Астатнія дажываюць свой век. Маладыя паўцякалі ў Чарнігаў ці яшчэ куды.

Варвара нікуды не з’ехала. Яна захавала дзявочы свой гонар, а цяпер лекар ёй сказаў: калі б нарадзіла ў свой час, магло б абысціся.

Другая ступень раку. Лекар выпісвае накіраванне ў абласную і кажа, што трэба тэрмінова здаваць аналізы і рабіць аперацыю, пакуль яшчэ ёсць нейкі шанец. Будзе хімія і пакутлівы курс лекавання без гарантыі. Варвара пра гэта ведае, бо некаторыя аднавяскоўцы спачатку вось так паехалі ў горад на аперацыю, а потым вярнуліся дадому і некалькі тыдняў скавыталі ад болю на ўсю вёску, пакуль не адышлі.

Варвара не паедзе ў Чарнігаў, а пойдзе ў аптэку і набудзе бутэлечку карвалолу. Будзе зусім не балюча.

Сёння Ёль з ягоным найкарацейшым днём і найдаўжэйшай ноччу. Спаць у вёсцы кладуцца рана, асабліва ўзімку. Варвара чакае, пакуль маці пачне храпці. Пасля гэтага вылівае ў шклянку з вадой цэлую бутэлечку, дадае цукру, каб збіць пранізлівую горыч, і нагбом выпівае. Ідзе ў ложак, і даволі хутка яе пачынае хіліць да сну. Інстынкт самазахавання па-здрадніцку б’е трывогу: ужо ў сне яна падскоквае з ложка, у сне будзіць маці, а тая таксама ў сне выбягае з хаты і крычыць: «Ратуйце, ратуйце!»

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.