Яна так засяродзілася на сваёй падрыхтоўцы да новага жыцця, што не звярнула ўвагі на змену ў паводзінах Мурмура. Кот пачаў неспакойна бегаць па кватэры, быццам яго нехта палохаў.

– Што здарылася? – запытала яна свайго кампаньёна.

Мурмур сарваўся з месца, з разбегу заскочыў на зачыненую фортку на акне і павіс кіпцюрамі на драўлянай раме.

– Оўўўў… оўўўў… – праскавытаў звер.

Мілана зняла яго з форткі, узяла на рукі і прыціснула да сябе. Звыклага ціхмянага вуркатання не было.

«Будзе вельмі дарэчы, калі вашэця скарыстаецца сваім дарам празорлівасці! – урэшце пачула Мілана. – Адбываецца нешта фатальнае для вашэці!»

Трэба супакоіцца, сесці і засяродзіцца. Фамільяры проста так не трывожацца.

Калі прычына стала яснай, Мілана парывіста ўстала з фатэля і пачала шнураваць па пакоі.

Ідыётка.

Кватэру набыла. Загнездавалася.

Той дурненькі з казіно, на якога яна навяла насланнё, атрымаў невялікі тэрмін за хуліганства, а затым яго перадалі ў Расею. Там ён выйшаў на волю і загаманіў… Сустрэўся са сваім апекуном па бізнесе і сярод іншага згадаў пра «ісаеўскую бабу» з Мінска. Шэф не ўзяў пад увагу словы пратэжэ.

Пакуль два дні таму не знайшлі цела Ісаева. Аднаго Ісаева. Без дзеўкі.

Яе будуць шукаць. Торбу з дакументамі яны выкінулі – тое добра. Яна прыкметная, а Мінск – невялікі горад, тое дрэнна. Зрэшты, маскоўская мафія сярэдняга звяна не настолькі ўсёмагутная, каб лёгка і танна купіць у Мінску ўсю патрэбную інфармацыю, а Мілана неўзабаве памяняе жытло і не стане вытыркацца.

Але ёй патрэбны быў план В, і яна прыдумала той план дужа хутка.

– Стрыечнай сястры патрэбны пашпарт, – абвясціла Мілана свайму Рабу падчас наступнай сустрэчы. – Складаная жыццёвая сітуацыя, разумееш? Доўга бадзялася за мяжой, а цяпер хоча вярнуцца і пажыць спакойна.

– Будзе зроблена, мая Спадарыня, – адказаў Раб.

У кастрычніку шарэла ўжо рана. Яна ўзяла палітон і пайшла прэч з таемнай кватэры. Ціхі цэнтр за філармоніяй. Інтэлігентныя кварталы. Шоргат лісця пад нагамі і невялічкі дождж. Яна надумала ісці пешшу, бо хада супакойвала.

Мілана выйшла дварамі на праспект да філармоніі, побач з якой людзі збіраліся на нейкі канцэрт, а затым рушыла ў бок Кастрычніцкай. Дарогаю, на Круглай плошчы, збочыла ў парк і доўга хадзіла ягонымі сцежкамі, падкідвала нагамі лісце, занураючыся ў яго сваім спецабуткам Спадарыні. Потым стаяла ля ракі і глядзела на адлюстраванне вечаровай ілюмінацыі ў вадзе.

Кастрычніцка-лістападаўскі Мінск быў на свой лад цёплы і ўтульны, як у ніводную іншую пару года, таму пакідаць яго не хацелася.

Трэба вырашаць праблемы згодна з іхным з’яўленнем. А пакуль час на вячэру. То бок на сілкаванне.

Вы думаеце, гэта вельмі лёгка – быць блогерам? Мала хто разумее, як шмат мне даводзіцца працаваць. Блогеру трэба рана прачнуцца, недзе а дзявятай. Мой мужчына ўжо на працы, таму снедаю я асобна. Я іду на кухню, стаўляю імбрык і раблю сабе каву. Пакуль яна запарваецца ў маім улюбёным кубку, выштукаваным сяброўкай, майстрыхай Мар’янай, я хуценька бягу ў душ.

Найсмачнейшая ў свеце кава з набытым учора круасанам – што можа быць лепшым! Я смакую боскі напой, седзячы пры французскім акне ў нашай гасцёўні, і гляджу на велічныя і адначасова ўтульныя сталінкі нашага квартала. Мне добра ў фатэлі пад пледам, але разнявольвацца нельга, бо мяне чакаюць справы.

Напачатку я павінная адведаць свайго асабістага майстра па манікюры. Пасля – перакусіць у кавярні ў Верхнім горадзе. Затым у мяне падзея, пра якую я буду пісаць у сваім блогу, – мяне запрасілі на адкрыццё прыватнай цукерні. Адтуль я сыходжу ў гуморы і з пакецікам эклераў, якімі выдатна пад’ем. Тады ў мяне вечарына ў Культавай Кнігарні, праўдзівей кажучы, вечарына не ў мяне, а ў найлепшай беларускай пісьменніцы – пра гэта таксама пазней у маім блогу.

Пасля вечарыны я вяртаюся дадому, дзе мяне ўжо чакае мой мужчына. Я буду валіцца з ног, але стану ля пліты і звару для яго сапраўдную італьянскую пасту (прынесла пачак з рэстарацыі, куды хадзіла на прэзентацыю). Абавязкова дадам туды кетчуп. Памятаеце, я хадзіла на прэзентацыю новага кетчупу вытворчасці фабрыкі «Бальшавіцкая слава»? Дык вось, яны даслалі мне цэлую скрыню з прадукцыяй іхнага новага брэнду Italiano vero.

Перад сном я выкраю гадзінку на працу над сваім блогам, пасля чаго ўрэшце ўпаду ў ложак і засну.

Посуд я памыю заўтра. Галаву таксама.

У «Цэнтральным» на стойцы ў гэты час ужо шыхтаваліся пластыкавыя кухлі піва. Публіка, страшнаватая з выгляду для недасведчанага назіральніка, але цікавая тым, хто быў «у тэме», напаўняла фае ўніверсама сцішаным гоманам. Тут не лаяліся, не буянілі і не ўчынялі нічога такога, дзеля чаго варта адарваць ад сузіранняў шаноўную міліцыю.

Мілана ўвайшла ў «Цэнтральны» і стала ў чаргу да вітрыны, дзе разлівалі піва. Сёння на ёй чорныя джынсы ў абліпку, берцы, тоўсты швэдар грубай вязкі на голае цела і куртка-касуха. Сабраныя ў нізкі вузел валасы рабілі ейны твар і строгім, і бязрадным адначасна. Але ў тутэйшым асяродку яна выглядала як уштукаваны на сваё месца пазл.

Узяўшы піва і прыціснуўшыся да стойкі, дзе ўжо і певень нікуды не дзюбне, Мілана пачала ўважлівей азірацца навокал, прыглядаючы таго, хто схільны найхутчэй увязацца ў флірт.

Юрася Карповіча тут не было і не будзе сёння – піша раман пра ліхога Уладара. Мілана ажно пырснула са смеху, калі ў думках прагледзела той шэдэўр. Пырснула – і выпадкова штурхнула локцем суседа.

Хлопец, выглядае гады на дваццаць тры ці нават болей, але трымаецца падлеткам. Высокі, нязграбны, худы, але не танклявы, увесь грубай лепкі – што цела, што твар. Бялявы, блакітнавокі. У непрыгожым абліччы ўсё ж праглядаецца нешта шляхецкае.

Лукаш. Імя абіралі бацькі-вернікі. Пяць хвілінаў як студэнт. Некалі будзе выдатным праграмістам, бо проста добрым нецікава. Астролаг-самавучка. І піва яму яшчэ нельга, але ніводная з прадавачак пакуль не папрасіла ў яго пашпарт.

Ад звычайных мужчын патыхала алкаголем, курывам, потам або парфумай, жарсцю, нянавісцю, славалюбствам, маладушнасцю, лютасцю. Ад носьбітаў ішла гарачыня, у якой адчуваўся пах пякельнай смалы і серы.

Ад Лукаша павявала мяккім цяплом, прыроду якога Мілана не магла зразумець. Ён не праглядаўся. Не звычайны юнак, але і не носьбіт.

Яны павялі размову гэтак нязмушана, як тое бывае паміж людзьмі занадта блізкага кшталту, калі яны выпадкова знайшлі суразмоўцу на свой капыл. Вакол Міланы і хлопца ўтварылася нібыта абарончае поле: у агульным гомане яны маглі размаўляць вельмі ціха і пры гэтым чуць адно аднаго.

Лукаш меў дзіўную манеру не трымаць позірк на суразмоўцы, але тым не меней ён заўважыў, што Мілана даволі часта паварочвае галаву сюды-туды, быццам спрабуе размяць цягліцы. Спытаў у новай знаёмай, ці не баліць ёй шыя. Потым моўчкі паклаў далонь на ейную патыліцу, замружыў вочы і праз хвіліну апусціў руку. Боль, на які Мілана пакутавала ад моманту ўцелаўлення, цалкам знік.

Потым яны ішлі начнымі вуліцамі, абмінаючы кансерваторыю, ратушу, катэдру і французскую амбасаду, – ладная чарнявая Мілана ў сваіх звонкіх берцах і шыракаплечы цыбаты Лукаш, які апавядаў пра свяцілы і планеты, пра аспекты паміж імі, пра дамы і куты гараскопаў, пра транзіты, прагрэсіі і саляры. Пра ўсё, што яна і сама ведала, але ў выкладанні Лукаша гэта гучала як літаратурная апрацоўка старадаўніх казак.

– Я люблю глядзець натальныя карты. І яшчэ я люблю залазіць на дахі і глядзець на горад. Толькі з апошнім бывае крыху складаней, чым выпытаць у чалавека дакладны час нараджэння.

– Хадзем.

І вось яны ў пад’ездзе Дома-ля-стэлы, дзе Мілана здымае кватэру, на верхнім паверсе пры выхадзе на дах. Лукаш заўсёды цягае ў заплечніку ломік і кусачы, а таксама набор адмыкачоў – не так ужо і цяжка разваліць замок на дзвярах, дзе ўваход забаронены.